Umut ve heyecanla seçime girmiş; büyük bir oy yüzdesi ile iktidara taşınmıştı. Önceki hükümet, bütün ekonomik zorluklara rağmen batık bankaları rehabilite etmiş, içlerini doldurmuş, iktidarı kaybetme uğruna acı ekonomik tedbirleri hayata geçirerek; Türkiye’yi bir nebzede olsa düze çıkarmıştı.
Sıfır noktasına inen terör, iki-üç haneli enflasyonlardan tek haneli enflasyona inen bir ekonomi ile iktidara oturmuştu S. Başbakan.
Bu rahatlık ve aldığı oy yüzdesi ile iktidara gelen Başbakan, her iyiliği kendinden bilerek, muhalefeti küçükseyerek, milli basını ve milli olan her şeyi susturarak, sindirerek, TSK’nın paşalarını Silivri ve Hasdal’a doldurarak ve ilk üç yıl hiçbir şeye zam yapmayarak işe başlamıştı.
İşler iyi gidiyordu. Ekonomik veriler güzeldi. Özelleştirme adı altında milli kuruluşlar, yandaşlara ve yurtdışına satılarak milyar dolarlar maliyeye aktarılıyordu. Maliye’nin parasını fakir-fukara edebiyatı ile dağıtıp sosyal devleti, sadaka devleti haline getirmişti. Toplumlar kendilerine verilen iki torba kömür, makarna ile uyutulup arkalarından yumurtaları alınmaktaydı.
Çiftçiler, emekliler, çalışanlar perişanları oynamaya başlamasına, zamlar sağanak gibi yağmasına rağmen üçüncü seçimde de her iki seçmenden birinin oyunu alarak yine iktidar olmanın rehavetini yaşamaktaydı.
Ekonomik sıkıntılar baş vermeye başlamıştı.. Pkk terör örgütü ile güya anlaşılarak çözüm sağlanacak, halkımıza da, “Bakan otuz yıllık çözülemeyeni çözdük” tafrası atılacaktı.(Oysa pekeke, Batı’nın Türkiye’yi bölme projesiydi. Kürt sorunu onun çilasıydı.)
Habur rezaletleri, Oslo görüşmeleri, TV6, Kürtçe enstitüler, kurslar ile önce Kürt açılımı, sonra kardeşlik projesi devreye sokulmuştu. Amaç, terörü güya bitirmekti.
Bütün bunların üzerine bir de kahramanlık lazımdı. Osmanlıcılık en büyük hayalleriydi. Güya beğenmedikleri Lozan Antlaşması ile kaybedildiğine inandıkları Misak-ı Milli sınırlarını yeniden çizeceklerdi.
Önlerine birden bire Suriye meselesi çıkıverdi.
Aranan fırsat ayaklarına kadar gelmişti S. Başbakan için kahraman olmanın tam zamanı idi. Suriye ile Esad-Esed ile köprüler atıldı. Yüzüne baktığımız kankamız ile kanlı bıçaklı olmuştuk.
TSK’yı çağırdık, “Ne dersiniz? Suriye’ye şöyle bir kafa-kol çekelim mi?” denildi. TSK, yılların tecrübesi ile “Sakın ha! İçerde pkk terörü varken, böyle bir müdahale saçmalık olur ve kendimizi arkadan vurmuş oluruz!” aklı-selim cevabını verdi.
Derken hâlâ ne olduğu, nasıl olduğu belli olmayan bir jetimiz Suriye tarafından (Acaba mı?) düşürüldü. Yeniden kahramanlık duygularımız depreşti. Rest çektik, stratejimiz değişti dedik. “Her hareket tehdit olarak algılanacak” diyerek sınıra yığınak yaptık, TSK’ya tatbikatlara başla dedik.
İşler nede güzel gidiyordu. Suriye’den gelen rejim karşıtlarına kapılarımızı açtık. Kendi insanımıza layık göremediğimiz imkânları onlara sunduk. Para verdik. Erkek doğurup adını Recep koyanlara, kızı olup Emine koyanlara altınlar taktık.
Halkımıza dönüp, “Oradaki kardeşlerimizin insanlık ayıbına, dramına kayıtsız kalamayız. Suriye’ye demokrasi gelmeli” Dedik. Sanki Türkiye’de demokrasi tam vardı da. Gereken gazı verdik.
Ne oldu, nasıl olduysa, onca tavizleri vermemize rağmen Pekeke denen hainler işimizi bozdu. Foca’yı kana buladılar, yollara mayınlar döşeyip asker-polislerimizi şehit ettiler, Gaziantep’i bastılar, yurdun pek çok yerinde yuvalara ateş düşürdüler, Şemdinli’yi kurtarılmış bölge ilan etmeye kalktılar. Ve Başbakan’ın oyununu bozdular. Başbakan, adeta kendi oyunuyla tuşa geldi, sesi soluğu kesildi. Açmaz bir noktada
Şimdi siz böyle bir ortamda Başbakan olduğunuza kahretmezde ne yaparsınız!?
İnanın S. Başbakan, iktidar yıllarının en kötü zamanını yaşamakta ve kendi kendine verdiği onca tavizi, nefretle anmakta ve “Ben ne yaptım? Beni kimler böyle yönlendirdi” diye kendilerine sormaktadır. Tabi olup bitenler planlı ve BOP’un bir projesi, bir aşaması değilse.
Esen kalınız.
NOT: Tespitlerime göre: Milli Eğitim ile Dışişleri Başbakanı, Başbakanı yanlış yönlendirmekteler.
