Bu kaynak, Atsız Burucu tarafından kaleme alınan “Atatürkçülüğün Işığında Yeniden Diriliş” adlı metinden alınmış olup, Atatürkçülüğün temel ilkelerini ve Türkiye Cumhuriyeti için taşıdığı hayati önemi açıklamaktadır. Metin, Atatürkçülüğü ümmetçilik, şeriat ve emperyalizm gibi eski düzen unsurlarına karşı konumlandırarak milliyetçilik, laiklik, bağımsızlık ve cumhuriyetçilik üzerine kurulu bir varoluş manifestosu olarak tanımlamaktadır. Yazar, özellikle ümmetçilik fikrini Arap ırkçılığının sinsi bir siyaseti olarak eleştirmekte ve Türk milletinin bağımsızlığını Arap çıkarlarına feda ettiğini öne sürmektedir. Son olarak kaynak, Atatürkçülüğün günümüzde yaşanan sorunlara karşı aklı, bilimi ve ahlakı merkeze koyan bir çözüm yolu olduğunu ve milletin bu ilkeler ışığında yeniden yükseleceğini vurgulamaktadır.
İlhan Selçuk, bir cümlede Atatürkçülüğü öylesine özlü biçimde tanımlar ki, o söz bir milletin yalnız tarihini değil, geleceğini de özetler:
“Ümmetçiliğe karşı milliyetçilik, şeriata karşı laiklik, uyduculuğa karşı istiklalcılık, padişahlığa karşı cumhuriyetçilik, imtiyazlı yönetime karşı halkçılık, tutuculuğa karşı devrimcilik, köleliğe karşı hürriyetçilik, emperyalizme karşı anti-emperyalizm, sömürüye karşı toplumculuk, bağımlılaşmaya karşı bağımsızlık mesleğini benimsemek Atatürkçülüktür.”
Bu söz, bir düşünce akımının sınırlarını değil, bir milletin varlık manifestosunu çiziyor. Atatürkçülük; aklın rehberliğinde ilerlemenin, vicdanın öncülüğünde insanlaşmanın adıdır.
Biz öyle bir nesiliz ki — yüreğinde ateş, belleğinde acı taşıyan bir nesil. Fikirde yoldaş bildiklerimiz bile bize ters gösterildi. Türkçülükle yola çıktık; fakat ümmetçiliğin çamuruna saplandık. Oysa unuttuk ki ümmetçilik, inanç kisvesi altında Arap ırkçılığının kurnazca yürütülmüş bir siyasetidir. Osmanlı’nın son döneminden bugüne kadar, “ümmet kardeşliği” adı altında Türk’ün iradesi Arap’ın çıkarına feda edilmiştir. Yemen çöllerinde donan binlerce Türk evlâdı, Filistin cephelerinde kılıçtan geçirilen Anadolu çocukları — hepsi aynı oyunun kurbanıdır. Biz ümmetin değil, milletin evlâtlarıyız. Çünkü ümmetçilik, Türk’ü Arap’ın ardına koyar; milliyetçilik ise insanı kendi onuru üzerinden yüceltir.
Atatürk’ün en büyük devrimi bu gerçeği görüp millet bilincini yeniden inşa etmesidir. O, dinin insan vicdanındaki yerini korurken; Arap kültürel tahakkümünü reddetmiştir. Çünkü biliyordu ki bir milletin bağımsızlığı yalnız toprakla değil, zihinle başlar.
Bugün dört çağın eşiğinde duran bir nesiliz: sanayi çağını gördük, bilgi çağına eriştik, şimdi yapay zekâ ve süper zekâ çağını soluyoruz. Ancak bu ilerleyişin içi boş kalırsa, teknoloji köleliği özgürlük sananların elinde yeni bir esaret biçimi olur. İşte Atatürkçülük, tam da bu noktada insana yeniden yön verir — aklı merkeze, bilimi rehber, ahlâkı ölçü kılar.
Emperyalizm, yüz yıldır bizi bu tablodan koparmak için her yolu denedi. Kimi zaman “din kardeşliği” kisvesiyle, kimi zaman “Batılılaşma” maskesiyle özümüzü unutturdu. Oysa Türk’ün asıl kurtuluşu, kendi kökünde; Orhun’da, Anadolu’da, Cumhuriyet’in akıl ve irade çizgisindedir.
Bugün yaşadığımız her sıkıntı, bu ilkelerden uzaklaştığımızda başlıyor. Halkçılığı unuttuğumuzda adalet eriyor, laikliği zayıflattığımızda hurafe büyüyor, bağımsızlıktan ödün verdiğimizde irademiz çöküyor. Çare, yeniden bu köklere dönmektir — bilgiyle, bilimle, sanatla, felsefeyle ve üretimle.
Atatürkçülük bir fikirden öte bir ahlâk, bir direnç ve bir diriliş biçimidir. Türk milleti yeniden o dirilişe yürüyecek. Çünkü tarih, özü sağlam milletleri her karanlıktan yeniden çıkarır.
Torunlarımız doğmalarla değil, ilimle; hurafelerle değil, akılla büyüyecek.
Ve o gün geldiğinde, Atatürk’ün hayali olan “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür” Türk milleti yeniden parlayacak.
