“Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir Hilal uğruna Ya Rabb, ne güneşler batıyor..."
Fadime Boztoprak
Ermenek Hasan Kalan Lisesi
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni
Nice güneşler batıyor gerçekten. Bu sefer bu güneş Ermenek’imizde battı. Batmadı aslında, şehadet şerbetini içerek göklere yükseldi MURAT’IMIZ.
Murat derler bir yiğit delikanlı… Ermenek’in has delikanlılarından, vatanına âşık, körpecik bir er. Hakkari’nin Şemdinli ilçesi, Öveç köyü ona dar geldi, aslında. Yiğidimize üzüldüğümüzü düşünmeyin, leş kargaları. O diyarlar dar geldi, sadece ona. Allah da ona en büyük ödülünü verdi. Şehitlik mertebesinde onu görmek istedi. Şehadet şerbetinden içirerek yanına aldı. Bizim üzüldüğümüz 7 aylık bebeğimiz.
Hepimiz elbette ki onun babasıyız. Onun babası ölmedi, şehit oldu. Onun yokluğunu ona hissetirmeyiz; ama bir babanın yerini, MURAT’IN yerini, nasıl doldururuz onu bilemiyoruz.
Günlerden bir gün gelecek oğlumuz büyüyüp babasını soracak. Ve eminim o da şehit olmak isteyecek. Biz bu topraklar için canımızdan olmaya razıyız. Can dediğin nedir ki gülüm, şehitlik mertebesi dururken. Biz daha nicelerini vermeye razıyız. Ama bunun değersiz PİÇLER için olmasına üzülüyoruz. Bugün bunu durduracak, kalemlerini kıracak nokta varken bunu yapmıyoruz ya da yapmıyorlar ya, ona kızıyoruz…
Bizim analarımız bu şerefsizler için mi oğullarını dünyaya getirdi. HAYIR! Bizim analarımız, Murat’ımızın anası, Rabia anamız, oğlunu vatanını korusun diye, vatanına göz dikenleri ezsin diye besledi, büyüttü ve vatana feda olsun diye kınalı yavrusunu askere yolladı. Biz üzülmüyoruz. Bizim oğlumuz, arkadaşımız, kardeşimiz, ülküdaşımız zaten böyle olmasını canı yürekten isterdi. Ama işte bu yürekler dayanmıyor. Kaç yiğidimiz daha böyle gidecek? Daha kaç tane kor ateşi düşecek yüreklerimize?
Daha dün gece internet başında haberleri okurken Mardin’deki olaylara üzülüyordum. Düşünüyordum ki acaba hangi eve bu acı haber gitti diye. Bilmezdim ki sabahına Hakkari’den bizim eve de bir haber geleceğini. Bu haberi duymak çok zormuş. İnsan dışarıdan okuyunca, dinleyince üzülüyor; ama kendi başına gelince dayanamıyor.
Fadime’yi düşünüyorum. Kalbinin yarısını bu dünyada bulmuşken kaybetti. En son mesajlaşırken haberini almıştı:
"Sen uyu. Merak etme. Seni sahura kaldırırım. Ben şu anda cepheye gidiyorum. Sabah dönünce ben seni arayacağım, merak etme" diye yazmıştı, Murat…
Hayatının anlamını, aşkını, sevgilisini kaybetti. Onun en büyük hediyesini aldı kucağına; ama…
Fadime, canım üzülme, biz hep yanındayız, Murat da senin yanında. Bunu hep bil. Sen zaten onu mertliğiyle sevdin, o olmak istediği yere en mert haliyle gitti. Allah bize de öyle ölmeyi nasip etsin. Her kula nasip olmuyor, biliyorsun.
Ermenek şehidine ağlamıyor, Ermenek bununla gurur duyuyor. Ermenek’in en mutlu günlerinden biri. Bir yiğidimiz şehit oldu. Ana üzülme! Bir MURAT değil binlerce Murat daha veririz biz bu vatana. İçimiz kan ağlasa da gönlümüzdeki huzur Allah katından geliyor. Bizim yüreğimize düşen kor, alev alev yansa da Oğlumuzun nidaları o alev toplarını söndürüyor.
Murat, bizi görüyorsun değil mi? Arkandan üzüldüğümüzü kesinlikle düşünme. Biz senin yerinin rahat olduğunu biliyoruz. Bak seni Albayraklarla karşılıyoruz. Tıpkı senin bizi karşılayacağın naçiz vücudunun sarılı olduğu albayrakla olduğu gibi. Seni binlerce anan, baban, kardeşlerin, arkadaşların, ülküdaşların bekliyor. Fadime’yi sorarsan haylaz oğlunla uğraşıyor, seni karşılamak için oğlumuzun cicilerini giydiriyor, o da birazdan yanımıza gelir. Rabia ananı sorarsan senin en sevdiğin yemeklerden yapıyor. Yüksel babanı sorarsan bizleri en iyi şekilde ağırlamaya çalışıyor. Senin yolunu dört gözle bekliyor. Abini sorarsan o da senin arkadaşlarınla uğraşıyor, yani bizlerle. Biraz sabırsızız da seni beklerken, acaba bir hayırsızlık yapar mıyız diye bizim başımızda bekliyor. Kız kardeşini sorarsan, o da evin kızı ya gelene gidene bakıyor işte, ikramları dağıtıyor, ayakkabıları düzeltiyor.
Evet MURAT: Senin yolunu bekleyen çok kişi var burada. Bizi bekletme! Biliyoruz gittiğin yer burası gibi değil. Seni oradaki kadar rahat ettiremeyiz. Ama bil ki seni burada binlerce yürek bekliyor. Biz senin kadar şanslı değiliz, belki bize de biraz anlatırsın oraları. Senin şansından belki biraz da bize güler o talih. Bak burada senin gibi ölmeyi isteyenler çok. Azıcık tüyo ver bize. Kuzenim Ahmet var, bilmem bilir misin? Askerliği Isparta’ya çıkmış, çok üzülüyor. Senin askerlik yaptığın yerlerde istiyordu, o da askerlik yapmayı. Belki kör talih bana da vurur diyordu. Ama vurmadı işte. Sen çok şanlısın, Allah her kula nasip etmiyor işte.
Murat, seni ebedi yolculuğuna uğurlarken bizler zavallı kardeşlerin, şanssız arkadaşların, kısmetsiz ülküdaşların gözyaşlarımızı tutamayabiliriz. Kesinlikle senin için o gözyaşlarını döktüğümüzü düşünme. Biz sadece kıskançlıktan dolayı ağlarız. Rabbimize olan bir yakarışımızdır, sadece o. Bizi de senin gibi yanına almasını isteyişimizin şeklidir o. Yanlış anlayım deme, tamam.
Fadime’yi ağlarken görürsen, o da oğlunuz için, bebeğimiz için sana yalvarıyor. Rabbimize en yakın yerdesin, oğlumuzu da böyle alsın, demeni istiyor.
Rabia anamızı ağlarken görürsen, onu hoşgör. Bir kez daha sana sarılıp öpüp öyle ayrılmak isterdi. Gidişin ani olduğu için ayrılığına dayanamıyor. Ana yüreği işte…
Yüksel babamız zaten ağlamaz, sen de biliyorsun. Ama ben eminim sen Kadir Gecesi: “Baba merak etme, ben iyiyim…” derken sen ona bir şeyleri îma etmiştin zaten…
Abini ve kız kardeşini ağlarken görürsen onlara da üzülme, onların ki de kıskançlıktan işte…
Hele ki oğlunu ağlarken görürsen üzülme. Baksana Paşaya, millet etrafında pervane oluyor resmen. Onunki de biraz şımarıklık. Ama yaş kemale erdiğinde ağladığını görürsen bil ki sana isyan ediyordur. Niye beni de söylemiyorsun Rabbimize senin gibi onun yanına gitmeyi diye…
İşte MURAT; Ermenek kıskançlık yağmuruna tutulmuş gibi seni bekliyor. Ve aynı kıskançlıkla seni uğurlayacak, emin ol! Tek tesellimiz hala Albayrağımızı elimizde taşıyabiliyoruz, hala bu topraklar uğruna ölmek için sıramızı bekliyoruz.
MURAT, sen muradına ulaştın. Allah da bizi muradımıza ulaştırsın…
