On üç rakamının uğursuzluğu hakkında çok masallar anlatılsa, çok kişi de, hayatında ki ters gidişlerin suçlusunu “13 ”olarak ilan etse de; birisi var ki “N. Ç”eminim ki yaşadıklarından sonra“on üç”ü hayatı boyunca hiç hatırlamak istemeyecektir.
Aklı (güya)başında adamların cinsel sapıklıklarını çocuklar üzerinde giderme sevdaları bilmem kaçıncı kez beni isyan ettirdi.
Konu sadece “N.Ç”değil, nice N.Ç’ler var. Gün geçmiyor ki ülkemizin herhangi bir yerinde buna benzer bir vaka yaşanmasın. Sapıkların hızına yetişmek mümkün değil. Asıl sıkıntı; bu tür vakaların bir şekilde örtbas edilmesi; hatta küçücük bebelerin suçlu ilan edilip, kocaman adamların(!)toplumuzda, hala insan yerine konması ve itibar görmesi.
Üst üste koyuyorum, topluyorum, çıkarıyorum; “on üç” bir insan hayatında önemli bir zaman dilimi; bu zaman dilimi ki, yirmiden önce başka, otuzdan sonra başka anlamlar ifade ediyor. Birinde tazecik umutları, gelişimi, diğerinde tecrübeyi, yapmak istediklerimizin aciliyetini, hatırlatıyor.
N.Ç daha on üç/dü!
“Daha ne ki on yedi” diye başlayan şarkılardan; “daha ne ki on üç” türkülerine kadar “on üç yaşımızı” sorguluyorum. Nereden ve ne taraftan bakarsam bakayım, o yıllarda ki bütün anılarımı tek tek taradığımda; sonuç yine aynı ;“Daha ne ki on üç!”…çıkıyor.
Sizler de geriye dönerek o yıllarınıza bir göz atın. Neler hayal ederdiniz, ileriye dönük ne umutlarınız vardı? Öyle ya daha “on üç”; hayallerimiz tazecik, mis gibi kokardı.
Bayram dendiği zaman “çocuk” akla gelen; en önemli geleneği de“çocuk” sevindirmek olan ülkemizde, binlerce çocuk büyüklerinin(!) ihmali sonucu bayramsızlaştırılıyorsa; Çocuk başı okşamanın bile cennet kapısı açtığı inancına sahip Müslüman bir ülkede, hala çocuk istismarından, “on üç” uğursuzluğundan(!) bahsediliyorsa… Cumhurbaşkanından, hocasına kadar da sadece “üzgünüz” mesajı ile olaylar geçiştiriliyorsa; “Suçlu ayağa kalk” deyince kim ayağa kalkmalı, kimler alınmalı bu öfke dolu yazılardan ve kimler korkmalı anne yüreklerinden kopan bu ahlardan, sizce?
Çocuklarımızın, yoksulluğundan eğitimsizliğine, güvensizliğinden çaresizliğine, sağlıksızlığından kimsesizliğine kadar, görünen bu tablodan kimler sorumlu, sorarım size?
Bizim kanımızı, taşısın taşımasın, sütümüzle beslensin beslenmesin, biz “kadınlar” bütün çocukların annesiyiz-böyle hissederiz. Ve bütün anneler haykırıyor, “ Hukuk yetmedi yetirilmedi(!) ise, toplum vicdanı görevini yapmalı, bu sapıklar toplum tarafından ret edilmeli, nefes alacak alan, sohbet edecek adam, rahat oturacak yer bulamamalı. Teşhir edilmeli, sonuna kadar ve acilen “hadım” edilmeli, her biri.”
20 Kasım 1959’da Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nda "Çocuk Hakları Bildirgesi" ile kabul edilen;“Çocukların erişkinden farklı fiziksel, fizyolojik, davranış ve psikolojik özellikleri olduğu, sürekli büyüme ve gelişme gösterdiği bilincinin yerleşmesi, çocukların bakımının bir toplum sorunu olduğu ve bilimsel yaklaşımlarla herkesin bu sorumluluğu yüklenmesi gerektiği düşüncesi”…ni, hem hukuki, hem de insani olarak hissetmeliyiz biz.
Birleşmiş Milletler Genel Kurulu Tarafından benimsenen “Çocuk Hakları Sözleşmesi” 2 Eylül 1990 tarihinde de yürürlülüğe girmiş, Türkiye de dâhil olmak üzere yaklaşık 142 ülke ya sözleşmeyi imzalamış ya da onay ve katılma yoluyla Taraf Devlet durumuna gelmiştir.
Sözleşmenin birinci maddesi derki, “Bu sözleşme uyarınca çocuğa uygulanabilecek olan kanuna göre daha erken yaşta reşit olma durumu hariç, on sekiz yaşına kadar her insan çocuk sayılır. … Üçüncü Maddesi derki, “Kamusal ya da özel sosyal yardım kuruluşları, mahkemeler, idari makamlar veya yasama organları tarafından yapılan ve çocukları ilgilendiren bütün faaliyetlerde, çocuğun yararı temel düşüncedir.” …ve böylece devam eder gider… de, toplum aynı toplum; kötü adamlar yine bildikleri gibi yaşamaya, sapıklıklarını en tazesinden gidermeye devam ederler…
Ey hukuk, toplum vicdanı titre… yönünü çocuğuma dön. Yasaysa yasa, teşhirse en alası… kurun dar ağacını sallandırın isimleri görsünler “13” nasılmış, uğursuzluğu kime! Uğuru olsun çocuklarımıza…
