Uğur İbrahim Altay ise, kocaman Kız Öğretmen Okulu’nu çakıl taşlarıyla, makam odası lüksüyle işlevsiz kıldı. Meram Halk Eğitim Merkezi binasının kaderi belirsiz, bekliyor. Kız Öğretmen Okulu ve Halk Eğitim binası hiç değilse gariban öğrencilerimiz için yurt yapılsa iyi olur. Uğur İbrahim Altay’dan böylesi şuurlu ve uğurlu adımlar atmasını bekliyoruz.
Eylül 2023’te Meram İlçe Millî Eğitim Müdürlüğü’ne gittim. Boşalttıkları hizmet binasının geleceğine ilişkin değişik iddialar olduğunu, bilgileri varsa öğrenmek istediğimi söyledim. Bir yetkili, “Büyükşehir Belediyesi ile anlaşma yapıldı. Fazla bilgi veremem” dedi. Büyükşehir Belediyesi’ne gittim, ilgili birimin çalışanları: “Gizlidir, açıklayamayız” yanıtını verdi. Konya Valiliği’ne 26.10.2023 dilekçe verdim 26.10.2023), yazılı cevap istedim. Henüz cevap yok.
Geçmişte orası Fransız Hastanesi imiş. Türkiye Cumhuriyeti kurulduktan sonra Meram Askerlik Şubesi olmuş. Osmanlı’nın Anadolu’yu ihmali, sonraki yılların ağır koşulları halkımızın yeterince eğitim öğretim almasına fırsat vermemişti. 1980 ihtilalinden sonra ülkede bir “okuma-yazma seferberliği” başlatıldı. Konya’da bu işin yapılacağı bir binaya ihtiyaç duyuluyor. II. Ordu Komutanı Bedrettin Demirel’in de katkısıyla bu binanın yaygın eğitim merkezi olması uygun görülüyor.
Konya Valiliği 6.4.198 tarih 41-134-940 sayılı yazıyla, mülkiyeti Maliye Bakanlığında olan binanın Millî Eğitim Bakanlığı’na (Yaygın Eğitim Genel Müdürlüğü) “okuma yazma ve kurs faaliyetlerinde kullanması kaydıyla tahsisi” için olur istiyor. Maliye Bakanlığı 13 Mayıs 1982 gün ve 14069 sayılı cevabi yazısıyla olur verdikten sonra bina amacına uygun olarak kullanılmaya başlıyor.
Konya Büyükşehir Belediyesi iki yıldır boş tuttuğu binanın kuzeyindeki boşluğa bir işyeri kurdu, kendisi veya bir başkası oradan para kazandırıyor. Şu anda binanın nasıl değerlendirileceği belli değil, çünkü sözlü ve yazılı başvurulara cevap verilmiyor. Bu durum hukuka aykırıdır, eğitime öğretime tahsisli bir binaya el koyması yanlıştır.
Konya’daki eğitim yöneticilerinden birisinin anlattığına göre, Büyükşehir Belediyesi’nden bir büyük yetkili Gazi Mustafa Kemal İlkokulu ile Öğretmenevinin arasına geliyor. “Bu okul ve bahçe bizim” diyerek oradaki masa, sandalye ve gölgelikleri toplatıyor. Öğretmenler bir kenara sıkıştırılıyor, girişe dubalar yaptırılıyor, öğretmenlerin oraya araçlarıyla gelmeleri engelleniyor.
Konya Öğretmenevini Türkiye Öğretmenler Sendikası (TÖS) yaptırmıştı. Bina 1980’den sonra Millî Eğitim Bakanlığı’na geçti ve düne kadar çalışan öğretmenlerin aylıklarından kesilen aidatlarla ayakta kaldı. Gelinen noktada bugün öğretmenler ya oradan kovulacaklar veya İl Millî Eğitim Müdürlüğü o binaya kira ödeyecek. Orada öğretmenler alan darlığı yüzünden bahçe ve salonda sıkışık ve havasız oturuyorlar. Binada iki salon var ama yöneticiler salonun birini “tasarruf” gerekçesiyle açmıyorlar.
Mustafa Kemal İzmir’de öğretmenlere yaptığı konuşmada şunu der: “Bir kitle millet olabilmek için kesinlikle eğiticilere, öğretmenlere muhtaçtır. Onlardır ki bir toplumu gerçek millet haline koyarlar.” Mustafa Kemal bir köy okulunun sınıfına girer. Genç öğretmen yerini vermek için kalkınca Mustafa Kemal: “Hayır. Yerinize oturunuz, dersinize devam ediniz. İzin verirseniz, biz de sizden yararlanmak isteriz” der.[1]
Burada Sıraç Aydın Taşbaş ve Ahmet Altay adındaki iki öğretmenden söz edeceğim. İkisi de Bozkır’ın Taşbaşı köyündendir. Sıraç sözcüğü Arapçadır. Halk anlamını bilinmediği için hoca kendi adına, Sıraçın Türkçe karşılığı olan AYDIN sözünü ekletmiştir. Aydın Hoca Konya’da öğretmen ve İsmet Paşa İlkokulu müdürü iken eğitim ve öğretimimize büyük katkılar sağlamıştır. Köylerde ilkokulu bitiren çocukların okumaları için Konya’ya gelmelerine öncülük etmiş, onları bir okula yerleştirmek için koşturmuş, öğrencileri babaları ile birlikte evinde yatırmıştır. Bunu yaşayanlardan birisi de benim. İlkokul birinci sınıfta öğretmenim Ahmet Altay idi. Öğreticiliği, giyinişi, konuşması ile dört dörtlük bir öğretmendi.
Konya Büyükşehir Belediyesi yargı mensuplarımız için kendi arsası üzerine güzel bir HÂKİMEVİ yaptırdı, yargı mensuplarına değer vermesi açısından iyi oldu. Konya’da belediyeler, EMEKLİLER KONAĞI adıyla güzel binalar yaptırdılar. Bu da iyi oldu, emekliler oralara gelip dinleniyor, sohbet ediyorlar. Gönül ister ki Büyükşehir ve merkez ilçe belediyeleri, Konya’ya büyükçe bir ÖĞRETMENLER KONAĞI (veya evi) yaptırsınlar, öğretmene de değer verdiklerini göstersinler.
İlkokul birinci sınıftan Üniversite son sınıfına kadar Uğur İbrahim Altay’ı öğretmenler okuttu. O öğretmenler olmasaydı, biz Uğur İbrahim Altay’ı duymaz, kendisi Konya Büyükşehir Belediye Başkanı olmaz, köyünde çoban olurdu. Uğur İbrahim Altay’ın ailesi aslen Bozkır’ın Taşbaşı köyündendir. Öğretmene saygı duyması, millî eğitime hizmet etmesi için sırf Sıraç Aydın Taşbaş ve Ahmet Altay’ı örnek alması bile yeter. Burada bir özeleştiri yapayım. Öğretmenlerimiz haklarını aramada yetersiz kalırlarsa, kitleleri uyandırmazlarsa, daha çok ezilirler.
T.C. eğitime önem, öğretmenlere saygı duyarak yüceldi. Öğretmenlerimiz dün öğrencileriyle okullarımızı yaptılar. O gerçek bugün değişti. Öğretmenlerimizle birlikte öğrencilerimiz de yuvadan düşmüş kuş yavrusu gibiler. İllerdeki öğrencilerimiz yatacak bir yer bulabilmek için tarikat ve cemaatlerin ağına takılıyorlar. Kalabalık sınıflarda sabahçı öğlenci olarak okuyorlar. Uğur İbrahim Altay ise, kocaman Kız Öğretmen Okulu’nu çakıl taşlarıyla, makam odası lüksüyle işlevsiz kıldı. Meram Halk Eğitim Merkezi binasının kaderi belirsiz, bekliyor. Kız Öğretmen Okulu ve Halk Eğitim binası hiç değilse gariban öğrencilerimiz için yurt yapılsa iyi olur. Uğur İbrahim Altay’dan böylesi şuurlu ve uğurlu adımlar atmasını bekliyoruz.
[1] Utkan Kocatürk, Atatürk’ün Fikir ve Düşünceleri. Atatürk Araştırma Merkezi Yayını, s. 240-241, Ankara 2007
