“Bayraksızlar bayraksızlar
Yere düşse bayrak sızlar
Nerden bilsin kıymetini
Soysuz sopsuz bayraksızlar…” (Âşık Sefai)
Bu günleri de görecekmişiz meğer yazıklar olsun bize…
Utanıyorum Şehitlerimden. Utanıyorum Atalarımdan…
Ben nasıl yüzümü kaldıracağım artık?
Öğrencilerimin yüzüne nasıl bakacağım artık?
Bir daha Çanakkale’ye de gidemem, Ankara’ya da gidemem…
Bu utançla nasıl yaşar insan!
Namus dediler!
Şeref dediler!
Emanet dediler!
Yemin dediler!
Kan dediler!
Şehit dediler!
Şimdi benim alnım lekeli.
Bu leke nasıl temizlenir?
Kendimi asmalı mıyım?
Zehirlemeli miyim?
İntihar mı etmeliyim?
Yapamam ben bunları! Allah’a olan inancımdan yapamam. Bu dünyada görevlerim var benim.
Peki, bu leke nasıl temizlenecek?
Ben AKP ‘ye oy vermedim. Bu yüzden vicdanım rahat mı olmalı yani. Ben görevimi yaptım mı?
Ya AKP’ye oy verenler vicdanları nasıl, ne hissediyorlar?
Açılım açılım diyen AKP’liler açıldınız mı artık?
Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan olsun diye ortalıkta salınanlar sizler nasıl hissediyorsunuz?
Müzakere peşinde koşanlar, AKİL İNSANLAR iyi misiniz şimdi?
En çok içimi yakan da ne biliyor musunuz?
Namusum, şerefim olan Al Bayrağım indirilirken izleyen komutanlar, askerler…
Defalarca okuduğum Hüseyin Nihal Atsız’ın Ruh Adam kitabındaki bir sözü hatırlattınız bana:
“Askerlik öldü general! Sinsi siyasetçilere sırf üniformalı oldukları için asker diyemem!” (ATSIZ – Ruh Adam)
Yazıp yazıp siliyorum, sözcükler bile yetmiyor bu utanca. Hocalarım uyarılarda bulunuyor: “Ufkunuz geniş olsun, aydın olun, sakin olun…” diyorlar.
Küfür zaten edemem, bilmem de o sözleri ben. Ama Başbakan Tayip Erdoğan’dan öğrendiğim bir söz var: “Bunu ispat etmeyen ŞEREFSİZDİR…”
Şeref sizsiniz, şerefsiz olan benim şimdi değil mi?
“Bir sabah, tan atarken yüce Tanrı dağından,
Kürşad’ın gür sesi duyulacak:
Atlar Vey Irmağında sulansın,
Güneş doğduğu yerde karşılansın,
Emri tekrar edecek.
Gök, toprak, deniz,
Bozkurtlar uluyacak bütün Anadolu’dan:
Biz de sizdeniz, biz de sizdeniz…”
Gel artık Kürşad’ım. Bu ülkenin, bu bayrağın, AL BAYRAĞIN, sana ihtiyacı var.
Toroslardan bir Yörük kızı sana sesleniyor:
Gel artık!
