Siyasal denetimin doğrudan doğruya halkın özgürce seçtiği temsilcilerin elinde bulunduğu, tüm yurttaşların eşit sayıldığı yönetim biçimine demokrasi denir.
Demokrasilerde yurttaşlar, temsilcileri vasıtasıyla yönetime katılırlar.
Demokrasilerde bir belediye başkanın göreve halk getirir ve yine halk götürür.
Halkın seçip göreve getirdiği kişiler “metal yorgunu” denilerek bir üst otorite tarafından görevden alınabiliyorsa orada demokrasi biçimsel olarak vardır.
Seçilmiş başkanlar görevden alındı!
Türkiye’de geçtiğimiz dönem Ankara, İstanbul, Bursa, Balıkesir ve birçok büyük kentin belediye başkanı görevlerinden uzaklaştırıldı. Halkın seçtiği başkanlar “metal yorgunu” gibi soyut bir suçlamayla AK Parti’nin genel başkanı tarafından görevlerinden uzaklaştırıldılar.
Görevlerinden uzaklaştırılan başkanların yorgunluklarının ne olduğu? Hangi belirtiler gösterdikleri için yorgun ilan edildikleri? Yorgunluklarının hangi kamu hizmetinin aksamasına neden olduğu? Belli değildir.
Nitekim Hayati Yazıcı, “Gökçek'in görevden alınması iş olsun diye istenmedi.” Demişti. Buna karşın Gökçek de “Benimle ilgili kamuoyunun önüne çıkamayacak bir suçum varsa açıklamazsan namertsin…” diyerek cevap vermişti.
Sonuçta her iki tarafta “sus” denilince sustular.
Daha önce de Bülent Arınç, ‘Ankara’yı Gökçek’in parsel parsel FETÖ’ye sattı’ anlamına gelen sözleri tepeden gelen ikaz üzerine sessizlik sarmalına bulanmıştı.
İktidarın “metal yorgunu” dediysek ‘bir bildiğimiz vardır’ tavrı kamu vicdanını rahatlatmış değildir.
Yerel seçimlere gidildiği bir dönemde halk yeniden beldesini yönetecek başkanları seçecek. Halkın, “yönetsin” diye seçtiği kimseleri yine bir kişi “yorgun” diye görevinden uzaklaştırırsa seçim anlamını yitirir.
Bu durumda bir kişi büyüktür bir milletten denklemi kurulmuş olur. Böyle bir denklemin demokrasilerde yeri yoktur.
Partiler ya da ittifaklar çıkaracakları adayların halk tarafından tercih edilmesi için büyük bir çalışma yürütüyorlar. İttifakların “kiminle kazanırız?” sorusu cevaplandırmaya çalıştıkları en önemli sorudur.
Bu aşamada kimin başkan seçileceğinden daha önemlisi seçilen başkanın halkın da üstünde kendini gören mutlak otorite tarafından görevini sürdürmesine izin verilip verilmeyeceği hususudur.
Olanı biteni toplumsal hafızanın not ettiğini seçim zamanı gelince bunun değerlendirilme ihtimalinin olduğunu hatırlatalım!
Psikolojik kentler!
AK Parti önce belediyelerde iktidar olmuş ardından siyasi iktidarı ele geçirmiştir. On altı yıldır da neredeyse hiç seçim kaybetmemiştir.
Türkiye’de seçimler, iktidarın biraz daha güçlendiği, muhalefetin her defasında olabildiğince zayıflatıldığı, balkon konuşmalarının yapıldığı bir sürece dönüşmüştür. Bu seçim sonuçları Cumhur Sistemi denilen yeni bir yapılanmayı ortaya çıkarmıştır.
Cumhurbaşkanı Partili Başkan olmuş, bütün güç de bu tek kişide toplanmıştır. Her şeye karşın işler özellikle de ekonomi hiç de iyi gitmemektedir.
Bu durum 2019 Yerel seçimlerinde AK Parti yönünden durum eskilerden çok farklı olacağını göstermektedir. Türkiye bugün soğan stokçularına operasyon yapılan bir ülkedir. Enflasyon, işsizlik, kurdaki sıçramalar vatandaşın belini bükmüştür. Konkordato, icra, iflas tavana vurmuştur.
Bütün bunların siyasi maliyeti vardır ve olacaktır.
İktidar avantajı kullanılarak vatandaşta ‘ne kadar oy o kadar hizmet’ duygusu yaratarak seçimi garanti etmek yöntemi de artık işlevselliğini yitirmiştir.
Başta Ankara olmak üzere İstanbul, İzmir ve Adana gibi psikolojik kentlerde işlerin AK Parti’nin istediği gibi gitmeme ihtimali vardır. Türkiye’nin dört büyük kentinin muhalefet tarafından kazanılması AK Parti iktidarının sonunu getirebilir.
2002 yılından 2018 yılına kadar AK Parti seçim kaybetmez bir parti olarak kamuoyu nezdinde bir yer edinmiştir. Eğer bu seçimlerde dört büyük kent muhalefetin eline geçerse AK Parti’nin seçimi kaybedebileceğini halk görmüş olacaktır. Bu durum ilk genel seçimlerde AK Parti’nin iktidarı kaybedebileceğine işaret eder.
Demokrasilerde yurttaşlar, temsilcileri vasıtasıyla yönetime katılırlar.
Demokrasilerde bir belediye başkanın göreve halk getirir ve yine halk götürür.
Halkın seçip göreve getirdiği kişiler “metal yorgunu” denilerek bir üst otorite tarafından görevden alınabiliyorsa orada demokrasi biçimsel olarak vardır.
Seçilmiş başkanlar görevden alındı!
Türkiye’de geçtiğimiz dönem Ankara, İstanbul, Bursa, Balıkesir ve birçok büyük kentin belediye başkanı görevlerinden uzaklaştırıldı. Halkın seçtiği başkanlar “metal yorgunu” gibi soyut bir suçlamayla AK Parti’nin genel başkanı tarafından görevlerinden uzaklaştırıldılar.
Görevlerinden uzaklaştırılan başkanların yorgunluklarının ne olduğu? Hangi belirtiler gösterdikleri için yorgun ilan edildikleri? Yorgunluklarının hangi kamu hizmetinin aksamasına neden olduğu? Belli değildir.
Nitekim Hayati Yazıcı, “Gökçek'in görevden alınması iş olsun diye istenmedi.” Demişti. Buna karşın Gökçek de “Benimle ilgili kamuoyunun önüne çıkamayacak bir suçum varsa açıklamazsan namertsin…” diyerek cevap vermişti.
Sonuçta her iki tarafta “sus” denilince sustular.
Daha önce de Bülent Arınç, ‘Ankara’yı Gökçek’in parsel parsel FETÖ’ye sattı’ anlamına gelen sözleri tepeden gelen ikaz üzerine sessizlik sarmalına bulanmıştı.
İktidarın “metal yorgunu” dediysek ‘bir bildiğimiz vardır’ tavrı kamu vicdanını rahatlatmış değildir.
Yerel seçimlere gidildiği bir dönemde halk yeniden beldesini yönetecek başkanları seçecek. Halkın, “yönetsin” diye seçtiği kimseleri yine bir kişi “yorgun” diye görevinden uzaklaştırırsa seçim anlamını yitirir.
Bu durumda bir kişi büyüktür bir milletten denklemi kurulmuş olur. Böyle bir denklemin demokrasilerde yeri yoktur.
Partiler ya da ittifaklar çıkaracakları adayların halk tarafından tercih edilmesi için büyük bir çalışma yürütüyorlar. İttifakların “kiminle kazanırız?” sorusu cevaplandırmaya çalıştıkları en önemli sorudur.
Bu aşamada kimin başkan seçileceğinden daha önemlisi seçilen başkanın halkın da üstünde kendini gören mutlak otorite tarafından görevini sürdürmesine izin verilip verilmeyeceği hususudur.
Olanı biteni toplumsal hafızanın not ettiğini seçim zamanı gelince bunun değerlendirilme ihtimalinin olduğunu hatırlatalım!
Psikolojik kentler!
AK Parti önce belediyelerde iktidar olmuş ardından siyasi iktidarı ele geçirmiştir. On altı yıldır da neredeyse hiç seçim kaybetmemiştir.
Türkiye’de seçimler, iktidarın biraz daha güçlendiği, muhalefetin her defasında olabildiğince zayıflatıldığı, balkon konuşmalarının yapıldığı bir sürece dönüşmüştür. Bu seçim sonuçları Cumhur Sistemi denilen yeni bir yapılanmayı ortaya çıkarmıştır.
Cumhurbaşkanı Partili Başkan olmuş, bütün güç de bu tek kişide toplanmıştır. Her şeye karşın işler özellikle de ekonomi hiç de iyi gitmemektedir.
Bu durum 2019 Yerel seçimlerinde AK Parti yönünden durum eskilerden çok farklı olacağını göstermektedir. Türkiye bugün soğan stokçularına operasyon yapılan bir ülkedir. Enflasyon, işsizlik, kurdaki sıçramalar vatandaşın belini bükmüştür. Konkordato, icra, iflas tavana vurmuştur.
Bütün bunların siyasi maliyeti vardır ve olacaktır.
İktidar avantajı kullanılarak vatandaşta ‘ne kadar oy o kadar hizmet’ duygusu yaratarak seçimi garanti etmek yöntemi de artık işlevselliğini yitirmiştir.
Başta Ankara olmak üzere İstanbul, İzmir ve Adana gibi psikolojik kentlerde işlerin AK Parti’nin istediği gibi gitmeme ihtimali vardır. Türkiye’nin dört büyük kentinin muhalefet tarafından kazanılması AK Parti iktidarının sonunu getirebilir.
2002 yılından 2018 yılına kadar AK Parti seçim kaybetmez bir parti olarak kamuoyu nezdinde bir yer edinmiştir. Eğer bu seçimlerde dört büyük kent muhalefetin eline geçerse AK Parti’nin seçimi kaybedebileceğini halk görmüş olacaktır. Bu durum ilk genel seçimlerde AK Parti’nin iktidarı kaybedebileceğine işaret eder.
