22 Yıl Önce

83 ÇOCUK,
106 KADIN,
70’ten fazla YAŞLI,
613 can, TÜRK EVLADI,
613 AZER BAYRAĞI!
 
25-26 Şubat 1992’de tam da bugün HOCALI’da bir katliam yaşandı. Vahşetin kendisiydi.
 
Duyuyor musunuz çığlıkları?
 
Neden sadece çocuklardan, kadınlardan, yaşlılardan geliyor bu çığlıklar?
 
Neden kimse yok?
 
Canlı canlı yakılan canlar…
 
Canlı canlı oyulan gözler…
 
Hamile kadınlara yapılanlar…
 
O günlerde çekilmiş birkaç kare fotoğraf çok şeyi anlatıyor. İnsanın yüreği kaldırmıyor onlara bakmaya.
 
Karabağ, Hocalı…
 
“Yürek dayanmaz bu acıya…” diyorum ama günler su gibi akıp geçiyor.
 
22 yıl geçmiş aradan.
 
Peki, bu canların hesabı soruldu mu?
 
Karabağ’ın acısı unutuldu mu?
 
Hayır, asla!
 
Bugün Doğu Türkistan’daki Çin zulmünü durdurabiliyor muyuz?
 
İki dağ ötemizdeki Kerkük’e yardım edebiliyor muyuz?
 
Benim içimi yakan da bu ya…
 
Yıllar sonra tıpkı Hocalı gibi katliam yaptılar, vahşet yaşattılar mı diyeceğiz sadece.
 
Bizim elimiz niye hep armut topluyor. Ben anlamıyorum ki.
 
Biz anamızdan doğarken: “Her Türk asker doğar!” diyerek doğmadık mı?
 
Niye biz kardeşlerimize yardım elimizi uzatamıyoruz?
 
Gökbayrağımızı ayakları altına alan şerefsizlerden bunun hesabını neden soramıyoruz?
 
Neden Can Kerkük’teki Türkmen kardeşlerimize yardım elimizi uzatamıyoruz?
 
Hocalı’da yaşananları neden kimse hatırlamıyor?
 
Neden Karabağ’daki katliamdan ders çıkarmıyoruz?
 
Barbar olmayalım diye mi?
 
Geri kafalı olmayalım diye mi?
 
Avrupalı olabilmek için mi?
 
Daha kaç Türk bu katliamın altında kalacak?
 
Sözde Ermeni Soykırımı deyip her 24 Nisan ‘da bunu yıllarca başımıza kaktılar. Bizi çıkarları doğrultusunda kullanmaya çalıştılar. Bütün milletlere bizi Soykırımcılar olarak nitelediler.
 
Peki, biz bu olanları neden onlar kadar dile getiremiyoruz?
 
Haklısınız, boş teneke çok ses çıkartır.
 
Ama ben buna karşıyım. Göz göre göre bu yaşananlara dayanamıyorum. 22 yıl öncesinin acısına dayanmak zorken bugün yaşanan katliamlara hiçbir şey yapamamak…
 
613 Azer Bayrağını unutmak mümkün değil.
 
Bugün onların katliam edildikleri gün.
 
Şehadet şerbetini içtikleri gün…
 
Allah bizlere o günleri bir daha yaşatmasın. Karabağ’da ilelebet Azer Bayrağı dalgalansın ki 613 Azer kardeşimizin kemikleri sızlamasın.
 
İnşallah en yakın zamanda da Gök Bayrakla Al Bayrak birbirlerine kavuşur. Bu Çin zulmü son bulur.
 
Ve inşallah Kerkük’ün Türk olduğunu ve ilelebet Türk kalacağını bütün dünya bir an önce anlar…
 
SAYGILAR…