Metin Akgün’ün “Mutlu Olmayı İstiyor muyuz?” başlıklı bu makalesi, insanların başarı, para veya statü gibi hedeflerin peşinde koşarken asıl amaçları olan mutluluğu sıklıkla göz ardı ettiğine dikkat çekmektedir. Yazar, mutluluğu aramanın pasif bir dilek değil, kişinin kendi iç sesiyle kurduğu farkındalık ve sorumluluk gerektiren aktif bir süreç olduğunu ileri sürmektedir. Mutsuzluğun temelinde genellikle ne istediğini bilmeme durumunun yattığını vurgulayan metin, okuyucuyu gerçekten mutlu olmak isteyip istemediği sorusu üzerine düşünmeye teşvik etmektedir. Makale, mutluluğun mükemmel anları beklemek yerine sadeleşmek, affetmek ve yaşam biçimi haline getirmekle mümkün olduğunu ifade ederek, değişimin başlangıcının “Ben mutlu olmayı istiyorum” cümlesinde gizli olduğunu belirtmektedir.
Bir önceki yazımızda insanın hayatı boyunca pek çok şeyin peşinden koştuğuna, (başarı, para, statü, güvenlik…) ancak çoğu zaman bu arayışların merkezinde asıl hedefi unuttuğuna dikkat çekmiş, mutlu olmayı unuttuğumuza dikkat çekerken, bunun bedeli olan aile saadetini kaybederken, gönül huzurumuzun kaybı şeklinde ödediğimize işaret etmiştim.
Birçok insan “mutlu olmayı” hak ettiğini düşünür ama bunu gerçekten istemek için bir adım atmaz. İstemek, sadece dilemek değildir; bir farkındalıktır. Hayatın karmaşası içinde durup kendine “Ben neyle mutlu olurum?” sorusunu sormaktır. Çünkü çoğu zaman mutsuzluğumuz, ne istediğimizi bilmemekten kaynaklanır. Yaşımız ne olursa olsun, kendimize “Mutlu Olmak İstiyor muyum?” sorusunu hiç sorduk mu? Sorduksa cevabımız ne oldu, bu soru ekseninde istirham etsem düşünür müyüz? Cevabınız sizde kalsın… Bireysel bağlamda değişimin, bu sorumuza dönük düşünmeyle başlayacağını düşünüyorum.
Unutmamak lazım ki; mutlu olmayı istemek, bir farkındalık halidir. Kendi iç sesine dönüp “Ben gerçekten neyle mutlu olurum?” diye sormaktır. Çünkü çoğu zaman mutsuzluğumuz, ne istediğimizi bilmemekten kaynaklanmıyor mu? Hayatın koşturmacasında durup bu soruyu kendine sormak, insanın kendi yaşamını yeniden keşfetmesidir.
Mutluluk istemek, aynı zamanda sorumluluk almak demektir. Kendi hayatının direksiyonuna geçmek, başkalarının çizdiği yolları değil, kendi yolunu seçmek demektir. “Keşke”lerle değil, “iyi ki”lerle dolu bir yaşam kurmak da bu cesareti gerektirir. İnsan mutlu olmayı seçtiğinde, en zor anlarında bile içindeki ışığı korumayı başarır.
Elbette her anın mükemmel, her günün her anın huzurlu olmasını beklemek gerçekçi olmayacağı gibi, mümkün değildir. Fakat mutluluğu bir hedef değil, bir yaşam biçimi haline getirmek mümkündür. Bir tebessümle başlayan sabah, bir teşekkürle biten akşam, bir dostla paylaşılan samimi bir an… İşte tüm bunlar, mutlu olmayı gerçekten isteyen insanın eseridir.
Belki de mutluluk, büyük olaylarda değil; sadeleşmekte, affetmekte, kabullenmekte gizlidir. Dünyayı değiştiremeyiz belki, ama bakış açımızı değiştirebiliriz. Çünkü mutluluk, bir durum değil; dünyaya bakış biçimidir.
Ve her şeyin başlangıcı bir cümlede gizlidir:
“Ben mutlu olmayı istiyorum.”
