Kimse bilmez, vicdanlarıyla baş başa kaldıklarında neler yaşarlar. Bilselerdi zaten bu kadar rahat günah işleyemezlerdi. Ama bilin ki; hiçbir günah unutulmaz, hiçbir vicdan sonsuza dek susturulmaz. Çünkü en büyük mahkeme, insanın kendi içine kurulur. O mahkemenin hâkimi de celladı da vicdandır.
Bazı insanlar vardır; başları diktir, yürüyüşleri sakindir, gözleri dalıp gider. Onları kolay kolay yıkamazsınız. Çünkü arkalarında pişmanlık değil, doğruluk bırakmışlardır. Geriye dönüp baktıklarında, “yine olsa yine yaparım” diyebilirler. O yüzden güçlüdürler. Onları yenemezsiniz. Çünkü vicdanları rahat, yürekleri serindir.
Ama bir de diğerleri vardır.
Suçsuzları mahkûm edenler.
İftira atanlar, yalan söyleyenler.
Hak yiyenler, başkasının ekmeğine göz dikenler.
Çalanlar, çırpanlar, ar damarı çatlamış olanlar.
Soysuzlukta yarışanlar.
Namus kavramını kirletenler.
Sırt dönen vefasızlar.
Onlar gündüz yüksek sesle konuşurlar.
Kahkahaları yankılanır, mevkileri yüksektir, paraları çoktur.
Ama geceleri yalnız kalınca, duvarlar üstlerine yürür.
Yastığa baş koyduklarında, göz kapaklarının arkasında bin sahne döner.
Kalbinin derinlerinde boğulmuş sesler çırpınır.
Kimse bilmez, vicdanlarıyla baş başa kaldıklarında neler yaşarlar.
Bilselerdi zaten bu kadar rahat günah işleyemezlerdi.
Ama bilin ki; hiçbir günah unutulmaz, hiçbir vicdan sonsuza dek susturulmaz.
Çünkü en büyük mahkeme, insanın kendi içine kurulur.
O mahkemenin hâkimi de celladı da vicdandır.
Ve bazen bir ömür boyu sürer, hatta nesilden nesile aktarılır.
Tarih olur…
