İnsan olmak, yalnızca doğmak değil, acıya karşı sessizce direnebilmektir. Sessiz bir kulaç, bazen haykırıştan daha güçlüdür. Bazen yalnızca yüzmek, yaşamı onarmanın tek yoludur. Ve unutulmamalıdır: İnsan, kulaç attıkça var olur. Kulaç attıkça kendi kıyısını arar. Ve bazen o kıyı yoktur; ama yine de yüzmek gerekir.
İnsan bazen yetim ve öksüz bir yaşamla başlar hayata. Daha yolun başında, eksik bir sıcaklıkla, yarım bir sevgiyle tanışır. Sanki herkes kara parçasına ayak basarak başlarken, o doğrudan denizin ortasında bulur kendini. Ne kıyı bellidir ne yön. Su serin, gök kapalı, yürek ürkektir.
Zamanla yaşamın dalgaları büyür. Acılar gelir, kimi zaman art arda, kimi zaman sessizce. İnsan bazen öyle bir girdabın içine çekilir ki, bu girdapta kulaç atmak, yüzeye tutunmak kolay olmaz. Sanki su, insanı içine almak ister gibi çekip durur. Ama bazı anlar vardır ki, yalnızca devam etmek, yalnızca kulaç atmak bile insanüstü bir çabadır.
Kimi zaman insan, bu çabayla baş edemez. Yorgunluk çöker, inanç sarsılır. Ama işte tam da o zaman, bıkmadan usanmadan kulaç atmak gerekir. Çünkü durmak, yalnızca durmak, o acının derinliğinde yitmek demektir.
Yaşamda öyle anlar olur ki, acının içinde ilerlemek, yorgunluğu üstünden atmak olası değildir. Belirsizliğin, sessizliğin ve tükenmişliğin tam ortasında, karşılaştığı sızının gölgesinde kulaç atmak, insanın özünü aşan bir güç ister. Böyle zamanlarda güçlü görünmek, çözüm bulmak, umutlu kalmak her zaman elde değildir. Ama durmak, suyun altında kalmak, acıyla baş başa kalmak demektir. Bu da çoğu zaman yok oluşa açılan bir kapıdır.
İşte bu yüzden, ne olursa olsun hareket etmek, umut etmek, mücadele etmek gerekir. Sessizce atılan her kulaç, insanın kendini bırakmaması, suda kaybolmaması demektir. O adım atılmalıdır. Her ne olursa olsun, suyun üstünde kalmak için, yaşama tutunmak için.
İnsan olmak, yalnızca doğmak değil, acıya karşı sessizce direnebilmektir. Sessiz bir kulaç, bazen haykırıştan daha güçlüdür. Bazen yalnızca yüzmek, yaşamı onarmanın tek yoludur. Ve unutulmamalıdır: İnsan, kulaç attıkça var olur. Kulaç attıkça kendi kıyısını arar. Ve bazen o kıyı yoktur; ama yine de yüzmek gerekir.
