Bu yazı, Atsız Burucu’nun “Sevmenin Yedi Aynası” adlı makalesinden alınmış olup, insan kalbindeki sevgi kavramının karmaşıklığını ve çok boyutlu doğasını inceler. Yazar, sevginin nedenlerini ve çeşitlerini anlamak için onu yedi farklı “ayna” aracılığıyla sınıflandırır. Bu aynalar arasında empati, dış görünüş, çıkar, hayranlık, tanımsız gerçek aşk, alışkanlık ve eksikliği tamamlama arzusu gibi farklı motivasyonlar bulunmaktadır. Metin, her bir sevgi türünün altında yatan ihtiyaçları ve duygusal arayışları açıklarken, kişinin kendini hangi aynada gördüğünün, sevmeyi öğrenme sürecindeki hakikati yansıttığını vurgular. Sonuç olarak metin, sevginin insan ruhunun kendini anlama ve tamamlama çabası olduğunu öne sürmektedir.
İnsan kalbi, çoğu zaman kendi içinde taşıdığı duyguların adını koymakta zorlanır. Sevmek… Söylenmesi kolay, anlaşılması güç bir eylem.
Sevginin nedenlerini sorguladığımızda, aslında kendimizi de sorgularız. Çünkü sevginin yöneldiği her alan, bizim iç dünyamızdaki bir eksikliği, ihtiyacı ya da tamamlanma arzusunu gösterir.
İlk aynada empati vardır : Birini seni sevdiği için seviyorsan, bu karşılık verme duygusunun yumuşaklığıdır. İnsan, kendi varlığını anlamlandıran sevgiye kayıtsız kalamaz. Bu, merhametin sevgiye dönüştüğü bir hâl.
İkinci aynada dış görünüş vardır. Bakışın takıldığı bir yüz, bir duruş, bir ifade… Dış görünüşe duyulan sevgi çoğu zaman takıntıyla akrabadır. Göze hitap eden şey, zihinde kolayca büyür ; ama zaman karşısında en dayanıksız olan da budur.
Üçüncü ayna çıkardır. Paraya, güce, imkâna yönelen sevgi, insanın hayatta kalma içgüdüsünün duygusal kılıfıdır. Etkisi hızlıdır ama köksüzdür; sebebi bittiğinde sevgi de biter.
Dördüncü ayna hayranlıktır. Birinin nezaketine, inceliğine, zarif davranışlarına yönelen sevgi, ruhu yukarı çeker. Bu tür sevgi, insanı dönüştürür; çünkü güzelliğin kaynağı karakterdir.
Beşinci aynada ise gerçek aşkın sesi vardır: Sebebini açıklayamadığın sevgi. Mantığın bittiği yerde başlayan, tanımladıkça daha da belirsizleşen o büyük duygu. İnsan, nedenini bilmediği sevgiye karşı çaresizdir; çünkü o sevgi, ruhun en derin yerine dokunur.
Altıncı aynada tanışıklığın sessiz payı vardır. Birini uzun zamandır tanıdığın için seviyorsan, bu alışkanlığın sıcaklığıdır. İnsan tanıdık olana bağlanır; çünkü belirsizlikten değil, güvenilir olandan beslenmek ister. Bu sevgi, zamanla örülür; sessizdir ama dayanıklıdır.
Yedinci ayna ise tamamlanma arzusudur. Birini, sende eksik olan şeyi tamamladığı için seviyorsan, bu bütünleşme isteğidir. O kişide gördüğün bir özellik –cesaret, sakinlik, düşünce derinliği, neşe– sende eksik olan yanınla buluştuğunda sevgiye dönüşür. Bu, insan ruhunun kendini tamamlama çabasının duygusal izdüşümüdür.
Böylece sevmenin yedi aynası çıkar karşımıza. Her biri başka bir duyguyu, başka bir ihtiyacı, başka bir arayışı yansıtır. Asıl mesele ise hangi aynanın bize kendi hakikatimizi gösterdiğini fark edebilmektir. Çünkü insan, en çok hangi aynada kendisini görüyorsa, aslında en çok orada sevmeyi öğreniyordur.
