Daha düne kadar, Türkiye’nin “Türk milliyetçisiyiz” diyenleri; “Ben de Türk’üm, Türkleri, Türk kültürü ve tarihini savunuyorlar” diye severdim, kendileriyle iç içe olmuştum.
Daha düne kadar, Türkiye’nin Atatürkçü devrimcilerine de saygım vardı; “Atatürk’ün tam bağımsızlık ilkesini savunuyorlar, ilkeliler” diye beğenirdim, onlarla da iç içe olmuştum, hayaller kurmuştum, umut bağlamıştım. Ya bugün?
Bugün bunların hepsinden hevesimi aldım, umudumu kestim.
Çünkü, bu kesimlerin ilki münafıklık ve riyakârlık yaptı, inananları kandırdı, ülkemizin Müslüman’ını Müslüman’ına düşürdü, Ortadoğu ve Afrika’daki Müslümanların kanını akıttı, İslam ülkelerini İslam düşmanlarıyla birlikte yaktı-yıktı, yurdumuzu sattı, alın terimizi çaldı.
Bu kesimlerden ikincisi Türk milliyetçiliğinden beslendi ama Türk milliyetçiliğini beslemedi; emdi ve zayıflattı. Dahası, Türk milliyetçiliğini ayaklar altında çiğnetti, Türk milliyetçilerini dağıttı, milliyet düşmanlarına koltuk değneği oldu, Genel Merkez ve Saray bekçiliği yaptı, Türkiye’ye ve Türklere sırtını döndü.
Bu kesimlerden üçüncüsü bizi hep Atatürk ile yakaladı ama bir anda Atatürk düşmanlarına yanaştı, Türkiye’yi pazarlayanların kuyruğuna takıldı, onların meddahlığını yapar oldu; gerici, yobaz, tüccar kesimlerini “kurtarıcı” ilan etti, geçmişini inkâr etti, münafıkların, Haçlı-Siyonist ortaklarının köhnemiş kütüklerini 24 saat savunur oluverdi.
Bu kesimlerden medet umup durmak kişiliğimle bağdaşmazdı. Umutsuz olmamak, yeni arayışlarla, sağlam adımlarla ölünceye kadar ayakta durmak gerekiyordu. Şimdi bu noktadayım. Türkiye’de benim gibi milyonların olduğunu görüyorum. İnşallah bir gün aradığımızı bulacağız, muhtaç olduğumuz kadrolara kavuşacağız. O günler geçecek. “Umut yolcusu yorulmaz…”
Niye böyle bir özeleştiri yaptım, niçin bu tespitlerde bulundum, son gelişmelerle bunu açıklayayım:
Bakın Türkiye, bir süredir Amerikan emperyalizmine, Haçlı-Siyonist ittifakına karşı Rusya’dan S 400 füzeleri almak için uğraş verdi; bütün baskılara rağmen geri adım atmadı. Yukarıdaki üç kesim de, bu noktada Türkiye’nin yanında oldu. S 400’ler geldi ama kurulmadılar, hangarlara çekildiler. Ne acıdır ki, yukarıdaki kesimlerin üçü birden “dut yutmuş bülbül” oldu. Şimdi soruyorum: Bu üç kesimin öncüleri bugün, verdikleri tepkilerden çok daha büyük tepkiler vermeli; Müslüman, milliyetçi, Atatürk devrimcisi birer aslan olup; füzelerimizin hemen kurulması için kükremeli değiller miydi?
Böyle olmadılar, tıstılar; sanki arka yüzlerini gösterdiler.
Benzeri bir vahim olayı şu günlerde PYD-SURİYE-GÜVENLİ BÖLGE konusunda da yaşıyoruz. RTE Hükümeti’nin Dış İşleri ve Milli Savunma Bakanları hala ABD’nin, “Stratejik ortağımız” olduğunu dikte ediyorlar bize, “PYD ve PKK’ya karşı ABD ile ortak proje ve eylem planımızdan” söz ediyorlar. Mücahit İslamcılardan, bayatlamış Türk milliyetçilerden, devrimci Atatürkçülerden yine okkalı bir çıkış, “SADRA ŞİFA” bir açıklama, bir direniş, bir eylem yok ama hepsi birden bizi hala Amerika ile korkutuyorlar; oyun kurmuyorlar, oyunculuk yapıyorlar. Mertliğin de bir ölçüsü, bir ağırlığı, bir vicdanı olması gerekiyor ama; yok işte, yok!
Türkiye’nin bugünkü siyasi, dini ve ideolojik yapısını ben karma bir Futbol takımına benzetiyorum. Bu takımda “sağ-sol bekler” var ancak rolleri karışmış. Bu takımdaki “şutçular” rakip takımın kalesine hiç mi şut çekmiyorlar. Bu takımın kalecisi ve kalecileri gelen topları tutamıyor (belki tutmuyor); kalemize hep top giriyor. Daha önemlisi bu takımın kaptanı, teknik direktörü ve hakemleri Türkiye’yi kazandıracak yapıda değiller; daha beteri maçlarımızı satıyorlar.
Türkiye’nin bugün öne çıkan İslamcıları samimi Müslüman, milliyetçileri Türk milliyetçisi, devrimci Atatürkçüleri devrimci ve Atatürkçü değiller, söyledikleri gibi olmuyorlar.
