Bugün 1 Mayıs
Emek, dayanışma, hak, alın teri vesaire…
Hakkı tutup kaldırmakla mükellef olanların, haksızlık yapmakla kalmayıp, her devrin adamı olmaklıkla devşirdikleri güç ile pervasız ve arzıca, sanki en hakkaniyetli kendileriymiş edasında, alkış topladığı ve gündem işgal ettiği bir günde;
Deveyi hamuduyla yutanların, vergi kaçırmakla övünenlerin, işçinin alın terini yok sayanların, alaverecilerin, dalaverecilerin, ihaleci dümbeleklerin de;
Makam, mevki için her şeyi mubah gören taklacı güvercinlerin, bir üst göreve zıplamak için dostlarının omzuna basanların, ahde değil menfaate vefa gösterenlerin de;
İşi bilip işe gitmeyenlerin, geç gidip erken kaçanların, devletin malı deniz diye semirmekten bitap düşenlerin de;
1 Mayıs’ı kutlu olsun mu?
Yarın 2 Mayıs
Başlı başına bir hüzün…
Tam 40 yıl öncesinin 2 Mayıs’ında, Elazığ Cezaevinden uçmağa vardı Cengiz Baktemur.
Bütün şahadet aslanlarımız gibi, yiğitçe ve uğradığı haksızlığa rağmen acizlenmeden, yüreğindeki iman ve inandığı kutlu sevda ile…
ABD’nin gayrimeşru çocuklarınca, “denge olsun!” diye haksız yere idam edildi Cengiz Baktemur. Onu haksız yere idama götüren savcıyı sordu, sehpaya çıkarken.
Yoktu savcı. Olsa yüzüne tükürecekti bu ısmarlama ferman için.
Son isteği sorulduğunda…
Türk milliyetçilerinin, dahi onun en özel evlatları Ülkücülerin hayatının özetiydi aslında Şehit Cengiz Baktemur’un son isteği: “Kuran-ı Kerim ve Al bayrak”
Savcının korkup kaçtığı, celladın tirtir titrediği, gardiyanın sindiği, herkesin sus pus olduğu yerde, cezaevi arkadaşlarının tekbirleri ve duaları ile yürüdü Cengiz Baktemur sonsuzluk alemine.
Cengiz Baktemur’a ve dahi ülkü yolunun bütün yolcularına binler rahmet olsun.
NOT: Sonraki gün 3 Mayıs.
Türkiye’de Türk olmanın, Türk’ü sevmenin nasıl ağır bir bedel istediğini gösteren gün… 3 Mayıs 1944.
Türk Milliyetçiliği ülküsünü, tabutluklarda büyüten, Cennet Mekan Başbuğ Alparslan Türkeş’i, Büyük Türkçü H.Nihal Atsız’ı, Osman Yüksel Serdengeçti’yi, Orhan Şaik Gökyay’ı, Zeki Velidi Togan’ı, Reha Oğuz Türkkan’ı dualarla anıyorum.
