Türk halkının PUTÇU ve TABUCU olmasında: İlahiyat Fakültelerinin, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın, Millî Eğitim Bakanlığı’nın, “dindar, mukaddesatçı, sağcı, milliyetçi” görünen parti yöneticilerinin sorumluluk ve suçları vardır.
Toplum olarak kafamıza (beynimize) birçok put ve tabu yerleştirmiş, onlarla yaşıyoruz. Herkesin bir putu, tabusu var, onunla avunuyor; kendi akıl ve iradesiyle yaşayan insan sayımız az. Bu put ve tabular yüzünden kültür, siyaset, din vb. bütün alanlarda esiriz. Yaşadığımız sıkıntıların çoğu bundandır. Kafamıza dışarıdan sokuşturulan (yahut sokuşturduğumuz) put ve tabuları kaldırıp, onların yerine kendi cevherimizi (kendimizi) koymadıkça, herkes kendisi olmadıkça sıkıntılar artacak.
Şimdi bu PUT ve TABU sözleri üzerinde biraz duralım.
Eskiden Asya’da (örneğin S. Arabistan ve çevresinde) halkı için yararlı işler yapmış kişiler ölünce unutulmasınlar diye insanlar heykellerini yapmışlar. İnsanlar zamanla onlara kutsallık yüklemişler, tapınmaya başlamışlar. İnsan üstü bir Yaratıcıya inanan insanlar zamanla o putu Yaratıcı ile kendi arasına koymuş: “Bu beni Yaratan’a yaklaştırır” demişler, kendinden farksız olan birisini kendi üstüne çıkarmış.
Bir kişi yahut toplumun kendisine yararı olan birisini unutmaması, ona saygı duyması normaldir ama onu kutsallaştırması, kendisi ile Yaratıcı arasına koyması normal değildir. Çünkü o da kendisi gibi bir insan yahut varlıktır.
Tek Tanrılı dinlerde kişi ile Tanrı arasına kimse giremez. Girerse, o din “DİN” olmaktan çıkar. Kuran böyleleri için ağır cezalardan söz eder.
TABU, insanın: “Şunda olağanüstü bir güç var. Dokunursam zarar görür, hoşnut edersem ödül alırım” dediği şeydir. İnsanlar bazı madde, kişi, kuruluş ve düşünceleri tabulaştırır, tabulaştırdığı şeyi eleştirmez, eleştirtmez; tabulaştırdığı varlık karşısında kendilerini her yönden zayıf ve yok sayarlar.
Putçu olmak da tabucu olmak da çok zararlıdır. Türk halkı bugün şu bilim ve teknoloji çağında büyük oranda putçu ve tabucudur. Yaşadığı sıkıntıların çoğu bundan kaynaklanıyor.
Putu ve tabusu olan kişi yahut toplumlarda düşünsel gelişme olmaz. Böylesi kişi ve toplumlarda özgürlük değil kölelik yaşar. Bugünkü Türkiye’nin dini, siyasi ve kültürel hayatı bize bunu gösteriyor.
Türk halkının PUTÇU ve TABUCU olmasında: İlahiyat Fakültelerinin, Diyanet İşleri Başkanlığı’nın, Millî Eğitim Bakanlığı’nın, “dindar, mukaddesatçı, sağcı, milliyetçi” görünen parti yöneticilerinin sorumluluk ve suçları vardır.
Yazımın gelecek bölümlerinde bu düşüncelerime açıklık getirmeye çalışacağım. Hoşça kalınız. Mutlu bayramlar dileğiyle.
