Metin, Atsız Burucu tarafından yazılan “Reddetmenin ve Reddedilmenin Asaleti” adlı denemeden alınan alıntıları içermektedir. Yazar, “hayır” diyebilme ve reddedilme durumlarının insan gelişimindeki önemini vurgulamaktadır. Reddetmeyi kibir değil, özsaygı olarak konumlandırarak, bunun kişinin kendi bütünlüğünü koruma eylemi olduğunu ifade eder. Ayrıca, reddedilmenin de kişinin kendi değerini bilme yolunda bir fırsat olduğunu, asıl özgürlüğün kabul görmek değil, kendini kabul etmek olduğunu belirtmektedir. Bu durumlar aracılığıyla bireyin sahte kalabalıklardan uzaklaşarak ve yalnızlaşarak kendine yaklaştığı ve olgunlaştığı ana fikrini savunmaktadır.
Bazen büyümenin en sessiz biçimi, “hayır” diyebilmektir. Reddedilmek kadar reddetmek de bir insanı olgunlaştırır. Çünkü ikisi de kayıptan değil, farkındalıktan doğar. Birini, bir durumu ya da bir duyguyu reddetmek — çoğu zaman kalbini korumanın en cesur yoludur.
Reddetmek kibir değil, özsaygıdır. Her çağrının ardında bir yük, her ilişkinin içinde bir bedel vardır. Herkesi dinleyip, her isteğe “evet” diyerek var olamazsın. İnsan, bazen başkalarını değil, kendini seçmeyi öğrenmelidir. Çünkü “kabul etmek” her zaman sevgi, “reddetmek” de her zaman kayıp değildir. Kimi zaman reddettiğin şey, seni küçülten zincirlerdir.
Ve evet, reddedilmek de vardır bu yolun içinde. Ama reddedildiğinde anlıyorsun ki, kabul görmek değil, kendi değerini bilmekmiş asıl mesele. Sevilmediğinde, o sevgisizliğe tutunmak değil; gidişin ardında durmak, onurunla kalmak gerek. Gerçek sevgi, zorla dönmez.
Zamanla öğreniyorsun: Herkes seninle yürümeyecek. Güvendiğin herkes sadık kalmayacak. Ama bunlar seni eksiltmez. Çünkü kaybettiğin insanlar değil, seni anlamayan yankılardır. İnsan kaybettikçe, kendine yaklaşır.
Kimseye kalması için yalvarma. Bırak gitsinler. Çünkü birini reddetmek bazen bir tür kabullenmedir: “Bu bağ beni yormaya başladı.” Giden gider, kalanlar hakikaten kalır. Senin için olan zaten yolunu bulur.
Gerçeklikten vazgeçme. Dürüst olmak bazen yalnız bırakır, ama sahte kalabalıklardan daha huzurludur. Ve kimse bilmediğinde, ne yaptığını, nerede olduğunu sormadığında… işte o zaman gerçekten kendinsin.
Reddetmenin ve reddedilmenin asaleti, insanın kendi değerini fark etmesidir. Biri seni reddettiğinde, seni değil kendi eksikliğini seçmiştir; sen birini reddettiğinde ise, aslında kendi bütünlüğünü korumuşsundur. Kabul görmek değil, kendini kabul etmektir asıl özgürlük. Hem reddetmekte hem reddedilmekte, insanın olgunlaşmasını sağlayan aynı hakikat gizlidir: Kendin olma cesareti.
