Günlerden bir gün müfredata yeni bir ders koyarlar. Dersin adı: Milliyetçilik.
Hangi branş öğretmeninin bu dersi vereceği tartışma konusu olur.
Tarih Öğretmeni: “Bu ders tarih öğretmenlerine verilmeli, tarih demek milliyetçilik demektir. Milli olan ne varsa bunu ancak şanlı tarihimizle anlatabiliriz.” der.
Türk Dili ve Edebiyatı Öğretmeni: “Milliyetçilik çok geniş bir yelpazedir. Bu yelpazede tarih şuurunun yanında edebiyatı da bilmek gerekir ki:
‘Ben bir Türk’üm dinim, cinsim uludur…’mısraları dökülebilsin kalemden, dudaklardan” der.
Müzik Öğretmeni: “Milliyetçilik benim işim. Sazımla sözümle mızrabımı vurdum mu telime milliyetçilik kokar.
‘Türk’lerdir bizim atamız
Halis Türk’üz kanı temiz
Şarkı gazeldir hatâmız
Türk’üz türkü çağırırız…’ der.
Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Öğretmeni: “Dinler arası kültürü ve ahlak bilgisini pekiştiren tek damar nokta milliyetçiliktir. Türklük bedenimiz, İslamiyet ruhumuzdur.” der.
Olmayacak bir şeyi yazdığımı çok iyi biliyorum. Milliyetçilik, hele ki “Milli” olmayan Milli Eğitim Bakanlığında.
Başbakanımız Davutoğlu’nun dünkü konuşmalarını dinledim de: “Kimse bize milliyetçilik dersi vermesin…” diyordu.
Kendileri aynı zamanda Kürtçe öğrenmek istediğini, bunun için gayret gösterdiğini de dile getirdi.
Haklısınız Başbakanım, kimse size milliyetçilik dersi vermesin!
Sahi siz nereliydiniz?
Taşkent!
Öteki yanı Ermenek.
Velhasıl Türkçe’nin başkenti!
Bu diyarların taşı toprağı Türkçe kokar Başbakanım.
Yediğiniz ekmekten utanın. Taşkent’in o buz gibi suyunu içtiğiniz günleri hatırlayın. Hatırlayın da damağınız ananızın ak sütü gibi Türkçe koksun!
Merak ettiğim bir şey var: Bugün, milliyetçiliği bize kimse öğretmesin, diyorsunuz.
Daha dün; sizler değil miydiniz milliyetçiliği ayaklar altına alan?
Süleyman Demirel ne kadar doğru söylemiş:
“Dün dündür, bugün bugündür.”
SAYGILAR…
