Tarih: 3 MAYIS 1977
Bugün; Türkçülerin, Ülkücülerin günü.
Bugün, bayramların bayramı.
Bugün; 1944’leri, tabutlukları, 23 Ülkücünün 65 oturumunu ve binlerce Meçhul Türk’ün yürüyüşünü bilmek demektir.
Başbuğumuz Alparslan Türkeş‘in de dediği gibi bugün: “Türk Milliyetçilerinin bayraklaşan hareketidir!”
Bugün; Vey ırmaklarında atların sesini, Kürşad’ın naralarını duyuran; Almıla’yı, Böğü Alp’ı, Sançar’ı Yamtar’ı, Gök Börü’yü tanıtan; Orta Asya’yı, Ötüken’i adım adım dolaştıran ve ilk aşkım olan Selim Pusat’ı ve ilk kıskançlığım Güntülü’yü ve gözlerindeki büyüyeye benim de mest olduğum Gökçen’i bizlerle kavuşturan Atsız Ata’yı anmak demektir.
Bugün, dava sonunda: “Türk ırkı sağ olsun!” diye haykıran Necdet Sançar‘ı hatırlamak demektir.
Bugün;
“Volkan gibi lav atmış, ne susmuş ne sönmüşüm.
Ben bu iman uğruna çılgınlara dönmüşüm.” diyen Osman Yüksel Serdengeçti‘yi dizelerde aramak demektir.
Bugün; sayamadığım binlerce Meçhul Türk’ün adı demektir.
Ve bugün; memleketinin topraklarına AL YILDIZLI BAYRAĞA sarılı tabutla gelen Şehit Mahmut Bedir demektir.
Neden Mahmut Bedir?
Çünkü o, Ermenek’ten Urfa’ya uzanan bir yürektir. Ülkü aşkı ve ülke aşkı Günder köyünden, Sarıveliler’den, Ermenek’ten Konya’dan Urfa’ya yol olmuştur. Boks şampiyonu olan bu delikanlının yumrukları kadar memleket sevdası da ülkü aşkı da büyüktür.
Mahmut Bedir Urfa’nın Ülkü-Bir başkanıdır.
3 Mayıs’ı Hz. ibrahim’in topraklarında, Şanlı Urfa’da, kutlamaktan büyük gurur duymaktadır. Heyecanlı geçen hazırlıkların ardından 3 Mayıs günü gelmiş ve içi içine sığamayan 23 yaşında toy bir delikanlıdır.
Türkçülük Bayramını kutlayacakken şehadet şerbetini içeceği aklından bile geçmemiştir.
O gün cadde ortasında Halil Ataç ve Kemal Pir isimli Apocu denen PKK itleri delikanlımızın gözlerindeki ateşi, kalbindeki aşkı kıskanıp çapraz ateşe getirerek şehadet şerbetini ilk kurşunda içmesine neden olmuşlardır.
Urfa, Yörük Çocuğunu hıçkırıklarla uğurlamıştır.
Ve ardından Al Yıldızlı bayrağa sarılı tabutu Şanlı urfa’dan çıkıp Ermenek’e gelir. Gecenin ilerleyen saatlerinde yüzlerce ülkücü onu beklemektedir. O gün Ermenek yaslıdır. Gözlerde saklanamayan gözyaşları, kalplerdeki acı Bozkurtların boynunu bükmüştür.
Urfa’nın ilk Türkiye’nin 99. Ülkücü Şehididir, artık O.
Ermenek Ülkü Ocaklarında sabaha kadar başucunda nöbet tutan Ülkücüler, sabah Günder Köyüne doğru götürmüşlerdir, Şehitlerini. Hatta o günü hiç unutmayanlar şu cümleleri dökerler ağızlarından: “O gün Göktepe’ye kadar giden otobüsler hiç durmadan yağan yağmurdan dolayı Göktepe’den sonra Günder Köyüne yürüyerek devam etmek zorunda kaldık. Her yer çamur ve yollar bozuktu. Değişimli olarak şehidimizi taşıdık. Binlerce kişi o yağmura rağmen hiçbir yere dağılmadı. Urfa’dan Konya’dan Mersin’den Türkiye’nin her yerinden yüzlerce kişi şehidimizi son yolculuğuna uğurluyordu. Yer gök ağlıyordu. Fakir bir ailenin yiğit evladıydı. Zengin değildi ama yüreği zengin bir aileye, Ülküsüyle zengin bir davaya sahipti…”
Ve Şehidimizin yıkanması esnasında son görenlerden biri olan babam da şu sözleri söyler: “Vücudunda kahpe kurşun izleri olmasına rağmen gülen yüzünü hiç unutamam…”
Evet, bugün 3 Mayıs 2014.
Aradan 37 yıl geçmiş…
Ermenek 37 yıldır Türkçülük Bayramını buruk kutlayıp ağlamaktadır.
Urfa 37 yıldır Türkçülük Bayramını buruk kutlayıp ağlamaktadır.
Şehidim bir 3 Mayıs’a daha geldik. Dün kabrin başında eller açıldı, dualar okundu. Urfa’da bugün senin için mevlitler okutuluyor. Sense eminim Başbuğumun başucunda onu dinliyorsun; Atsız Ata’yla, Kürşatla, Mete Han’la…
SAYGILAR…
