Bu köşe yazısı, Atsız Burucu’nun “İyi Bir Erkek Dokuz Özellik Taşır” başlıklı denemesinden alıntılar sunmaktadır. Metin, toplumun erkekliği genellikle fiziksel güç veya otoriteyle ilişkilendirmesine karşı çıkarak, gerçek erkekliğin insan olmanın inceliği ve vicdanla hareket etmek olduğunu savunur. İyi bir erkeğin dokuz temel özelliğini detaylandırır; bu özellikler arasında sevdiklerini koruma, kadınla uyum kurma, çocuk yetiştirme sorumluluğu, ölçülü konuşma ve adaletten vazgeçmeme gibi kavramlar yer alır. Yazar, bu özelliklerin gösterişte değil, özde, davranışta ve maneviyatı maddiyatın üstünde tutmakta gizli olduğunu vurgular. Nihayetinde metin, “iyi erkek olmanın” doğuştan gelen bir durum değil, vicdanın ve yaşam sınavlarının bir sonucu olduğunu ifade eder.
Toplum, erkekliği çoğu zaman kuvvetle, sesle ya da otoriteyle ölçer. Oysa gerçek erkeklik ne kas gücüyle ne de parayla ilgilidir. İyi bir erkek, insan olmanın inceliğini bilen kişidir. Onu “iyi” kılan, yüreğinin ağırlığı ve vicdanının sesiyle hareket etmesidir.
Birincisi; iyi bir erkek korur. Sevdiklerini savunmayı, gerektiğinde önlerine siper olmayı bilir. Kalkan olmayı, saldırmaktan üstün görür. Çünkü bilir ki, koruma içgüdüsü, merhametin en asil hâlidir.
İkincisi; kadınla rekabet etmez, onunla uyum kurar. Kadının varlığını tehdit değil, tamamlayıcı bir güç olarak görür. Kadın olmadan çocuk olmaz; aile olmaz, aile olmadan da gelecek kurulmaz.
Üçüncüsü; iyi bir erkek, çocuk yetiştirmenin sorumluluğunu taşır. O sadece baba değildir; yol gösteren, güven veren bir rehberdir. Bir çocuğun büyümesinde bilgi kadar kalp, kalp kadar da sabır gerekir.
Dördüncüsü; konuşmayı bilir. Nerede ne zaman susacağını ne zaman ve nasıl konuşacağını tartar. Bir iş toplantısında da bir aile kutlamasında da bir cenazede de sözü ölçülü söyler. Çünkü her kelime, bir kaderi değiştirebilir.
Beşincisi; affetmeyi öğrenmiştir. Ölümün er geç geleceğini bildiği için kin taşımaz. Affetmek zayıflık değil, ruhun olgunlaşmasıdır.
Altıncısı; adaletli davranır. Mirasını sadece malda değil, değerlerinde de bölüştürür. Gerçek zenginliğin, parayla değil, vicdanla ölçüldüğünü bilir.
Yedincisi; emekle yaşar. Kolay kazancın kıymetsiz olduğunu, alın terininse onurla eşdeğer olduğunu bilir. Onun gururu cebinde değil, emeğindedir.
Sekizincisi; kendini tanır. Hatalarını saklamaz, onlardan öğrenir. Çünkü insan kendini tanımadan kimseyi anlayamaz.
Ve dokuzuncusu; maneviyatı maddiyata üstün tutar. Dünya malının geçici, iyiliğin kalıcı olduğunu kavrar. Ölüm geldiğinde geriye sadece “kim olduğun” kalır.
İyi erkeklik, gösterişte değil; özde, davranışta ve vicdanda gizlidir. Herkes erkek doğabilir, ama “iyi erkek” olabilmek; yılların, sınavların, affedişlerin ve vicdanın imtihanıdır.
