100 yıldır suçluyu arıyorlar: Hainlik diyorlar, hayalperestlik diyorlar.
Sonuç, vahşet diyorlar.
Bunlara cevap; 2 bin 635 metre yükseklikte, Cıbıltepe’de değil mi?
Ben mi yanlış biliyorum, Al Bayrağın dalgalandığı her toprak şehitlerimizin habercisi değil mi?
90 bin şehit, evet.
“Memed yetim Memed aşık
Potini var delik deşik
Anası elinde beşik
Memed yatar kar altında
SARIKAMIŞ kar altında
Mehmedim karlar altında…”
Yıllardır Enver Paşa’yı suçladılar. Hainlikle suçladılar. Düşünüyorum, Paşam bugün yaşamış olsaydı yine aynı Harekâtı yapar mıydı?
Cevabım yine aynı: Yapardı.
Çünkü risk alınması gerekiyordu. Yanlışlar vardı elbette, fakat Moskoflar gelmişti topraklarımıza. Irzımıza geçiyorlardı. Vatan namus değil miydi?
1914’ün 22 Aralık’ı durmak vakti değildi. Kış kıyamet de olsa bu topraklar Moskofların olamazdı. Moskof mezalimine uğrayamazdı.
Bütün Türkler bir bayrak altında olmalıydı. Acılar, ayrılıklar Türklere yakışmıyordu. Obamız, oymağımız birdi bizim. Çünkü biz Türk’tük!
Paşam, bunları da düşünüyordu. Yanlış mıydı, hayır. Yüzlerce kez, binlerce kez hayır!
Var olduğumuz günden bu yana Allah aşkıyla, vatan aşkıyla yanmıyor muyuz?
Bayrak aşkıyla yanmak mı suç, Turanı gerçekleştirmek mi hainlik?
Sarıkamış olmasaydı, Çanakkale olur muydu?
Çanakkale olmasaydı, Kurtuluş olur muydu?
Enver Paşam, Kazım Karabekir Paşam ve nice paşalarım olmasaydı Atam olur muydu?
Bir kitapta okumuştum:
“Her yaşanılan, yaşanılacak olanın yerini tayin eder.”
Çok doğru bir cümle. Yaşanılanlar bizim için acı da olsa geleceğimiz için teminat konumunda. Enver Paşam da komutasındaki 90 bin askerini şehit vermek istemezdi elbette. Lakin şartlar, işte…
“Yüreğinde sevdiceği: memleketi kor altında
Anama demeyin sakın
Tüfengi omzuma takın
Bu yüreği benden sökün
Yatamam toprak altında
Son bir nefes Memed dayan…”
Şunu belirtmek gerekir ki hainlikle kahramanlık arasında ince bir çizgi vardır. Bu çizgiyi tarih belirler. 100 yıl geçtiğine göre, sanırım bizler de bu çizgiyi belirleyebiliriz.
Çizgi çok net aslında: Cıbıltepe.
Bir bayrak dalgalanıyor Cıbıltepe diyarlarında. Bugün oraya Bayrak Tepe demişler. Bayrak Tepe’den 90 bin şehidimiz her gün selam gönderiyor uçsuz bucaksız semaya, Turan illere:
Bizler ölmedik,
“Ten fânidir, can ölmez, gidenler gine gelmez,
Ölür ise ten ölür, canlar ölesi değil…”[1]
Al Bayrağım bugün, Sarıkamış’ta dalgalanıyorsa benim sayemde değil, 90 bin şehidim ve Enver Paşam sayesinde.
Bugün Sarıkamış Destanı anlatılıyorsa eğer; benim sayemde değil, 90 bin şehidim ve 72 yıl sonra mezarı açıldığında bile bozulmamış bedeniyle maneviyatını gösteren Enver Paşam sayesinde.
Bugün Sarıkamış Bayrak Tepe’den Çanakkale Bayraklı Baba’ya uzanan Ay Yıldızın rüzgârı benim sayemde değil, 90 bin şehidim ve Enver Paşam sayesinde…
Şundan eminim ki Allahuekber dağlarından nidaları yükselen neferlerin ve Enver Paşamın tek ülküsü vardı: O da Turan’dı.
Turan hayal değildi.
Turan gerçekleşecekti.
Turan gerçekleştirilmeliydi ve Turan, 90 bin şehidimizin ve Enver Paşamızın adıydı.
And olsun ki Turan birgün gerçekleşecek Paşam.
And olsun ki size hain diyen diler, Turan illerinde viran olan olacak Paşam.
And olsun ki Türk’e uzanan eller kırılacak Paşam.
Ve yine and olsun ki Şehidim, Albayrak’ım ilelebet dalgalanacak.
Rahmet ve minnetle anıyorum…
SAYGILAR…
[1] Zalım uyku gel de uyan
Ölen beyaz bir kardelen
Tahammülüm zor altında
Ana sana bu mektubu Allahuekber dağında yazıyorum, galiba veda vakti geldi, hakkını helal et anam. Elif kıza selamımı söyle, o cepheden bu cepheye atıldık. AŞK makamında bir türkümüz olmadı bu yüzden sevdamız gazi, aşkımız şehittir bizim. Elif kızın üstünden elim kalkmıştır gayrı hakkını helal etsin. Üzülme ana ağlama: Sarıhanlı nere Sarıkamış nere, deme. Sarıkamış için ölmeyi bilmiyorsa bir adam Sarıhanlı için nasıl yaşar. Her seher vakti secde aydınlığındaki ak alnını öptüğümü bil; ama beni öldü bilme. Ne diyor Yunus Baba ‘Ölürse ten ölür canlar ölesi değil’ ana… (Bir Sarıkamış şehidi mektubundan)
