2015’in 20 Şubat’ıydı. Ege’den bir haber geldi:
“Karşıt görüşlü öğrenciler arasında çıkan çatışmada bir Ülkücü öldü…”
Diyemiyorlar ki “Şehit” oldu, diye!
Ülkücü, dedi ya içim cız etti yine.
Üç yıl önce bir dilekçe gider üniversite rektörlüğüne:
“Üniversitemizin öğrencisi olarak yaşadığımız mağduriyetin kaldırılması, okulda süre gelen terör eylemlerinin ve propagandasının engellenmesi için gerekli yönetmeliklerin uygulanması, eğitim ve öğretim hakkımı, can güvenliğimi tehdit eden unsurların üniversiteniz bünyesinde görev alan güvenlik birimlerince ve gerekli müracaatlar sonucu sorumluluk alacak olan emniyet teşkilatı birimlerince tahkik edilmesini talep eder, bilgilerinize sunar, gereğinin yapılmasını saygılarımla arz ederim.”
Bir dilekçe bu kadar mı görmezden gelinir?
Neden dosya altında saklanır?
Neden gerekli önlemler alınmaz?
Hatırlıyorum, Meclis konuşmalarında Vekilimiz Oktay Vural Ege Üniversitesiyle ilgili uyarılarda bulunmuştu. Karışacak ortalık, demişti. Benim ülkemin vekili neden dinlenmez?
Benim delikanlı yiğidimin dilekçesi neden okunmaz?
Karşıt görüşlüymüş, peh!
Ülkücüler neye karşıt?
Vatana mı, bayrağa mı, millete mi, dile mi?
Hey gidi yiğidim hey!
Bu dava seni biliyor.
Bu davaya Fırat da şahit, Fırat da şehit!
Sıratın adı olmuş Fırat!
Bir sevda yarım kaldı yine beyler, bayanlar. Hangi sevdayı anlatayım:
Ülkü uğruna edilen yeminler, hedefe kitlenen gözler, ana – babanın emekleri, bir çakır gözlü dişi kurta verilen sözler…
Tarih aşkı başkadır. Yaşayan tarihi gördük, Kürşat’ı gördük Ege kıyılarında. Dün Kürşat’ı çaşıtlar vurmuştu, o gün Fırat’ı vurdu PKK sırtından.
Oluk oluk kan döküldü.
Vuslat sofrası kuruldu yine. Başbuğ’um başlarında, Fırat yanlarında.
SAYGILAR…
