Geçen hafta Büyük Şehir Belediye Başkanımız Sayın Gümrükçüoğluna, mutlu bir Trabzon için işbirliği teklifinde bulunmuştum. Kendilerinden hiçbir dönüş olmasa da; kent içi ulaşımın daha sağlıklı, konforlu, güvenli ve erişilebilir bir şekilde sağlanması, dolayısıyla kent insanımın mutluluğu için, sorun ve çözüme yönelik bazı tespitlerimi yazmaya ve kendileriyle paylaşmaya devam edeceğim..
Kentin mevcut trafik akışından memnun olan ya da bu akışın oluşturduğu çirkinlikten sıkıntı duymayan vatandaş var mı? Ben de bu şikâyetlerden yola çıkarak, Trabzon kent içi trafiğinin mevcut hallerini ve nasıl olması gereğini yazacağım.
Şu anda devam eden akış, bir öncekinin iyi olmadığı düşüncesiyle ve pek de denenmeden düzenlenmişti, değil mi? Peki, bu düzenlemeden sonra trafik rahatladı mı? Hayır. Üstelik durum daha da karmaşık bir hal aldı.
Hareket noktamız şehrin TEK GİRİŞİ olan baro binasının önünden; yol, sağ tarafta oluşturulan araba parkıyla iyice daraltılmış durumda olduğu için; oradan şehre gir(eme)mek daha ilk sınavınız oluyor.
Hemen girişte dolmuş durağı olarak kullanılan Tanjant Yolu’nun bitimindeki köprü altı; trafik önceliğinin kime ait olduğu belli olmayan bir nokta olarak, aynı derecede, düzensiz ve çirkin bir trafik çıkışına sahip. Manzara şu: insanlar, minibüsler ve kargaşa…
Merkeze doğru adım attığınız anda yolunuz ikiye ayrılıyor ki iş burada daha da komik bir hal alıyor. Neden derseniz? Sağa döndüğünüz an, başka bir boğulmayla karşı karşıya kalıyorsunuz. Çünkü İskenderpaşa Camii’nin arkasındaki bu yolun girişi oldukça dar ve zaman zaman da, arabalar insanların burnuna kadar giriyor.
Derken İskenderpaşa Camii’nin yanından ilerleyen yolu geçiyorsunuz diyeceğim; geçemiyorsunuz, burada da yolun iki tarafı park olduğu için, buradan da ilerlemeniz mümkün görünmüyor.
Varsayalım ilerleyebildiniz, ya Meydan Parkı’nın alt kısmından kaldırımdaki masalarda oturan lokanta müşterilerini de egzoz gazına boğarak Gazipaşa’ya geçeceksiniz (ama o da kolay değil), ya parkın diğer yönünden, Gazeteciler Cemiyeti önünden geçip gelen ve Maraş Caddesi’nden gelip de Gazipaşa Caddesi’ne inecek olan araçlarla burun buruna geleceksiniz.
Sağlı sollu araç parklarının arasından geçebilirseniz, aşağı sahile inerek şehri terk edebiliyorsunuz. Meydan Parkı’nı dolaşmayıp da İskenderpaşa Camii önünden sağa; Taşbaşına dönerek sahile, bu defa Havaalanı-Rize yoluna inme gayretine girerseniz, o dar yolda sağlı sollu parklardan bırakın arabanızı kendinizi bile kurtaramıyorsunuz!
Bugün sahillere inmeyelim Maraş Caddesi’ne bakalım. Cadde, girişinden çıkışına, yayasından arabasına kadar tıkış tıkış, çok daha vahim bir durumda, Çemişkezek nasıl acaba!.Caddenin bir minibüs garajı gibi kullanıldığı yetmiyormuş gibi, yayaların arabalardan kaçarak kaldırımlara sığınmaya çalışması da başka bir çirkin görüntü oluşturuyor.
Maraş Caddesi’nden ilerleyen trafiğe baktığımızda, insanların ve taşıtların istikameti Meydan; Eski adıyla Meydan Parkı oluyor ya. Şimdi biz de park’da biraz soluklanarak, oradaki nahoş görüntüye dokunalım!
Meydan Parkı’na görmek için hiç baktınız mı? Eğer baktıysanız, yağmur-güneş için kurulan şemsiyelerin oluşturduğu o çirkinliği gören niye yok hâlâ!
Projeden gelen ‘ters düz’ şemsiyenin işe yaramadığını gören işletmeciler başlarının çaresine bakıp klasik şemsiye tipi koydular çoktan. Proje modelle, klasik model neden hala iç içe, yan yana? İnsanı ne yağmurdan ne de güneşten koruyamayacak şemsiyeler kalkmalı artık değil mi oradan?
Park kimliğini yitirmiş, Meydan olmuş; Anadolu’nun park anlayışından tamamen uzak bir beton yığınına dönüşmüş durumda. Bir de oraya işlevinin ne olduğunu kimsenin anlayamadığı yarı açık şemsiyeler dikilince, adeta bir park ile değil de bir ucube ile karşı karşıya kalınıyor. Yeşilin sıfırlandığı, toprağın betonun altına sokulduğu bir park artık ne kadar park ise?!
Şimdi biraz soluklanalım… Çabamız mutlu Trabzon için; haftaya “sorunlar-çözümler” yazmaya devam…
