Geçtiğimiz günlerde Büyük Millet Meclisi’nin açılışını yüzüncü yılını kutladık. Tarihe bakıldığında, Dünyanın devlet kurma geleneğine sahip üç ulusundan biri olduğumuz gerçeği önümüzde durmakta. Ama bu gerçeğin farkında olmayan bir çoğunluk varlığı insanı gerçekten üzüyor.
Dünya tarihine, o kadar önemli Türk sanatçılar, bilim adamları, din bilginleri, komutanlar ve liderler kazandırmışız ki… Bu arada 3 Mayıs Türkçülük Günü de kutlu olsun.
Bu yazımızda sizlerle biraz tarihimizle nasıl barışabiliriz sorusunun yanıtını arayacağız. Ülkemiz bugünlerde Corona virüsüyle mücadele ediyor. Birliğe ve beraberliğe en çok gereksinim duyduğumuz günler bugün… Ülkemizde sağ ve sol görüşler neye göre ayrılıyor? Tarih algısına göre desek yanılmayız sanırız. Bizim sağ ve sol anlayışımızın temeli aslında amigoluk desek yanlış olmaz. Bir kesimimiz kendimizi muhafazakâr olarak adlandırıyoruz. Muhafazakâr kesim de kendi içinde çeşitli gruplara ayrılıyor. Tarih bizi sağ ve sol olarak bölmüş durumda. Bu tespitimize şaşıracak kişiler olacaktır. Ama kimse buna şaşırmamalı. Bu ülkede Türk Tarihinin iki önemli kişiliği üzerinden sağ ve sol belirlenmiş. Biri Sultan II. Abdülhamit Han diğeri de Gazi Mustafa Kemal Atatürk. Bu nasıl oluyor derseniz? II. Abdülhamit Han Osmanlıcılık görüşünün, Gazi Mustafa Kemal Atatürk ise, Batıcı ve Devrimci görüşün temsilcisi.
Milli Mücadele yıllarına döndüğümüzde, geçen yazımızda Osmanlı basının ikiye bölündüğünden söz etmiştik. Muhalif basını incelediğimizde, II. Abdülhamit Han’ın İttihat ve Terakki tarafından tahttan indirilmesini hazmedemediğini görürüz.
Mustafa Kemal ve arkadaşlarını İttihat ve Terakki’nin uzantısı olarak görüldüğü yazılardan belli olmaktadır. Anadolu Harekâtının muhalif yazarlarının ortak yönü Osmanlı İmparatorluğu’nun Birinci Dünya Savaşı’na girme nedeninin İttihat ve Terakki olduğu düşüncesidir. İttihat ve Terakki yüzünden Osmanlı’nın o günkü kötü günlerine düştüğünü düşünmeleri en temel ortak noktalarıdır. Muhalif yazarların önde geleni Refii Cevat ve Ali Kemal’dir. İki gazetecinin de kalemlerinin güçlü olduğu kesindir. Ama onlar kurtuluşu Padişah Vahdettin ve Sadrazam Damat Ferit Paşa da görmüşlerdir. Onların en önemli dayanağı İngiltere ve İttihat Terakki düşmanlığıdır. Niye derseniz? İttihat ve Terakki yönetimi İngiltere’yi her zaman kendine düşman görmüştür. Bu yüzden Almanya ile ittifakı seçmiştir.
Padişah Vahdettin acaba II. Abdülhamit Han döneminde yaşasaydı neler olurdu? II. Abdülhamit Han tahtta Vahdettin’in yerinde olsaydı neler olurdu? Ne dersiniz? Hiç düşündünüz mü? Biri ülkesini gerçekten seven biri, diğeri Ulusal Bağımsızlık Mücadelesini sırf İngilizlere yaranabilmek için önünü kesen biri… Bu sorunun çoğumuzun aklına gelemeyeceği muhakkak. Yanlışıyla doğrusuyla önemli bir Padişah II. Abdülhamit… Solcu arkadaşlarımızın “Kızıl Sultan”, sağcı arkadaşlarımızın “Ulu Hakan” dediği Padişah… Bizce iki sıfatta yanlış…
- Abdülhamit gerçekten zeki ve akıllı bir Padişah. Zamanında bugünün temellerini atan bir hükümdar II. Abdülhamit… Eğitim, Sağlık ve Askeri alanda önemli atılımlar yapan bir tarihi kişilik. Osmanlı İmparatorluğu’nu ayakta tutmayı başaran Padişah. Yanlışları yok mu? Elbette var, ama Halife ve Padişah olarak etkin biri. Bugün İngiltere’de Portsmouth kulübünü gizlice kurduran padişah. Amaç istihbarat. Bugün MİT’in temelleri o günlerde atılmış. Kurumsal bir istihbarat ağı olmasa da döneminin en güçlü istihbarat sisteminin Osmanlı İmparatorluğu’nda olduğu kesin… Amcası Abdülaziz’in öldürülmesi nedeniyle, çok kuşkucu biri olması nedeniyle baskı ve sansürün çok sıkı olması da doğal görünüyor. II. Abdülhamit Han’ın İngiltere’yi temel düşman olarak görmesi ilginç bir detay. İngilizlerin Osmanlı İmparatorluğu için ne kadar büyük bir tehlike olduğunu bilen bir Padişah. Örneğin kısa adı İRA Olan örgütü kuranın da II. Abdülhamit olduğu rivayet edilmesi bile, onun istihbarat ağının güçlülüğüne delalettir.
Bu bilgileri niye sizle paylaştık. Bu bilgilerin ışığında, Mustafa Kemal ile II. Abdülhamit’in ortak noktalarının çok olduğu kesin. Bizim toplumumuzda II. Abdülhamit’e “Ulu Hakan” diyen kitlenin Mustafa Kemal Atatürk’ü daha çok sahiplenmesi gerekmez mi? Yaşadığı dönemde yaptığı yeniliklerle Osmanlı İmparatorluğu’nun son yenilikçi Padişahı olan II. Abdülhamit’in, yeni bir Cumhuriyet kuran Mustafa Kemal Atatürk kadar değerli bir kişilik olduğunu niye diğer görüşteki insanlar kabul etmez. Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucu kadrosunun II. Abdülhamit Dönemi askeri okullardan yetiştiği tarihi bir gerçek. Tabii kendi kurduğu askeri okulların yetiştirdiği askerler tarafından da tahtan indirildiği de diğer bir gerçek…
Tekrar Milli Mücadele dönemine dönersek, o yılların Padişahının İngiliz hayranı olduğu bilinen konu. Vahdettin’in Milli Mücadele düşmanı tavırları ve Mustafa Kemal’e yaptıklarıyla maalesef ülkesinin yüz karası birisidir. Sadrazam Damat Ferit Paşa ile birlikte Milli Mücadeleye engel olmaya çalışan biridir. Hani Fesli Kadir Mısıroğlu’nun “keşke Yunan kazansaydı” sözü vardı ya, işte aynı sözleri söyleyenler aynı korodan kişiler maalesef. Yunan Kuvvetleri Bursa ve Uşak üzerine hareket ettiğinde, muhalif gazete Peyam Sabah muhabiri Adliye Nazırı Ali Rüştü Bey’e bu durumu sorduğunda verilen cevap kan donduracak cinsten “Hükümetimiz M. Kemal taraftarlarını resmen mahkûm etmiş, Hilafete ve vatana hain olduklarını ilan eylemiştir. Vazifesi bu asilere (yani Kuvayı Milliyecilere) layık oldukları cezayı vermektir. O halde kendi programımız dahilinde bulunan bu hareketi (Yunan ilerleyişini) niye protesto etmeli?… Bu her şeyi anlatıyor. Vahdettin ve avenesinin düşüncesinin kısa özeti… Bu arada Haber Erk adlı haber partalında yazan Sayın Kerime Yıldız da bu sözlere değil de, Adliye Nazırının adına takılmış, Vahdettin’in Ali Şükrü Bey diye bakanı yoktur diye yazı yazmış… Ne dersiniz bu konuda Adliye Nazırının söyledikleri mi, yoksa adı mı önemli… Bu sözleri sarf eden Vahdettin’in Nazırı değil mi? Bu sığ bakış açılarıyla biz daha çok tarihi dersleri görmez, birbirimize düşeriz maalesef…
NOT: Bize ulaşmak isteyen dostlar [email protected] adresine mail atabilir. Düşünce ve önerilerinizi bekliyoruz. Sevgiyle kalın.
