Türk seçmeni, oldukça duygusal bir seçmen. Onun bu duygusallığının hala anlaşılamamış olması, anlamayanların ve anlayamayanların kaybı olarak tarihe geçse de, beni seven benden başka bir yere gidemez diyenlerin ayaklarını sürüdüğü ve ısrarlarını sürdürdüğü yılları yaşıyoruz.
Siyasette amaç seçimse, hedef o seçimi kazanmak olmalıdır diye konuşan siyasetçileri dinleye dinleye geldik.
Ancak seçimlerde oy verecek insanların kalbine girmek, zihninde yer etmek, sevgisini kazanmak kolay bir mesele değil.
Çünkü, Menderes olmak lazım, Demirel olmak lazım, Ecevit olmak lazım, Özal olmak lazım, Türkeş olmak lazım, Erbakan olmak lazım…
Günümüzün oy veren insanları kafalarında çok muhasebe yaptılar.
Günlerce düşündüler.
Siyaseten yerine getirilmeyen vaatleri, aldatılmışlığı, kandırılmışlığı dolu dolu yaşadılar.
Ve sordular kendilerine…
Unutulmuş, uyutulmuş, avutulmuş, kalbi kırılmış, incinmiş umduğu dağlara küstürülmüşler ne yapar?
Ayrılığa bir ad vermeleri lazımdı.
Kimi benim gibilere yatağına kırgın ırmaklar, denir dedi.
Kimi küstüğüm dağın odununu kesmem dedi.
Kimi dargın olduğum yola bir daha düşmem dedi.
Kimi siyasete, de partime de küstüm, küstüğüm tarihte şu, ondan sonra her seçimde varıyorum sandığa, alıyorum evet mührünü, ayıp olmasın diye hepsine evet diyor, atıyorum oyumu sandığa dedi.
Düşündüler taşındılar, gemilerinin rotasını değiştirdiler..
Adları eski falanca partili oldu..
Çünkü, siyasetin hafızası, kimin nereden geldiğini, neden geldiğini, niçin geldiğini hiçbir zaman unutmuyordu.
*/*/*/*/*
İsterseniz yarın yeni bir parti kurulsun.
Hemen herkes kuruculara ve destekçilere şöyle bir göz attıktan sonra, listelerde ismi geçenlerin cemaziyülevvellerini döküverir ortaya.
Bu yaklaşım bizim ülkemizde çok yaygındır.
Ondan sonra bizdendi, sizdendi hikâyeleri başlar.
Anadolu siyasetinin yani bir anlamda kasaba siyasetinin kalp kırmada üzerine yoktur.
Eteklerine taş toplaya toplaya koca bir ömür geçirir insanlar. Atarsa karşılık vereyim diye.
Her Başkan bir ekiple gelir, ekibiyle gider.
Ekiplerdeki kaliteli insanlar, bir sonraki dönemlerde değerlendirilmez.
Partilerde görev alanlar toplandığında, her dönemde, kalbi kırıklardan oluşan yüzlerce insan bulunur.
Hizmet ehli insanı hizmetten alıkoymaktan daha büyük bir zulüm yoktur aslında. Bu vebali ödeyebilecek insanda!…
*/*/*/*/*
Türk seçmeni, kalbinin kırıklığını hemen o anda yani kırıldığında belli etmez.
Hatta hiçbir şey yokmuş gibi davranır.
Kırık kalbinin tamir olmadığını, sandıkta belli eder.
Siyasetçilerimiz geride kırık kalpli arkadaşımızı bırakmayacağız, kalmayacak diyorlar ya…
Keşke sözlerinde durabilseler!…
Siyaset, siyasetle uğraşan herkesi memnun etme sanatı olmasa da, siyasetle uğraşan insanlara yer açma, yeni imkânlar tanıma, siyaseten yükselmesi gerekenlere destek olma sanatıdır.
Bu sanatı geliştiren partilerde, kol kırılır, yen içinde kalır.
Geliştiremeyenlerde laflar yol keser, laf cambazları köşe başlarını tutar, sonra bir bakmışsınız ki, seçmende o partilere artık selam vermiyor.
Futbol takımı tutar gibi parti tutma altın çağlarını çoktan geride bıraktı.
12 Eylül 1980’le birlikte fiilen olmasa da, takip eden yıllarda, hızını, gücünü ve kuvvetini kaybetti. 1970’li yıllardan itibaren kitleleri peşinden sürükleyen liderler devirlerini birer, ikişer kapattılar. Demirel haricinde hepsi rahmeti rahmana kavuştu.
Yeni liderlerle birlikte sağlam ve geçit vermeyen parti tabanları sarsılmaya, mecra değiştirmeye başladı.
Sağlam tabanların büyüsünü ilk defa rahmetli Turgut Özal bozdu. Dört eğilimi birleştirme sloganı, taraftar buldu. Milletin güvenini ve itimadını kazandı . Güleç yüzlü, sevimli, evlerin adeta içinde senli-benli herkesin halini-hatırını sorarcasına ekranlardan benim güzel vatandaşlarım diye hitap eden Özal, gönüllere hitap eden bir üslup ve dil kullanıyordu.
Kalpleri kırıkların kalbini tamir ediyordu. Ondan sonra kim kırık kalpleri tamir ettiyse, milletin gönlünde o taht kurdu.
Bundan sonrası içinde aynı şartlar devam ediyor. Çünkü biz duygusal bir milletiz. Bizi anlayamayan, tanıyamayan, gönlümüze girme yollarını keşfedemeyen kaybediyor.
