Yeni yetişip geliyordum. Köyümün o günkü coğrafi ortamında bol yeşillik, önünden ve arkasından akan özlerinde ise bol balık, sülük, kurbağa, iribaşlar bulunurdu.
Leylekler, sürüyle gelir bu özleri mesken tutarlardı. Onlar için bu iki öz bol yiyecek demekti. Bacalarımızın üstüne yaptıkları yuvalarında yetiştirmeye çalıştıkları yavrularını sırayla beslerler. Her yiyecek getirişlerinde, gagalarını arkaya atarak takırdamaları bize ayrı bir zevk verirdi.
Koç katımının ardından sürü, kuzu ve oğlak sesleriyle dolar taşardı. “Demek” dediğimiz yere açılan kuyularda beslenen bu kuzu ve oğlaklar; emzirme anında demeklerden çıkarılır sürünün içine salınınca, öyle bir uğultu çıkardı ki, “bu kadar ses içinde bu koyunlar kuzularını nasılda tanıyorlar” demekten kendimi alamazdım.
Her mart ayının belli gününde (ki bu 21 Mart günüymüş), köyün delikanlıları, yeni yetmeleri; çeşitli materyallerden yaptıkları kız ya da oğlan figürüyle kapı kapı dolaşıp “saya” toplarlardı.
Her bir evin kapısına geldiklerinde, “ Saya saya say olsun,/ Oğlun kızın ay olsun./ Bulgur verirsen kızın olsun,/ Ayağının biri topal olsun.” Derken bazıları da “yağ verirsen, oğlun olsun ay olsun” diye yağ ve bulgur toplarlardı.
Bu toplanan yağ ile bulgurlar, birisinin evinde pişirilerek topluca ve afiyetle yenirdi.
Rahmetli babama sormuştum, “Baba nedir bu saya ?” diye.
Babam, “Oğlum bugün, kışın sonu baharın başlangıcıdır. Onun için kıştan çıkmanın heves ve heyecanıyla böyle bir kutlama yapılır. Bu kutlamanın aslında esas adı; Sultan Navruz’dur.”
dediğinde, pek bir şey anlamamıştım.
Sonradan öğrendim ki, bizim köyde meğer Nevruz- yeni gün kutlanırmış. Dahası, ERGENEKON’dan çıkış kutlanırmış da bizlerin haberi yokmuş.
Aklım erdikçe köyümün bu âdetini biraz araştırdım. Babamın dedikleri tamı tamına doğru olmakla beraber bazı eksikleri de yok değildi.
21 mart, kışın gidişi ve baharın gelişiydi. Türklerin Ergenekon’dan çıkıp Turan yurduna yayılışlarıydı. Yeni ve sıcacık günlerin gelişiydi.
Nevruz’da bütün Türkler, en güzel giysilerini giyer, en güzel takılarını takar ve bu günü en güzel bir şekilde şanına yakışır biçimde kutlamaya çalışırlardı.
Kökeni Turanî ırka dayanan bir gurup, bugüne her nedense sahip çıkarak, bazı hoş olmayan olaylara sebep olmaktadırlar. Bebek katilinin posterlerini açıp, sokak ve şehirleri kesif bir lastik kokusu ve dumanına bırakmaktalar. Bu hiç de Nevruz’un şanına ve özüne yakışmıyor.
Peki ne oldu da bu bayram unutuldu?
Sanırım bunda bizim ham sofuların büyük bir hatası olmuş. Bu milletin bazı şenliklerini ve müzik kültürünü “GÜNAH” perdesiyle kapattıranlar; bugün gelinen noktada ya kıs kıs gülmekteler ya da “Biz ne kadar büyük bir hata yapmışız?” diye kara kara düşünmekteler.
Müziğimiz de bitmek üzere. Hacı ticaretle mi uğraşır, dindar adam ticaret mi yapar? Yanlış tartarsan şu kadar yanacaksın korkutmasıyla; ticaretimiz zaten Ermeni, Yahudi ve Rumların eline geçmiş vaziyettedir.
Ama şunu görmekteyiz ki, NEVRUZ; Yedi devlet ve bir tek milletin bayramıdır. Devleti idare edenlerin, bu hatayı görerek tez elden aslına uygun olarak, bu günü devlet ve millet bayramı olarak algılamaları, yanlış ve aslına uygun olmayan kutlama şeklinden kurtarmalarıdır.
Polis karakolları taşlanıyor, askeri kışlalar taşa tutuluyor, yollar lastik kokusundan ve dumanından geçilmiyor, terör örgütü poster ve bayrakları meydanları süslüyor. İlgililer açıklıyor; “bu yıl Nevruz olaysız kutlandı” Olay olması için illa adam mı ölmeli? Bu yıl, İmralı güvence (!)vermiş, NEVRUZ olaysız kutlanacakmış. Şu büyük, 2023’de lider yapacağımız devletin içine düşürüldüğü durumu görüyor musunuz? Şenliğimizin bile huzurlu ve olaysız kutlanması için İMRALI’ya rica da bulunup, “Ne olur olay çıkmasın” deme zavallılığını yaşamaktayız. Bazı vali ve kaymakamlarımızda sırf yalakalık olsun diye yakılan NEVRUZ ateşinin üzerinden atlamaktalar ki, çok yapmacık ve çok gülünç oluyor. Devlet ve millet olarak el ele vererek bu güzel günü mana ve önemine uygun kutlayalım.
Türkün değerlerini birilerine kaptırmayalım. Türkün coşkusu Sultan Navruz’u Türk’e yaraşır şekliyle kutlayalım.
Esen kalınız.
