29 Ekim 2015
Cumhuriyetimizin 92. yılında…
İhanetler, felaketler mevsimine direnmekteyiz!
1919 şartlarıdır yaşanan!..
***
— İç savaş tehlikesi sıkça yer bulur oldu, tüm gelişmelerin merkezinde. Sarsıyor tüm benliğimizi birkaç adım kaldı tespitinin acı gerçekliği…
— Kutuplaşma o kadar derin ki, yaşanabilecek katliamlara birkaç adım kaldı dense şaşırmıyor kimse…
— Ayrışma iliklerimize kadar… Birlik, beraberliğimiz ağır yaralı, komada! Bölünmeye sadece birkaç adım kaldı…
— Devlet içinde tüm kurum ve kuruluşlar bir kişi ve zümresine göre dizayn edilirken, teslim oluşumuza birkaç adım kaldı…
— Yolsuzluk, hırsızlık, kayırmacılık öylesine meşrulaştırılır, hatta fetvalandırılır oldu ki, hırsızın, yakalayanı linç ettiği günlere gelindi. Hırsızı alkışlamanın takdir almasına, yuh demenin büyük suç sayılmasına birkaç adım kaldı…
— Ortadoğu bataklığına öylesine gömüldük ki, yalnızlığımız, çaresizliğimiz yanında terör suçlusu ülke olarak ilan edilmemize birkaç adım kaldı.
— Devlete saldırının hak, Millete sövmenin özgürlük sayılırken, hükümeti eleştirmenin darbe sayıldığı dönemde, kula kulluk etmenin kanun himayesine alınıp, kutsanmasına birkaç adım kaldı…
— Yüzlerce trilyon aylık maliyetiyle saray donatan ülkede, 17 milyon yoksul açlıkla cebelleşirken, onurumuzu sadece sarayın oda sayılarında, altın varaklı bardaklarda bulur oluşumuza birkaç adım kaldı…
— Hak hukuk adalet öylesine önemsizleştirilirken; hakkaniyet istemenin çağ dışı bulunup, cezalandırılmasına birkaç adım kaldı…
…………………!
Ahaliyi soracak olursanız!
Kimi kesim sessiz, kimi çoğunluk çılgınca alkışta…
Neticede;
Diktatörlüğün ilanına birkaç adım kaldı!..
***
Hal böyle!…
Son durak, son çıkış 1 Kasım!
Birkaç adım kaldı!..
***
29 Ekim 2015
Cumhuriyetimizin 92. yılını kutluyoruz.
Ruhumuzu titreten “çatayaz” günlerin esaretindeyken
Sığınacağımız sıcaklık yine o kutlu kuruluş günlerinden…
Bekir Coşkun taşımış o muhkem tarihi gerçekliği sayfasına…
Türk Milletinin o yüce, o asil, o eşsiz, o sımsıcak vatan duygusunu!..
……………!
“Bozkırın ortasında otuz haneli köyün en uç toprak evinde, sabaha karşı fitilli idare lambası yandı, tek odada yatan herkes zaten hiç uyumamıştı ve herkes uyandığına göre, anne sesli sesli ağlamaya başladı…
Yaşlı baba ‘Ağlama, iyi değil’ dedi…
Birinci oğullarını yine böyle göndermişlerdi, hiç haber gelmemişti… Bir gün köyden geçen tek ayaklı bir gazi uğramış ‘Akkaba’da şehit düştü’ demişti…
O kadar…
Anne kurumasın diye ekmekleri bir beze sardı, oğlunun torbasına yerleştirdi… Bezin bir ucuna tuz düğümledi…
İki yaşlı insan, bir gelin, bir de bebek kalmıştı geriye…
Anne ‘İkimiz de hastayız, gelsen bile geç olur, göremezsin’ diyerek tekrar öptü oğlunu, sarıldılar… Anne son kez şansını denedi ‘Gitmese olmaz mı?’ dedi…
Baba ‘Gitmesi lazım’ dedi:
Kemal çağırıyor………”
