Atatürk tam bağımsızlıkçıydı. Yurdumuzun işgalinden, egemenliğimizin kaybından sonra Millî Mücadele’yi başlattı. Hedefini öz ve açıkça şöyle açıkladı:
“Amacımız, batmakta olan imparatorluktan bağımsız, yeni ve millî bir devlet çıkarmak.” Atatürk bu hedeften hiç sapmadı ve amacına ulaştı. Yeni devletimizi (T.C.) kurarken mandacılara dayanmadı, güvenmedi. Ekonomide, sosyal hayatta, kültürde, eğitimde, sanatta, her alanda bağımsız bir devlet kurdu.
Biz Atatürk’ün öğreti ve uygulamalarıyla kendi kimlik ve kültürümüze kavuşmuştuk. Atatürk döneminde biz, Doğu’nun mistik ve geri, Batı’nın çıkarcı ve sömürgeci felsefesinden kurtulmaya başlamıştık.
Ancak bu Kurtulma ve Aydınlanma Dönemi, Atatürk’ten sonraki yıllarda (özellikle günümüzde) kapanmaya başladı. Bakın günümüzde: Parti kurmadan önce ABD mahfillerinde kulis yapıp gelen, bir ABD projesinde görev aldığını övünerek söyleyen “Başbakan” örnekleri, “egemenliğin kısman devrinde sakınca yoktur” diyen “Cumhurbaşkanları”var.
Bunlar bugünlerde, saltanatlarını kaybetmemek için “yerlilik”, “millîlik” edebiyatı yapıyorlar. Atatürk’ün bin bir türlü zorluklar içinde yarattığı “millî” ekonomi, “millî” endüstri ve “millî” tarımımızı bunlar bu yıllarda çürüttüler, halkımızı yoksullaştırdılar, dilenci yaptılar.
Atatürk geçmişte; mezhep, felsefî düşünce kışkırtmalarıyla birbirine düşman yapılmış halkımızı birleştirmişti. Atatürk bizi, bilinçsiz ümmet olmaktan çıkarmış, bilinçli ulus yapmıştı. Hasta ruhlu, sicili bozuk “devlet adamı” damgalı kimi bozguncular bu yönden de bizi yıkıyorlar.
Biz dün Atatürk’ün: “Yurtta Sulh Cihanda Sulh” ilkesiyle barışmış, bölgemize barış getirmiştik. “Ne oldum delisi” kimi yöneticiler sonradan bizim hem yurdumuzdaki hem bölgemizdeki barışı bozdular. Türkiye’de bizi bize kışkırtan bunlar. Ortadoğu ve bazı Afrika Ülkelerinde Müslüman’ı Müslüman’a kırdırtan da bunlar. 10-15 yıldır, ülke ve komşularımızda akan kanların filmini izlersek, çoğunda bunların elini görürüz.
Tüm bu olumsuzlarda bizim, siyasî irade açısından sorumluluğumuz var mı, yok mu? Şimdi bunu düşüneceğiz. Siyasî metinlerin kutsal olmadıklarını gördüğümüz an doğruyu bulma şansımız artar.
