Hadi Özışık yazmıştı, biz de ondan öğrendik.
Beyefendi rahatsız masallarının nelere mal olduğunu…
Yazık, Gülay Göktürk Yiğit Bulut ile kapışmış da gazeteden atılmış. Eski Bugün yazarı Bugün’e dönmemiş, kol kırılır yen içinde demiş ve beklemiş. Bekleyince de muradına ermiş. Sabah gazetesinde özgürlüğüne kavuşmuş. Yaşasın Albayrak’lar!..
Türk basınını özgür, liberal, örnek bir hanımefendinin kaleminden mahrum bırakmamışlar…
Etyen Mahçupyan da Zaman’a tekrar gidebilirmiş…
Şimdi onun da kurtarılması lazımmış.
Yazık sonra yeni bir Nazlı Ilıcak, yeni bir Hüseyin Gülerce (affedersiniz eskiye gittim) yeni bir, yeni bir…
Yeni kim var yahu bir an hatırlayamadım şu polisleri deyivereyim bari bir zamanlar pek de revaçta idiler, hani canım şu yan yana aynı köşede resimleri çıkardı ya… İşte onlar yeni bir onlardan çıkar sonra…
Beyefendiden rahatsız olunmakla ilgili bürokraside, medyada, siyasette ve iş dünyasında işgüzarlara bizzat beyefendinin fırsat vermemesi gerekiyor.
Onun karizması etrafında bir sürü türedi yeni fırsatlar kolluyorlar ve yeni bir kleantalist ilişkiler ağı meydana çıkarıyorlar.
Belki de beyefendinin bundan haberi bile yok…
Bazısı içeri adam aldırıyor, savcıları filan yönetiyor.
Bazısı partiyi kontrol altında tutuyor; nice eski beyefendi arkadaşlarına bile diş geçiriyorlar.
Bazısı ihaleler ayarlıyor, bazısı kimi belediye reislerine gelecekle ilgili ümitler dağıtıyorlar.
Bunların hiçbirinin beyefendiye bir faydası yok.
İktidar böyle bir şey işte…
Foucault’nun iktidar anlayışı Nietzsche’nin güç istemine dayanır.
Hani şu bizim güç tapınması ve üstün ırk nazariyesine kapı aralayan seçkincilik travması…
Nietzsche, güç isteminin pozitif bir değer yüklenmiş kendilik olduğunu söyler.
Foucault iktidarın baskıcı değil de yaratıcı olduğunu söylediğinde Nietzsche’yi takip ettiğini anlıyoruz.
Foucault sarkacı gibi dünyanın kendi ekseni etrafında döndüğünü anlamanızı sağlayan bir devinimdir iktidar süreci aslında…
Foucault’ya göre iktidar, kendi örgütlenmelerini kendileri oluşturan, güç ilişkilerini dönüştüren, güçlendiren ya da tersine çeviren bir süreç
İktidar her yerdedir. İktidarın bu kaçınılmaz her yerdeliği, bir noktadan ötekine uzanan her ilişkide üretilmesinden kaynaklanır. İktidar her yeri kuşattığından dolayı değil, her yerden çıktığından dolayı, iktidar ne bir kurum ne bir yapı; ne de bize bahşedilmiş belirli bir güçlüktür.
Karmaşık ama bir o kadar da stratejik bir durumun paylaşımıdır iktidar.
Foucault’nun iktidar deviniminin özünde bir de iktidarın söylem biçimi var.
Foucault’ya göre söylemin üretimi, birikimi, dolaşımı ve işleyişi olmadan iktidar ilişkileri ne yerleştirilebilir, ne güçlendirilebilir ne de üretilebilir. Foucault’nun iktidarı söylemiyle birlikte bir çarka benzettiğini biliyoruz. Bu çark döndürülüp duruyor iktidarı perçinleme sürecinde…
Fakat bir amacı olmalı, bir hedefi olmalı iktidarın…
Beyefendinin karizması etrafında yaratılan iktidar paylaşımı Foucault çözümlemesine pek benzemiyor ama bizim akademisyenler oradan da bir şeyler çıkarırlar.
Aslında iktidarın tek bir lider karizması ile oluştuğu ülkelerde bu liderler gerçekte ne kadar yalnız olduklarını bir bilseler…
Hiç bu kadar can yakmaya gerek olmadığını anlarlar…
Ve hedefsiz – amaçsız yaratılan paylaşım ağında kendi iradelerinin hiç ama hiçbir hükmü olmadığını bilirler…
Beyefendiye bir tavsiyem var:
Zamanında Özal’a da söyledim arada bir uyguladı.
İnsan kalitesini yükseltmek istiyor musunuz; zaman zaman etrafınızı bir temizleyin. Ben de buna Foucault Sarkacı değil de Şehsuvar Sabitisesi (Sırat-ı Müstakim üzre olmak gibi bir şey. Sabit kadem durmak gibi bir şey) diyorum: Mesela sizi bulanlarla sizin kendi arayıp bulduklarınızı bir yer değiştirin. Bakalım o kadar adınıza sahte adanmışlıklarla çevrenizde heyüla örenler nasıl bir ihanete kapı aralıyorlar…
Bilmeye değmez mi?
Bana sorarsanız peşinize takılanların eski arkadaşlarını arayıp bir soruşturma yapın…
Bakalım ne çıkacak?
