Sevgili okuyucular; “Biz Bu Ülkeyi Kürtçülerle Birlikte Kurtarmadık” başlıklı yazımı okuyan ve Avustralya’da sosyoloji dalında doktora yapmakta olan Fazıl Çetiner isimli bir okuyucum bana bir elektronik posta göndermiş. Elektronik postanın üslûbundaki akıcılığı ve ironik tespitlerini sizlerle paylaşmak istedim. İşte elektronik postada yazanlar:
“Bu Ülke Kurulurken nerdeydin? Simdi nerdesin?” demek ne haddimize!
Kurtuluş Savaşında neden şehit vermedin?
Yahut- neden az şehit verdin- demek ne haddimize!
Tarlada izi olmayanın harmanda yüzü olmaz- demek ne haddimize!
Bu Ülkede yasayan herkes, bu ülkenin kanunları önünde eşittir. Kürt-Türk, Hıristiyan-Müslüman, Ermeni-Avşar, Çingene-Karaevli, Rum-Çerkez, Yahudi-Alevi Türkiye Cumhuriyeti Yasaları önünde eşittir.
Eğer bu eşitlik bozulmuş ise, denge mutlaka Kürt, Hıristiyan, Ermeni, Çingene, Rum ve Yahudilerin lehine bozulmuştur. Çünkü bu ülkenin yasalarına saygılı olan, bu ülkenin her türlü cefasına göğüs gerenler, Avşarlar, Çerkezler, Müslümanlar, Karaevliler Aleviler. Türkiye Cumhuriyetini TC simgesi ile niteleyen diğer gruplar bu ülkenin yasalarına asla saygı göstermiyorlar. Bu ülkenin varlığını devam ettirmesi için fazla bir caba göstermiyorlar. Tabiri caiz ise bunlar, “Mükâfatta en önde vazifede ben yoğum” diyenler.
Bırakın, Kürdü Ermeniyi, Rumu, Rus işgalinden kaçarak, multeci olarak Türkiye’ye sığınan birçok Afganlı daha sonra Türkiye Cumhuriyeti vatandaşı olma hakkını elde etti. Kimi Özbek, kimi Peştun, kimi Hazara olan bu Afganlı göçmenler, bugün Türkiye Cumhuriyeti kanunları huzurunda benimle ayni haklara sahiptirler.
Benim dedem, Yemen Bozgunundan sonra, Yemen’den Anadolu’ya yaya olarak dönmüş, daha sonra Dersim İsyanı’nın bastırılması sırasında şehit düşmüştür.
Kurtuluş Savaşında dedesi şehit olan biri ile bu savası duymamış birilerinin torunları Türkiye’de yan yana yasamakta ve kanunlar önünde eşit haklara sahiptirler.
Hatta Dersim İsyancılarının torunları ile isyanı bastırırken şehit olanların torunları da Türkiye Cumhuriyeti kanunları önünde eşit haklara sahiptirler.
Eğer eşitlik bozulmuş ise muhtemelen bu eşitlik isyancıların lehine bozulmuştur. Kim bilir belki de, Türkiye’de, isyancı torunları şehit torunlarından daha lüks ve rahat bir hayat yasamaktadırlar. Çünkü bu ülkenin yasalarını tanımazsan, hayatını kolaylaştırmak için bir dolu illegal yol vardır.
Bugün dahi eşitlik isyancıların lehine bozulmuştur. Güneydoğuda. İsyancılara karsı savaşmış, fiziksel ve psikolojik yaralar almış, mağdur olmuş gençlerimizin çoğu issiz iken, İsyandan vazgeçen, pişman olan teröristlere Devlet ise girmede öncelik tanımaktadır. Güneydoğuda hayatını kaybedenlere tazminat öderken kuruşları hesap eden Devlet teröristlere bildiri atıyor: “Devletin adaletine sığının, size iş verelim, yuva kuralım!!!.”
Türk Silahlı Kuvvetlerine karsı girdiği çatışmada ölen vatandaş, Türkiye Cumhuriyeti topraklarına şehit unvanı ile gömülüyor.
Türkiye Cumhuriyeti devletine isyan eden vatandaş Türkiye Büyük Millet Meclisi çatısı altında Türkiye Cumhuriyeti’nden maaş alırken, bölücülüğe karşı hayatını ortaya koyan birçok kahraman bugün Ergenekoncu olmaktan cezaevinde çile çekiyor.
“Neden?” demek ne haddimize!
Ancak, keşke “neden” diyebilseydik. Belki o zaman bu ülkeye hizmet edenlerle, bu ülkeye ihanet edenlerin bir farkı, bu ülkeyi sevmenin bir anlamı olurdu.
Geçmişte olduğu gibi bugün de üzülerek görüyoruz ki, Necip Fazıl’ın deyimi ile, “Baba katilleri ile masum babalar bir safta”.
Bir şehirdeki vatandaş, hem Kurtuluş Savaşı’na katılmıyor, hem isyan ediyor, hem askere gitmiyor, hem kaçakçılık yapıyor, hem askere silah sıkıyor…
Neden böyle yaptığı sorulunca da; “Demokratik haklarımı istiyorum” diyor.
Hâkim, mağdur olanı göstererek suçluya sormuş:
-Bu adamı kaç defadır dolandırıyormuşsun, bu konuda ne diyorsun?
-Ne söyleyeyim hâkim bey, eşşekliğine doymasın!
Herkese saygılar sevgiler. – Fâzıl Çetiner / Sydney-Avustralya
Bizden de Avustralya’ya kucak dolusu saygılar ve sevgiler, sevgili Fâzıl kardeşim.
