Düşünmek âlemlere açılan kapı. O kapıdan içeri girebilmek zorun arkasındaki kolay. Hâkimiyet mücadelesi şeklinde gelişen tarih içinde düşünmek hâkimiyetin önünde mi, arkasında mı belirsiz… Lakin düşünebilenler hep hükmedebilenler oldular. Düşünmek sancılıdır, sancı çekmek ise dehanın en temel kaynağı… Düşünmek, kaynağı ne olursa olsun önümüzdeki aydınlık yolun şerit çizgisi. “Düşünüyorum öyleyse varım…” yaklaşımının ötesinde düşüncenin sonunda ulaştığı kuvvetli fikirle kudretin merkezinde oturmayı kendine ülkü edinmiş “Kut Almış Çocuklar”…
Tarihin kaydettiği en çılgın ihtilalden aldığımız ilham ve hız ile yaşamasına tahammül edemeyeceğimiz fikirsizlik-ülküsüzlük şatolarını yerle bir etmenin savaşı bizi ulaşılmaz kılan. Yarınla var olmanın tasarımında şekillenen ipekle sarılı çelik yumruklar mazinin o en karşı konulmaz mirası olarak omuzlarımıza yüklendi. Ve “Kut Almış Çocuklar” bu yükün hakkını herkesten iyi öğrendiler çünkü onu omuzlarına yükleyen kaldırma kudretini de genlerine işlemişti: “TÜRK”
Bir sabah Gök Mavisi bir inkılâpla uyandık… Buruk bir sabahtı aslında ama Eylül kadar karanlık ve zalim değildi. Birden bire oluverdi sanmıştık oysaki biz gözlerimizi Kaf Dağının ardında dikmiş onu beklerken o, en umulmadık yerden, içimizden geldi bize. Ayrılık türküsü söylerken vuslatı yaşamanın şaşkınlığı içindeki sevdalı gibi bizler onunla gelen bu “Gök Mavisi İnkılâp”la neye uğradığımızı şaşırdık. Ve o sabah iç hesaplaşmasındaki mağlubiyetin dışa tecellisi ile etrafa saldırıp ihanetin fotoğrafını çektiğini söyleyen ahmak öldü… Bundan böyle ayrılığa kurulu saatler çalmayacak, yoldaş yarı yolda kalmayacak, kemik düşkünü itler gülemeyecek. Sevgi militanları, sevda mavzerini sırtlandı: “Atış Serbest”
Tanrıkut Başbuğ Mete’nin ordusunda subayken okladıklarımız… Siz tarihin en kıymetli kadınlarısınız çünkü Türk Devletine sadakat için ölçü olma şerefine ulaşabildiniz. Tarihin şeref sayfasında yerini almış Türk Kızı; Başbuğ emri ile kendini oklatacak kadar yürekli; çocuğunu çağın Kürşad’ı yapacak kadar dirayetli, Kafkas dansı yaparcasına zarif, Ay Hanım kadar sevilgen olmalısın. Eğer o sen isen özündeki nurun dışa tecellisi yüksek Türk Karakterinde yerini bulan vakarın olmalı… Turan’a uzak olmamalı gözlerin… Sende deli gönlü Noyanların ardında yüce dileğe koşabilmelisin… Ama gelemiyorsan, koşamıyorsan bile oklanacağın güne hazırlan!…
Törenin ilk hükmü karşımıza saygı olarak çıkıyor. Büyüğe mutlak saygı ama asla zillet değil. Törenin düsturları ile yetişenlerin kanaatleri sağlam, imanları sağlam, fikirleri berraktır. Serttirler ama odun gibi değil; elmas gibi pırıl pırıl… Onlar konfeksiyon fikirlere iltifat etmezler. Moda rüzgârlarının etkisi ile Türk yatıp soysuz kalkmayacakları gibi bunu meslek haline getiren zavallıların da dimağlarında yapacakları depremin etkisi ile Kurt çakaldan ayrışacaktır.
Yokluğun sömürüsünü yaparak kendine varlık temini kavgasında olanların karşısına bütün varlığımızla ve “var”larımızla dikilmeliyiz. Yokluk, varlığın zıddıdır, yokluğun sömürüsünü yapacaklar bizim varlarımızın karşısında olanlardır. Yokluk edebiyatçıları ancak zayıf karakterli sünepe insancıklardır… Yolumuz sünepe askere tahammül edemeyecek kadar uzun ve çetindir. Bizden olduklarının iddiasıyla bizim varlarımızın karşısına dikilenler rüyalarımızı kurşunlarken bile biz umudumuzu yarınlara taşımaya başardık. Hepimiz birer sevgi militanıyız ama öfkemizden de en yalçın kayalıklar da un ufak olur. Bir tek Türk’ün saçının bir tek teline tüm dünyayı feda edecek sevdanın militanıyız. Üstte gök basmadığı altta yer çökmediği takdirde Türklük yolunda gücümüzün bir an bile azaldığını göremeyeceksiniz. Eğer yeni dünya düzeninde bir tek devlet olacaksa bunu Türk kurmalı, Türk yönetmelidir.
Herhangi bir yerde Türk’e ait bir şey varsa KÖMEN İLİ’nin sınırları oradan başlar ve Türk’e ait her şeyi içinde alır. Kendimizi Kömen İli’nin sınırlarına hapsederken birilerinin hoşuna gitmese de, garipseseler de şu üç kelimelik dilek ve duamızı tekrarlıyoruz: TANRI TÜRK’Ü KORUSUN…
