Japon halkının farklı nesiller arasındaki karşılıklı anlayışı karşısında hepimiz hayrete düşüyoruz. Çocuklar itaatkar ve zekidir, yetişkinler yeterlidir ve büyükanne ve büyükbabalar şefkatlidir, ancak torunlarına şımartılmayı öğretmezler. Bu görüş birliğinin nedeni, çocukların özel bir eğitim sistemi temelinde yetiştirilmesi ve bu geleneğin köklerinin çok eskilere gitmesidir.
Yüzyıllar önce Japonya’da anneler iş ve çocuk yetiştirmeyi birleştirdiler. Anneleri işten eve gelene kadar evde oturup torunlarına bakan anaokulları, babaanneleri yoktu. Bu nedenle anne neredeyse çocukları da yanına aldı. Kadın tarlaya gittiğinde bile çocuğu bir bezle sırtına bağladı. O sırada bebekle sürekli iletişim kurar ve ona neler yaptığını anlatırdı. Bu tür çocukların konuşmayı, yürümeyi ve okumayı çabucak öğrenmesi şaşırtıcı değildir.
Bu sırada bebek hayatı boyunca süreçlere (çalışma, dinlenme, yürüme) katılır, dünyayı öğrenmesi ve gelişmesi onun için daha kolaydı. Japonların artık çocuklarını bu geleneğe göre yetiştirmeyi tercih etmeleri şaşırtıcı değil. Anne nereye giderse gitsin, bebek her zaman yanındadır ya kucağında, sırtında ya da elini tutarak yavaşça onunla birlikte yürür.
Japon anneler genellikle çocuk 3 yaşına gelene kadar doğum izni alırlar. Ülkede kreşler olmasına rağmen bebeği onlara vermek ayıp sayılıyor. Dedesi de bebek bakıcılığı hoş karşılanmaz. Çocuk üç yaşına girdikten sonra anaokuluna gönderilir.
Anaokulunda ve evde çocuklara duygulara duyarlı olmaları öğretilir. Sadece kendilerine değil, diğer insanlara, hayvanlara ve hatta cansız nesnelere de dikkat etmenin önemini anlatırlar. Örneğin bir çocuk bir oyuncak arabayı ya da başka bir oyuncağı kırdığında annesi onu cezalandırıp oyuncağı elinden almayacak, bu hareketiyle arabaya zarar verdiğini mutlaka ona bildirecektir.
Çocuğun eğitiminin tüm yükünün annenin omuzlarına düştüğünü düşünmenize gerek yok. Japonya’da babalar da çocuklarına bakıcılık yapmaya çok heveslidir.
Japonya’da Ebeveynlik Kuralları
Daha önce de belirtildiği gibi, Japonya’daki çocuklar ebeveynlerinden çok fazla ilgi görüyor: sarılmalar, sohbetler, yürüyüşler vb. Bu dönemde anne ve baba asla seslerini yükseltmezler, nasihat okumazlar veya çocuklara fiziksel ceza uygulamazlar. Bütün bunların yerine Japonlar çocuklarına kibar davranmayı, başkalarına karşı düşünceli olmayı ve davranışlarını kimseye engellememeyi öğretir.
Peki Çocuklar Yaramazlık Yaptığında Japonlar Ne Yapıyor?
Çocukların Şımarık Büyümemesi İçin Ne Yapmalıyız?
Çocuklara Bağırmayan Ve Onları Cezalandırmayan Japonlar, Onlarda İyi Davranışları Nasıl Teşvik Ediyor?
Cevap basit ebeveynler hoşnutsuzluklarını gözleri ve tonlamalarıyla gösterirler. Japon çocukları, davranışları ebeveynlerini hayal kırıklığına uğratıp üzdüğünde vicdan azabı ve suçluluk duyarlar ve hemen düzeltmeye çalışırlar.
Görüldüğü gibi Japonya’da çocuklar anne babalarının ilgi ve sevgi denizinde yüzerler ve doğdukları günden itibaren toplumun yaşam ilkelerini de özümserler. Bu yetiştirme sisteminin diğer ülkelerin sakinleri için çok sıra dışı olduğunu söylemeye gerek yok. Ancak yüz yıllık deneyim, bunun inanılmaz derecede etkili olduğunu, yasalara uyan ve düzgün vatandaşlar yetiştirmeye yardımcı olduğunu gösteriyor.
