Çocukluğum, gençliğim bu güzel yurt köşesinde geçti. İyi kötü onlarca anım var. İlkokul ve Lise yıllarımın samimi ve duygusal arkadaşlıklarımı unutmak mümkün mü?
Sınıfta bir ayrı dost ve samimiyet, dışarıda bir başka..
Kimi zaman İvriz Çayının şehir içinde akan kollarında çimer, kimi zaman bahçelerden hırsızlık yapardık.
İlkokul üçüncü sınıftaydım.
Ereğli yemyeşil. Bahçelerde yabani çiçekler, evlerde saksı çiçekleri bir ayrı güzel ve bir ayrı kokudalar.
Şeftali zamanı. Herkesin bahçesinde şeftali ağacı var. Bizim bahçe de de. Hem de ne şeftaliler.
Sabahçıydık. Okuldan çıktık. Çantaları evlerimize koyduk. Toplanma yerimizde toplanmıştık. Dağdan tepeden konuştuk.
Fikir kimden geldi, neden geldi bilmiyorum.
Göde Sırrı’nın bahçesinden şeftali çalmaya karar verdik.
Neden verdik, niçin verdik onu da bilemiyorum!
Bizlerin bahçelerindeki şeftalileri kimler yiyecekti?
Yürümeye başladık. Kendimizi Sırrı amcanın bahçesinde bulduk.
Şeftali ağaçları sıra sıra!
Her cinsten şeftali var.
On on beş kadar çocuğuz. Ağaçlara dağıldık. Hem yemekteyiz hem de koyunlarımıza doldurmakta…
Arkadaşlar nasıl haber aldılar nasıl gördüler bilmiyorum: “Sırrı amca geliyooooooor!” çığrışmasıyla kaçışmaya başladılar.
Bende kaçmaya başladım.
Alçak duvardan atlayan atlayana.. Sırrı amcanın sesi: “Kaçmayın lan keratalar! Yakalayın şunları!”
Hepimizde bir panik! Öyle hızlı atlamaktayız ki, kimse kimsenin ne yaptığından habersiz. Herkes kaçma ve yakalanmama derdinde.
Şöyle bir hızlandım.
Duvara hoplayayım istedim, geçemedim. Bir.. iki… üç denedim. Ama ne mümkün! Koynumdaki şeftaliler ezildi. Şeftali suları paçalarımdan akmaya başladı. Durum çok kötü!
Tam duvara tırmanmak üzereyim. Bacaklarımdan tutan bir el benim duvarı aşmama yardım etmekte. Birden kendimi duvarın öbür yanında buldu.
Sırrı amcanın: “Tutun şunları kaçma bakayım sen!” sesi kulaklarımdaydı.
Çocuklara karşı sınırsız sevgi, komşuluk ilişkilerinde saygı…
Ne güzel günlerdi o günler! Acaba tüm servetimi versem; o günlerimi tekrar yaşayabilir miyim?
Esen kalınız.
