Konya’nın Vicdansız Yöneticileri

Konya’da bir Kız Öğretmen Okulu vardı. Millî eğitimimize yıllarca hizmet eden bu okul şimdi yerel ve merkezi yöneticilerin “gizli-kapaklı” uğraşılarıyla başkalaştı; üst katı Konya Büyükşehir Belediye Başkanı Uğur İbrahim Altay’ın makam odası oldu. O mahalledeki öğrenciler okul için uzaklara gitsinler, kalabalık sınıflarda sabahçı-öğlenci olarak işkencesi çeksinler, sen koskoca bir okulun üst katını makam odası olarak istila et, okulun adını da “TAŞ BİNA” yap. Bu bir vicdansızlıktır.

Vicdan sözcüğü Arapçadır. Gerçek ve mecazi olmak üzere birden çok anlam taşır. “Bulma, duyma, insanın içinde olan, iyi ile kötüyü ayırt eden duygu” bu anlamlardan bir ikisidir. Vicdana; duygu, sağ duyu da diyebiliriz. Ben vicdansızı işlerinde yanlış yapan, gerçekçi olmayan, yapısal özelliğinden kopan kişiler için kullanıyorum; birilerine hakaret etmek için değil.

İnsanların çocukluk yıllarına bakınca temiz duygulu, zararsız olduklarını görürüz. Ama insanlar sonradan değişiyor, kötüleşiyor. Bunda aile, toplum ve devletin rolü olduğu bir gerçektir. Bunu Konya’daki yöneticiler üzerinden açıklayayım.

Konya’da bir Kız Öğretmen Okulu vardı. Millî eğitimimize yıllarca hizmet eden bu okul şimdi yerel ve merkezi yöneticilerin “gizli-kapaklı” uğraşılarıyla başkalaştı; üst katı Konya Büyükşehir Belediye Başkanı Uğur İbrahim Altay’ın makam odası oldu. O mahalledeki öğrenciler okul için uzaklara gitsinler, kalabalık sınıflarda sabahçı-öğlenci olarak işkencesi çeksinler, sen koskoca bir okulun üst katını makam odası olarak istila et, okulun adını da “TAŞ BİNA” yap. Bu bir vicdansızlıktır.

Alaeddin Tepesi’nin doğusunda bir ilim-irfan yuvamız vardı; Gazi Mustafa Kemal İlkokulu. Konya’nın taş kafalı yöneticileri burası için de bir oyun oynadılar, orasını okul olmaktan çıkardılar. Aynı kafalar şimdi oradaki Öğretmenevini buharlaştırıyorlar, emekli öğretmenlerimiz oradan sürgün edilecekler.

Konya’nın, İsmet Paşa, Hakimiyet-i Milliye (eski 23 Nisan, Devrim) gibi tarihi okulları vardı. Konyalılar Cumhuriyet, milliyet, Atatürk, demokrasi gibi değerlerini bu okullarda öğrenmeye başlamışlardı. Konya’nın kimi yöneticileri şimdi bu okulları buharlaştırıyorlar; tarihsiz, köksüz, ilkesiz, milliyetsiz birer robota yapılmak için ameliyat masasındalar.  İkinci Ordu’nun yaygın eğitim yapılması kaydıyla millî eğitimimize verdiği, Meram Halk Eğitim Merkezi/Meram İlçe Millî Eğitim Müdürlüğü vardı. Vicdansızlık buraya da musallat oldu ki, yöneticiler şimdi orayı boşalttılar, sözlü-yazılı başvurularıma da hiç cevap vermiyorlar.

18 Mart 2024 günü “Gazi/Konya Lisesi”nin önünden geçerken gördüm; binaya, “Sultani Lisesi” diye yazılı bir bez asmışlar. Bu yazı sultanlığı hortlatmanın bir adımıdır. Sultan sözcüğünün altındaki Atatürk Büstüne baktım, harabe, tam bir vicdansızlık! Bu rezillikleri oraya layık görenler bana, 1920’lerde bu binaya yerleşen işgalci İtalyan askerlerini hatırlattılar.

Merkezi yöneticiler koltuklarını korumak adına, Sultancıların ardında sıraya geçtilerse, oradaki yönetici ve eğitimciler vicdansız olmamalılar. Demek biz önce; “Fikri hür irfanı hür, vicdanı hür” kuşakları yetiştirecek eğitimcileri yetiştireceğiz. Orada çektiğim iki fotoğrafı yazımın altına koyuyorum.

Konya’da vicdansızlık artıyor. Onurlu yaşamamız için her birimiz bir çoban ateşi yakacağız. Ateşin olmadığı yerde oksitlenme (zehirlenme) olur. Oksit ateşle yok olur. Oksitli beyinlerden, vicdansız yüreklerden kurtulmanın ilk ve en sağlıklı yöntemi, 4-5 yılda bir elimize geçen demokratik hakkımızı bilinçli kullanmaktır.