Son yılların moda harekâtı; Türk ve Türklükten uzaklaşmak ve uzaklaştırmak oldu.
Acaba niçin?
Oysa Türk, dünyanın en uysal, en unutkan, en affedici, en kibar, en saygılı en vefakâr ırkının adıdır.
Yıllar öncesinde günümüze, günümüzden geleceğe dünyada da dünya tarihinde de Türk ve Türklük olacaktır. Bu gerçeği, kimseler göz ardı etmesinler, bütün planlarını ve senaryolarını da bunun üzerine inşa etsinler. Çünkü O, asil ırk; Allah’ın askerleridir, dünyaya nizam veren bir ırkın adıdır.
Kaşgarlı Mahmut meşhur sözlüğünü yazarken, derlediği bir hadis senedine dayanarak, “TÜRK dilini öğreniniz, çünkü onların hâkimiyeti uzun sürecektir.” Demekteydi.
O, bu tezini Türkün, “Her devirde bir bağımsız devlet kurarak hükümranlığını başkalarına kabul ettirme iradesinden” kaynaklandığını bilmekteydi. Tarih, Türkü böyle yazıyor, böyle tanımlıyordu.
Ne yazık ki Türkün bir kötü huyu vardır, aşırı hoşgörü, vefa ve vicdanından kaynaklanan; zaman zaman “yönetim zaafına” düşmesidir. Bunu da tarih anlatıyor.
Bütün dünya milletleri ve özellikle de komşuları Türkün bu asaletini fazla kıskanmışlar, çekememişler ve zayıf anlarını kollayarak, intikam almayı denemişlerdir. Çoğu zaman, başarısız olsalar da kimi zaman da başarmayı bilmişlerdir. Tarih böyle anlatıyor.
Ne mutlu bizlere ki, Âlemlere rahmet, iki cihan Peygamberi’nin övgüsünü almış bir milletiz. Bu övgüyü, kuşaktan kuşağa göğsümüzü gere gere aktarmaktan ve anlatmaktan da geri durmamalıyız ki yeni nesiller bunu iyice kavrayabilsinler. Kendilerine güvensinler, aşağılık duygularından sıyrılsınlar.
Milletimizin bundan sonra da tarihte yerini alması ve tarihe yön verip, tarih yazması için; kendini yüzde yüz TÜRK hissedecek yöneticilere ve gençliğe; (onun bunun maşası, taşeronu, başkalarının eş başkanı olmayanlara) ihtiyacımız vardır.
Bu asil millet, fethettiği toprakları vatanlaştırırken, oraların zenginliklerini sömürmemiş, merkeze taşımamış üstüne üstlük, oralara yaptığı devasa eserlerle “TÜRK-İSLÂM MÜHRÜNÜ” de vurmayı ihmal etmemiştir.
Son asırdan itibaren bu mührü, kendi ellerimizle kazıtmaya çalışanlar vardır. Bunların adı bazen medeniyet, bazen insan hakları, bazen sonuna kadar demokrasi olabildiği gibi kimi zamanda; aydın, din görevlisi, cemaat lideri, devlet adamı, bir büyük bürokrat da olabilmektedir.
Dış odakları zaten biz bilmekteyiz.
Yanıldığımız içimizden, bizden birileridir.
Aydınlar, gerçekten aydın olsaydı, ülkenin aydınlanması daha kolaydı.
Milli olan, köyde bir cahilse de satılmıyor; milli olmayan âlim de olsa satılıyor.
Bu ülkeye ve Türk’e hasım olanlara sormak isterim, sizin maksadınız ne, sevdanız ne?
Y.Has Hacip, “BÜYÜK ÖĞÜT” isimli kitabında devleti yönetenlere, “ Ey yiğit” Dünyaya fazla gönül verme. Çünkü o aldatıcıdır. Daha önce babanı sevindirdi, ama bu çok sürmedi. Şimdi baban nerede? Sende onun gittiği yere gideceksin. İnsanlar arasında ayırımcılık yapma, insanlara ihsanda bulun, gönül kırma. Senin asıl kalacağın yer, bu saray değildir. Misafir olduğun dünya sarayını süsleme. Asıl kalacağın ebedi âlemdeki evini güzelleştir. O da kibirlenmeyi, kimseyi küçük görmemeyi, gönül kırmamayı becerebilenler içindir.” Diye öğütlerde bulunmaktadır. (Şeyh Edebali’nin öğüdü ile karşılaştırın.)
İdarecilerimizin, Türklükle barışık olmamalarının, kibrinin, büyüklenmenin, kendinden olmayanlara şaşı bakmanın arkasındaki sebebi merak ediyorum / ediyoruz.
Bu millet, her dönemde egemenliği altında yaşayanları “başının üstünde” tutmuş, mallarını, canlarını, ırzlarını kendinin ki gibi bilmiştir. Ne zaman ki, egemenlik bayrağını düşürmüştür; zilletin en acısını görmüştür.
Türk ve Türklükle kavgalı olanlara bir çift sözüm olacak; “Ya bu asil milleti seviniz, ya da yakasından düşünüz.” Başka sevdalarınız sizin olsun, bizleri rahAtsız etmeyiniz.
Bu millet silkinecek ve hoşgörüsünden dolayı içine düşürüldüğü bu badireden de en kısa zamanda kurtulacaktır. Sözlerimi G. Mustafa Kemal Atatürk’ün;
“Ne mutlu Türküm diyene!! Bir Türk cihana bedeldir!” deyişiyle bitiriyorum.
Esen kalınız.
