Berat Asa
Acılarımız prangalı, sözlerimiz kopyalı…
Sizin olsun bu devir!
Ben tefekkür çağlarına gidiyorum. Beyinsizlerle yaşamak ar geliyor bana.
Koskoca bir devlet geleneği olan, her zaman kendini üst kültür sayan necip millet nerede?
Hangi dağa kaçtı ki dün Knezliklerden devşirilen Ruslara köle olanlar bana akıl verir oldular?
Cahiliye dönemi Araplarının şiirlerine dokuma teknolojisi ile konu olan o tarihin gürbüz erleri nerede?
Bozkurt Başbuğu, Tanrı’nın kılıçı Atilla ile Avrupa’ya girdiğinde ordugahının üzerinde dev madeni Kızıl Elmayı işleyecek kadar madenci olan milletime ne oldu da madenciliğin kurallarını dün öğrettiklerinden öğrenir oldu?
Evet, acı var.
Evet, yüreklerde kor var.
Ama ölüm tefekkürün kalesidir.
Ey Türk!
"Allah Allah" dediğin gün; kutlu sevdalara düşüp Semekant’ın sokaklarında mürekkep kokularını sen yaymadın mı?
Birunileri, Harezmileri, İsmail Ebül İzleri sen yetiştirmedin mi?
Şimdi ne diye ağlarsın?
Yas’ını tut, kanlı göz yaşlarını akıt.
Ama ÖKÜN…
Tarih sana "medeniyet" diye haykırıyorken,
Tarih sana "insan" diye haykırıyorken,
Tarih sana "devlet" diye haykırıyorken,
ÖKÜN…
Kara ölümler değil senin kaderin!
Barbar millet değilsin sen!
Hümanizm dediklerini onlar koca bir kitaba sığdıramazken sen tek bir cümleye indirgedin; "insanı yaşat ki devlet yaşasın"…
Anlamadılar seni. Tanrı vergisi kut’unu görmezden geldiler. Dün beraber nefes aldığın Ermenileri, Kürtleri kesmekle suçladılar. Amma velakin Allah kerimdir; kestiğimiz can kardeşimiz Kürtlerle aynı madene gömüldün. Anasının dilindeki ağıdına göz yaşı döktün.
Sen necipsin ey Türk!
Senden sonra kurtarılacak can için temizlikle uğraşılmasın diye "çizmelerimizi çıkaralım mı abla?" diye soracak kadar ince fikirlisin.
Tarih senin hep fedakarlıklarını yazdı. Aslında tarih denilen bilim senin kahramanlıkların için yaratılmıştı.
Bak işte o aslî cevher Soma’da yine gösterdi kendini; Canında vaz geçtin doğacak evlat babasız doğmasın yüreği yetimliğin acısını tatmasın diye…
Ey yüce milletim;
Ne kadar çok öldük yaşamak için. .
Şimdi sessiz duruyoruz kıyısında bir düşüncenin
Unutmamak için…
Çünkü unutuşun kolay ülkesindeyiz.
Ölü balıklar geçiyor kırışık bir deniz sofrasından
Ve ellerinde fenerlerle benim arkadaşlarım
Durmadan düşünüyorum
Ne kadar çok öldük yaşamak için..
