Hiç Ağdam işgalden kurtulduktan sonra yazmadım, yazamadım. Oysa ben ne çok hasret dolu yazılarım vardı yurdum için. Ben hep vasfetmişim güzelliğini, anılarımı anlatmıştım. Aklımda hep beyaz damlı evler, temiz sokaklar, iğde çiçeğinin kokusu ile sarılmış bir yurt kalmış. Ama işgalden sonra gördüklerimiz aklımızda, anılarımızda olan yurdu sildi, rüyadan ayıldık. Ermeni mandallığını, resim eseri gibi işlemiş Ağdam’da.
İçimiz acıyor, bırakıp geldiğimiz yurt yok, Vandalların dağıttığı evlerini ziyarete gidenler, dağılmış evlerin arasında az da olsa nişan arıyor. Acaba bu demir parçası benim kapımdan mı, çaydanlığım mı? Daha ne nişanlar… İşte yaralar bir daha kanıyor. Ama mutluyuz, külünden var edeceğimiz toprağımız var. Kahraman askerimin kanı, canıyla aldığı vatan toprağı. Tepside sunulmadığı için daha tatlı, daha bir farklı.
Hasret de karışmış kanla beraber toprağa. Bence ziyarete gidenler ayaklarını çok yavaş basmalı toprağa, icimemeli, incitmemeliyiz. Nedense korkular sarar içimi. Toprağın canı yanarsa? Ya da toprak için toprak olanların? Mutlulukla beraber bir acı. Bir psikologla konuştum, icimdeki bu endişeni, yaşadıklarımı. “Yasadıklarını duyunca korkularının olması gayet normal” dedi. “Sonuçta iğne iplik kaybetmedin, vatan, yurt kaybettin. Şimdi kavuştun ve kaybetme korkusu yaşıyorsun.”
Ağdam…Yarayan ve sağalmayan yaram. Özgür artık, hale kavuşamadığım yurdum. Acaba diyorum, bir gün Ağdam’a gidiyorsun derlerse ne yapacağım? Adı geldiğinde dizlerimin bağı kopan toprağa ayak basarsam ne olur? Kavuşabilir miyim yurduma? Evimizin dağılmış taşları arasında ben de hatırlarımı bula bilir miyim? O taşlar arasında didik didik ararım çocukluğumu. Bulurum, biliyorum. Hayal gücüm kuvvetli. Hayal ederim, severim o taşları. Bebek gibi ninni söylerim yurduma, dinlendiririm acısını. Yurdum orası, sevdiğim, gençliğimden beklediğim tek aşkım, hasretinden kül olduğum… Şimdi özgür, şimdi yaraları sarılıyor.
Ben kilometrelerce uzaktan seviyorum, okşuyorum yaralarını. Bir annenin evladını uzakta olsun da sağlıklı olsu dediği gibi, evlat gibi… Biraz şiir, biraz roman gibi…Sarılsam, sevsem… Canım yurdum, adı Ağdam olan sevgilim… Hoş geldin hayatıma, hoş geldin yaşantıma. Seni bana getiren baba erenlere selam olsun!
