PKK terörü, ülkenin öncelikli derdi ve bir türlü geçmeyen karın ağrısıydı. Buna rağmen 2002 yılı başlarına gelindiğinde terör; bitme aşamasına, teröristler eylem yapamaz ve örgüt de çözülme noktasına kadar gelmişti.
Özel harekâtçılar, Mavi ve bordo bereliler, terörle dişe diş mücadeleyi kazanmak üzereydiler. 2002 Kasımında yapılan seçimle, AKP tek başına iktidara geldi. Bu umulmadık geliş, kendilerine aşırı bir özgüven verdi. Kendinden öncekilere tepeden bakmaya, her şeyi biz en iyi biliriz havalarına girdiler.
Ülkenin iç ve dış birikmiş problemlerini, “çözümde bir adım önde olacağız- Sıfır sorunlu komşuluk” hayalleriyle çözeceklerini sandılar. Ülke yönetiminde acemi oluşları, devletlerarası ilişkilerde tecrübesizlikleri, Başbakanı ve Ülkeyi bu hallere getirdi. Pkk’yı ve terörü tanımadıklarından da bu KONUDA da oldukça başları ağrımakta.
Ülkeyi yönetenlerin danışmanlarında elbette kalite, vasıf, millilik, tecrübe vazgeçilmezdir. Başbakana ve bakanlara neyi nerede ve hangi üslupla söyleyeceklerini-konuşacaklarını belirtmeleri başlıca görevleridir.
Elbette kişiler, danışmanlarını da kendileri seçerler. Kimileri bu alanda titiz davranıp; donanımlı danışmanları tercih ederken.. Kimileri de ideolojilerine ve kendi kalite ve çaplarına göre danışman seçerler. Bu özellik, ülkeler arası devlet yönetmenin genel krıteridir. Başbakanlar da nihayet insandırlar. Onların da her şeyi bilmeleri doğal olarak mümkün değildir. Bu boşluğu danışmanlar doldurur. Mutfak onlara emanettir. Onlar mutfakta ne kadar kaliteli ve leziz yemek yaparlarsa servis ve sunum da o kadar başarılı olur.
S. Başbakan, kendi ifadeleriyle BOP’un eş başkanıdır. Bop, kâğıt üzerinde Ortadoğu ülkelerine demokrasi ve daha fazla insan hakları getirmeye yönelik bir gayret ve çalışma gibi takdim edilse de özünde; bu ülkelerin sınırlarını, rejimlerini değiştirme yoluyla; enerji ve ülke zenginliklerine ya el koyma ya da yönetmeye dönük bir çalışma projesidir.
S. Başbakan aldığı bir görevi yapmaya memur değilse (İnşallah değildir) PKK’nın ve onun TBMM’deki uzantılarına gösterdiği kolaylık ve hoşgörü neyin eseridir diye merak ediyorum.
PKK ve BDP eğer yanılmıyorsam Hükümetin ve S. Başbakan’ın kâbusu olmaktadır. Ne kadar açılım-saçılım yapsa da, bunların isteklerini bazen açıktan bazen torba yasalar içine serpiştirerek verse de istekleri sonlanmayacaktır. Devletin resmi dili Türkçe olmasına rağmen “TRT 6” başlı başına Anayasal bir suçtur. Bu yayın için Başbakana teşekkür mü ediyorlar? Hep istiyorlar, hep istiyorlar.
Bu isteklerin sonu, Türkiye’den koparacakları topraklarda oluşturacakları bir Kürdistan olacaktır. Göreceksiniz, ondan sonra da, “Doğu ve Güneydoğu bizim. Kalanda hepimizin” diyeceklerdir.
Peki S. Başbakan bu tuzağa neden düştü, nasıl düştü ya da nasıl düşürüldü? İşte üzerinde durulması gereken asıl nokta budur?
Başbakan bu hatayı( eğer bilinçli yapılmamışsa) Diyarbakır’a gidip, “Kürt meselesi vardır ve gerçektir. BU, benim ve Türkiye Cumhuriyeti’nin meselesidir. “dediğinde yapmıştı.
Adamlar, “Madem böyle bir mesele var. Öyleyse bu meseleyi çöz” demekte haksızlar mı? Şimdi verilen bu sözün, çerçevesinin içinin doldurulmasını istemekteler.
S. Başbakan ve bakanlar bu ve bunun gibi meselelerde, kendinden önceki seleflerine, “Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz, nasıl yapıyordunuz ya da nasıl yapılmasını salık verirsiniz” deme erdemini gösteriyorlar mı? Oysa devlette, “devamlılık- süreklilik” esastır.
Gelinen nokta, kuyuya atılan taşın nasıl çıkarılacağı noktasıdır?
Onun için devlet adamları, baltayı taşa vurmayacaklar, az gülüp az konuşacaklar. S. Başbakan ve hükümetin bu Diyarbakır konuşması, baltayı taşa vurmasıdır. Başbakan ve hükümet için Dönüşü yok!
Olan ülke birlik ve dirliğine olacak. Üniter yapımızın zedelenmesine sebep olacaktır.!! Kimseler koparılan tavizlere bakarak, heveslenmesin, yeşillenmesin, ham hayallere de kapılmasın; bu aziz ve necip millet, son sözünü söyleme noktasına daha gelmedi.
Esen kalınız.
Nazım Peker
Diğer Yazıları
Köşe Yazarı
