O bir konuşurdu, dinlememek imkânsızdı. Heyecanlanırdın, devam etmesini dilerdin.
O bir askerdi. Duruşuyla, bakışıyla, konuşmasıyla, sevdasıyla adını söylemesine, kendisini tanıtmasına bile gerek kalmazdı. Çünkü o vatan sevdalısı bir Alparslan’dı.
Babamın en yakın arkadaşlarından biriydi. Onlar bir araya geldiklerinde okul yıllarını, lise yıllarını dinlemekten büyük keyif alırdım.
Ermenek’te MHP’nin kuruluşunu, Ülkü Ocakları’nda neler yaptıklarını, kendilerini nasıl geliştirdiklerini anlatırlardı. Onların okudukları kitapları dinlerken kendimi çok cahil hissederdim.
80’li yılları anlatırlardı, heyecanla onları dinlerdim. Kimi zaman dayak yemişler, dayak atmışlar kimi zaman gözaltına alınmışlar. Ama hiçbir zaman pes etmemişler davalarından.
Yine bir gün onları dinlerken 1974’lü yıllara gittim.
1974 Yerel Seçimler…
Ermenek’te Milliyetçi Hareket Partisi’yle Adalet Parti ortak aday çıkartma kararı almışlar.
Ortak Aday Avukat Nuri Elmalıbahçe’ymiş.
CHP’nin adayı da Halil Akbulut’muş.
Seçimler için MHP ve AP bir jeep bulmuşlar. Jeepe bir mikrofon ve hoparlör sistemi kurmuşlar. Ahmet Amca’mı da seçim sürecinde bu jeepe görevlendirmişler. Ahmet Amca’m da bir slogan bulmuş, Ermenek’i bu sloganla dolaşıp dururmuş, CHP’lileri kızdırırmış:
“Anası belli, babası belli
Eski Ulu Camii imamının oğlu Avukat Nuri Elmalıbaçe’yi deneyin
Ermenekli” diyormuş.
Bilgisi derya, hafızası gerçekten çok kuvvetli biriydi.
21. Dönem Genel seçimlerde MHP’den milletvekili adayımızdı.
Bir gün geldi bana dedi ki : “Senin de bizim gibi kanın deli akıyor, öyle geriden izleyecek, takip edecek biri değilsin. Gel ön saflara! Yarınki seçim mitinginde şiir okuyacaksın, gümbür gümbür meydanı beraber inleteceğiz.”.
Çok heyecanlandım. Okulda bütün belirli gün ve haftalarda mutlaka mikrofonu elime alırdım ama bu başka bir ortamdı. Tüm Ermenekli karşımda olacaktı.
Ne okuyacağım ben, diye düşünürken Ahmet Amca’m: “Sakarya” şiirini okuyacaksın.” dedi.
Ezbere bildiğim bir şiir ama heyecandan kesin unuturum, diye düşünüyordum. Gece boyunca tekrar ettim, çalıştım.
Miting alanına gittim. Her yer Üç Hilal bayraklarıyla süslenmiş, bizim kamyonun kasa kapakları açılmış, süslenmiş. Bütün Ermenek halkı, yaşlısı, genci herkes oradaydı. Çok güzel bir manzaraydı. Konuşmalar yapıldı. Sıra Ahmet Amcam’ın konuşmasına gelmişti ki beni mikrofona davet etti. Ben de okudum şiiri hiç şaşırmadan hatta en sonunda:
“Yol onun, varlık onun, gerisi hep angarya;
Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Sakarya!..
Yüzüstü çok süründün, ayağa kalk, Ermenek!” dedim.
Ahmet Amca’m da aldı eline mikrofonu:
“Özledim, Özledim, Özledim
Sorma gardaş derdimi,
Vatanımı özledim.
Adım adım yurdumu
Vatanımı özledim…” dedi ve o muhteşem konuşmalarından birini yaptı.
Her sözüyle, cümlesiyle yemin ediyordu aslında. Gerçek bir aşk onların davası. Ben hala onların gözlerindeki sevdayı tanımlayamıyorum. Özel bir kurumda çalıştığımdan ötürü dün yanına gidemedim. Babama sordum:
-Herkes var mıydı, gelmişler mi? Aklıma gelenleri sormaya çalıştım. Çünkü düğün de ölüm de dostlarladır.
Babam da dedi ki:
“Bu gün 80 öncesi Ülkücü Kardeşliğin dimdik ayakta olduğunu gördüm. Herkes eksiksiz oradaydı. Ankara’dan, İstanbul’dan, Antalya’dan herkes gelmişti. Ama 80 sonrası emek vererek omuzlarımızda yükselttiğimiz çakalları göremedim. Herkes bunun farkında, boşver kızım…” dedi ve…
Ah, Ahmet Amca’m ah! Gidişin çok ani oldu gerçekten. İnanamadım, yakıştıramadım. Sen koca çınar, Zuhal Yenge’min eri, Ebru ablamın, Esra’nın, Burak’ın atası, bizim evin amcası. Ermenek’in koca kurtu, Torosların Bozkurt’u.
Sen :”Özledim, özledim…” diyordun ya ben de seni çok özleyeceğim Ahmet Amca. Sana bir söz verdim, unutmadım. İnşallah bir gün onu gerçekleştireceğim ve TBMM'de seni rahmet ve minnetle anacağım. Mekânın cennet olsun Torosların Bozkurt’u.
