Yetişkinler özlemle bayramları bekler. Bayramın bin bir türlü telaşına rağmen herkes pek gönüllüdür, iş yapmaya, para harcamaya, telaşa… Aslında çocukça bir yaklaşımdır bu.. Neden bu kadar severiz bayramları?
Çünkü, mazimizi ararız!..
—Ah nerde o bayramlar! Sözleriyle, aslında sitemle değil, özlemle anarız.
Aynı şehirdeysek eğer çocuklukta bayramlarımızın geçtiği sokağa bir bahaneyle uğrarız… Uğrarız da uğrayınca, hayal kırıklığına da uğrarız..
Eski mahalleden çok az izler kalmıştır. Belki bir tarihi köşe taşı, belki bir ağaç, belki dibinde oturup ağladığımız yıkık bir duvar. Bazen buruk, bazen alaycı, bazen de hüzünle anarız. Yine de ifade edemediğimiz bir tat vardır, bu yaşadıklarımız da. Az da olsa birkaç kırıntı bulmuşuzdur o sokakta!. Bunları yapamazsak da, hayalimizde bir tur atarız çocukluğumuza doğru..
Bayramlarda insan içine çıkarız, kapımız çalınır, eski günler yad edilir. En mahrem çocukluk sırlarımız aniden ağzımızdan dökülür. O gün bizi mahcup eden şey, bugün bizden izlerdir O mahcubiyeti onurla paylaşırız. “İyiki o günleri yaşamışım. Bak beni olmadık zamanda oralarda o anda gezdiren anılarım var. Bana ben olduğumu hatırlatan anılarım” deriz..
****
İşte her yetişkin, bir gün çocuktu. Bizi ayakta tutan, bayramları değerli yapan, aslında anılarımızdır. Bayramlarda insanlar, bugünü-dünü aynı anda yaşarlar..
—Nasıl bir duygudur bu?
Siz iyi bilirsiniz..
Ya çocuklar, biz yetişkinle bir gelecek kuracak çocuklar. Onların da anılarında olmak istemez misiniz? Hem de güzel anılarda. Ona tebessüm eden Ayşe teyze, Başını okşayan Ali amca. Bağrına basan bilmem kim nine. Harçlığı bol olan falanca amca. Pastası, böreği, tatlısı güzel olan yan komşu…
Yediğimiz tatlıda hep o eski, çocukluğumuzdaki lezzeti ararız. O yüzden de hiç kimsenin yemeği annemizin yaptığı o yemeğe benzemez.
O andır bu an. İçinde yaşanan an.
****
Bizi iyi hissettiren bu güzel hediyeleri,
onlara,
çocuklara da vermek istemez mi siniz?
Mutlulukla geçen bayramlarınız olsun efendim!
