Dağılan ve artık olmayan SSCB ile mücadele için oluşturulan ittifak ayakta kalabilir
mi? NATO’nun ve ABD’nin otuz yıldır cevabını aradığı soru buydu.
Yetmişbeş yıllık komünizm hayaletinin yerine konulan “radikal İslam” ve terörist
faaliyetler halklara çok inandırıcı gelmemişti. Bir yandan Amerikan vergi mükellefleri diğer
yandan soğuk savaş şartlarına göre bir araya gelmiş müttefik ülkelerin NATO bağlamında
olmayan bir tehdit için savunma ve güvenlik adına büyük paralar ödemeye rıza göstermesi
çok zordu.
Eski başkan Trump, bir yandan NATO’yu ABD için bir külfet olarak niteleyip askeri
ittifakı için bir neden görmediğini söylemişti. Ardından da NATO için üye ülkelerin askeri
harcamalarını yükseltmemeleri halinde ABD'nin 2019'da “kendi yoluna gideceği” uyarısında
bulunmuştu.
NATO’nun beyin ölümü gerçekleşmiştir. “Gerçek bir Avrupa ordusuna sahip
olmadıkça Avrupalıları koruyamayacağız…sınırlarımıza dayanmış bir Rusya'ya karşı, daha
egemen, ABD'ye bağımlı olmayan ve tek başına kendini savunan bir Avrupa'ya ihtiyacımız
var.” Diyen de Fransa Cumhurbaşkanı Macron’du.
Rus gazını Baltık Denizi’nin altından Almanya’ya getiren Kuzey Akımı-2 projesi
ABD ile Almanya arasında ciddi tartışmalara neden olmuştu. Trump’ın Kuzey Akımı-2
Projesi’ne karşı yaptırımları hayata geçirmesi, Almanya’dan asker çekeceğini açıklaması ve
bu ülkenin otomobil endüstrisini hedef alan tehditleri iki ülke arasındaki güvensizliği
tetiklemişti.
Merkel’in “Kendi kaderimizi kendi ellerimize almalıyız” sözleri ABD’nin küresel
liderliğine Avrupa’dan gelen ilk itirazdı. ABD’ye olan bu bağımlılık ilişkisine benzer şekilde
Fransa’dan da itiraz gelmişti.
Türkiye’nin Rusya’dan S-400 alımı, PYD/PKK’nın ABD tarafından desteklenmesi, F-
35 projesinden Türkiye’nin dışlanması vb. tutumlar iki müttefik arasında ciddi ayrışmalara
neden olmuştu.
ABD’nin yeni başkanı Biden ise Trump döneminde alt üst olan strateji ve yapıları
kast ederek “fabrika ayarlarına dönüleceğini” ifade etmişti. Biden döneminde de ABD
Afganistan’da Taliban karşısında çaresiz kalarak rezalet olarak nitelenecek çekilişi sonrası
kafalar iyice karışmıştı.
Bütün bu gelişmeler Amerika’nın artık NATO/AB’deki müttefiklerini bir arada
tutmakta ne kadar zorlandığını gösteriyordu. ‘SSCB’e gibi kötülük ve şeytan imparatorluğu
artık yoktu. SSCB’nin sonrası ABD’nin NATO müttefikleriyle arası açılırken AB’yi, ABD’yi
ve NATO’yu gerçek anlamda bir arada tutacak güçlü, inandırıcı bir tehdite ve düşmana
ihtiyaç vardı.
Rusya’nın Ukrayna’ya saldırması Amerika’nın NATO müttefiklerini bir arada tutmak
için gerekli olan can suyu oldu. NATO’nun düşmana olan ihtiyacını Stalin’in komünist
olmayanı, çağın Deli Petro’su kimliğinde ortaya çıkan Putin Ukrayna’ya müdahale
ederek vermiş oldu. Ukrayna özü itibarıyla Rusya’nın yumuşak karnıydı ve ABD/AB ve
NATO’nun nüfuz etmeye çalıştığı bir ülkeydi.
NATO ve AB’deki ayrışmanın farkına varmış olarak İsveç ve Finlandiya gibi ülkeleri
bile tehdit eden Rusya’nın emperyalist güdüleri sonuçta ABD’nin müttefiklerini
birleştirmiştir. Nitekim Rusya’nın Ukrayna’ya müdahale etme süreci yukarıda yazılanları
haklı çıkaracak şekilde Biden tarafından söyle ifade edilmiştir. “Putin’in Batı’yı bölme planı
başarısız oldu.” Dahası Putin, NATO’yu ve Batı’yı bölmedi, bütünleştirdi. Putin’in aşama
aşama SSCB döneminden sonra kaybedilen topraklara yeniden dönme hırsı süreç içinde
ABD’nin müttefiklerini birleştirmiştir. Ukrayna’ya müdahale ederek de ABD/NATO’ya
tarihinin en büyük yardımını yapmış olmaktadır.
Dahası Rusya’nın acımasız ve orantısız bir güç kullanarak Ukrayna’da öldürdüğü
çocuklar, göç ettirdiği siviller, yakıp yıktığı binalar kendileriyle gönül bağlı olduğu sandığı
insanların asırlar sürecek nefretini de tahsil etmiş olmaktadır.
Bilindiği gibi kazanılan bir zaferin verilen kayıplar ya da neden olduğu sonuçları
itibarıyla kayıp haline gelmesine Pirus zaferi deniyor. Ukrayna’da olan da Putin’in Pirus
Zaferidir.
