“Aylardan Ağustos, günlerden Cuma
Gün doğmadan evvel iklîm-i Rum’a
Bozkurtlar ordusu geçti hücuma
Yeni bir şevk ile gürledi gökler
Ya Allah…Bismillah… Allahuekber …”(Niyazi Yıldırım Gençosmanoğlu)
26 Ağustos 1071 tarihinde Malazgirt ovasından zafer nidaları yükselmişti. Bugün Malazgirt Zaferimizin 942. yılı. Biz bu zaferi 24 Ağustos 2013 Cumartesi günü Konya’da Hükümet Meydanında büyük bir coşkuyla kutladık. Binlerce kişi Konya’da Türkçe haykırdı.
Konya’yı anlatmak gerçekten çok zor. Yıllar önce demirlerden tırmanıp Türkmen Beyimizin yanına gitmiştim, bu seferde demirlerin arasından geçip bir nebze olsun yanına yaklaşmaya çalıştım. Heyecanlıydım: “Acaba beklenen cevapları verecek mi Türkmen Beyimiz bütün dünyaya?” diye. Ve beklenen an geldi, Türkmen Beyimiz tam karşımdaydı. Arkamda ise binlerce Ülküdaşım…
“DEVLETİN BAŞINA DEVLET GELECEK!” diyerek sloganlarımızı atıyorduk, ama bu öyle topluluğa uyum sağlayayım diye söylenmiş bir söz değildi. Binlerce yürek bunu gerçekten, can-ı gönülden söylüyordu.
Bu bir haykırıştı.
Bu son nokta idi.
Artık, iktidar olmak isteyen binlerce kişi bunu Türkmen Beyimize iletiyordu. Sıcak bir ortam vardı. Evet, çok geniş bir alana yayılmıştık; fakat orada herkes hısımdı. Kan bağımız vardı, ülkümüz birdi, bayrağımız birdi. Yaşlısından gencine her yaş gurubu o topluluktaydı. Gözleri bir görseydiniz, ağlardınız. Büyük bir sevinç vardı. Çünkü bu yol kutlu yoldu. Tanrı dağından gelip Malazgirt’ten geçen Alparslanlar Konya Ovasında buluşmuşlardı.
Artık son noktaya gelinmişti. “Vatan elden gidiyor…” demişti, Türkmen Beyimiz.
Gerçekten vatan elden gidiyordu. At gözlüklerini takıp, Ankara’dan konuşanlar Güneydoğu’ya, Doğu’ya, Karadeniz’e gidip de baksınlar. Korumalarıyla, özel arabalarıyla, bir günlüğüne değil, normal vatandaş olarak gidip baksınlar. “PKK bitti, gitti…” diyenler bugün benim topraklarımda ellerini kollarını sallayarak geziyorlar. Esma için ağlayanlar; Ayşeleri, Fadimeleri bir gün olsun akıllarına bile getirmiyorlar. Büyük Önderimiz Atatürk’ü hiçe sayıyorlar. Türk Milliyetçiliğini ayaklar altına alıyorlar. Benim anama ağıza alınmayacak sözler söylüyorlar. Benim Şehit babası babama evladının acısıyla söylediği sözden dolayı yıllarca hapis cezası veriyorlar. Bazılarının için ise bir yumrukla yasayı değiştiriyorlar. Askerimde şeref, haysiyet bırakmadılar. Tarihimin en önemli günlerinden biri olan Ergenekon’u bile lekelediler. Güneydoğu’da asılan Kürtçe panoları söylemeye dilim varmıyor. 13 Mayıs 1277’yi unutanlar işte… Daha neler neler…
İşte, bütün bunları binlerce yürek cumartesi günü Konya’dan Türkçe haykırdı. Minarenin tepesine çıkan birkaç tane fotoğrafçı eminim beni daha iyi anlamıştır. Çünkü meydandaki yüreklerin haykırış sesleri göklere çıkıyordu, Konya hiç bu kadar coşkulu ve heyecanlı olmamıştı. 1999 mitinginde de oradaydım. Ama bu gerçekten çok farklıydı. Artık bu millet; lahmacunlarla, makarnalarla, kömürlerle kandırılamayacak bir milletti. İçleri kan ağlıyordu. Alâeddin Tepesinden Mevlana’ya kadar sığmaya çalışan yüreklere buradan bir kez daha teşekkür ediyorum. Sizlerin ve bizlerin sayesinde bu ülke sahipsiz kalmayacak. Malazgirt’te kazanılan zafer Türkçe sevdalılarının ve Ülke âşıklarının ilelebet mirası olarak korunacaktır. Yüce Rabbim bu yolda bizim Yâr ve yardımcımız olsun…
