Alperen Kavkas
Terör, bütün dünyada insanlığın istemediği bir durumdur. Terör, kelime anlamı itibariyle korkutma, şantaj ve baskı aracıdır. Anarşizm ise terörün bir başkaldırma versiyonudur. 12 Eylül 1980 İhtilali’nden önce, Türk Milletini hedef alan Ermeni Asala terör örgütü birçok diplomat ve devlet adamına suikast düzenlemiş; çok değerli diplomat ve devlet adamı bu teröre kurban verilmiştir. PKK(Partiya Karkeran Kürdistan) terör örgütü, Ermeni terör örgütü Asala’nın devamı olarak 27 Kasım 1978 tarihinde Abdullah Öcalan ve bir kaç arkadaşı tarafından, Diyarbakır’ın Lice ilçesinin Fis köyünde kurulmuştur. Örgüt ilk kurulduğu günlerde fazla bir varlık gösteremiyordu bir kaç lokal olarak yaralanma ve kaçakçılık olaylarında yaralanmalara karışmış,12 Eylül İhtilali’nden sonra toparlanma sürecine girmiş, 15 Ağustos 1984 Eruh ve Şemdinli baskınlarından sonra sinsi ve kaypak yüzünü göstermiştir. Örgüt Lübnan’ın Bekaa Vadisi Mahsum Korkmaz Akademisi kampında Türkiye’ye karşı kanlı eylemleri planlamış birçok Türk askeri ve emniyet güçlerinin şehit edilmesinin bir o kadar da insanın hayatını kaybetmesine sebep olmuştur.
PKK terör örgütü, kuruluşunda lokal bir durum arz ederken gerek Özal‘ın tavizkar politikaları, gerekse sonraki hükümetlerin olayı göz ardı etmesi bu eli kanlı cinayet örgütünü uluslar arası camiada bir şirket haline geldi. PKK bugün gerek iç gerekse dış destekleriyle uluslararası bir şirket haline gelmiştir. Özal’ın “bir kaç çapulcu” diye üstüne gitmediği örgüt, bugün Türk Milleti’ne meydan okuyan bir örgüt haline gelmiştir. Örgüt uyuşturucu ve kaçakçılıkdan milyonlarca dolar gelir sağlamaktadır. PKK’nın arşivi Suriye’de, paraları İsviçre’dedir.
1999 Şubatın da yakalanarak Türkiye’ye getirilmiş olan Apo mahkemede ifadesinde annesinin Türk olduğunu söyleyecek kadar alçak ve kaypak bir insan olduğunu gösterdi. Bizdeki eski Marksist şimdi ki liboşlar Apo’yu şirin gösterme gayretine girişmişlerdir. PKK terörü, en fazla eylemini 1984 ve 1991 yılları arasında gerçekleşmiştir. Bunda şüphesiz merhum Özal’ın taviz niteliğinde “benim annemde Kürttü” ifadeleri, Barzani ve Talabani gibi terör hamilerine kurulan yakınlaşmalar ve körfez savaşında; ABD’ye verilen kayıtsız şartsız destekler; akabinde Türkiye ve Irak’ın kuzeyine yerleştirilen Çekiç Güç etkili olmuştur.
PKK terörünün, 1991 den sonra gerek Demirel gerekse Tansu Çiller hükümetleri zamanında kararlı milli politikalar sayesinde epey darbe yemiş bir nevi beli kırılmıştır. Tansu Çiller zamanında teröre destek veren vekillerin meclisten atılması takdire şayan bir gelişmedir. 19. dönem meclisinde PKK uzantıları vekillere karşı meclisin gösterdiği tepki milli hafızalara yer edinmiştir. Maalesef, bugünkü Meclis’te bu tepkiyi, bu uzantılara karşı göremiyoruz. Bu uzantılar bugün o kadar haddini aştılar ki, Meclis kürsüsünde; Türkiye’nin Güneydoğusu’na “Kürdistan”, Türk Devleti’ne “katliamcı” diyecek kadar cüretkârlaştılar. TBMM’nin yüzde altmışını oluşturan AKP milletvekilleri hiç bir tepki vermemektedir.
PKK Terörü’nün belinin kırıldığı ve terörün sıfır olduğu dönem 57.Cumhuriyet hükümetidir. İsteyen istatistikî rakamlarına bakabilir. Bu dönem en az şehit verdiğimiz dönemdir.
PKK terörü 2002 Kasımından sonra yürütülen teslimiyet politikaları sayesinde büyük bir ivme kazanmış Güneydoğu’da ve Türkiye’nin metropollerinde devlete meydan okuyan bir duruma gelmiştir. Eli kanlı terör örgütünün bu konuma nasıl geldiğini iyi analiz etmek gerekir. Bunda en büyük faktör 2009 ABD’de Dış İlişkiler Konseyi’nden(CFR) David Philips‘in ortaya attığı şifresi PKK’nın silahsızlandırılması ve Kürdistan’da huzurun sağlaması anlamına gelen açılım projesidir. Habur’da yaşanan rezalet bu projenin yürümediğini, PKK terörüne yaradığını, verilen şehitlerle göstermiştir. AKP hükümeti terörü bitirme bahanesi ile Kürtçe adına verilen tavizler, yerel isimlerin iadesi tartışmaları; ulus devlete zarar vermiş, PKK’yı ise siyasi bir aktör olarak karşımıza çıkarmıştır bugünlerde yaşanan MİT-İmralı görüşmeleri bunun en güzel somut örneğidir.
