Şairdi, yazardı, düşünce ve hareket adamıydı.
Öğrencilik yıllarımızda ağabeyimizdi.
O can pazarında önde gidenlerdendi.
Ülkücü Memurlar Derneği’nin genel başkanıydı.
Dergi çıkardığımız, tiyatro kurduğumuz, etrafımızı sanata çekmek isterken çok zorlandığımız zamanlardı.
Mevlüt Abi, teşkilat dediğimiz o yapılar bütünü içinde sanatın gerekliliğine ve vazgeçilmezliğine hararetle inanmak konusunda anlaştığımız bir kaç isimden biriydi.
Beraber çalışma imkanımız olmasa bu gönül beraberliğini bütün hayatınca hissettik.
TRT yıllarında da o radyoda ben televizyonda olduğum için yolumuz pek kesişmedi.
Fakat, aylarca, yıllarca görüşmesek bile sanki az önce ayrılmış gibi söze başlar, hasretle kucaklaşırdık.
Mevlüt Abi, bitmez bir heyecan kaynağından beslenen ender insanlardandı.
Sözü, hareketi o kaynaktan dökülen çağlayandı.
“Nasılsın?” derken bile kalbinden kopan bir sevginin akışını hissederdiniz.
Coşkun tabiatının yüksek voltajlı yüreğine düşürdüğü kor hiç sönmedi.
Ne çare, Alzheimer denen illet hızını yavaş yavaş kesti.
Önce toplantılarda görünmemeye başladı.
Sonra Yeniçağ’daki yazıları kesildi.
Beş yıl sonra da unuttuğu her şeyi hatırlayacağı o aleme göçtü.
Aziz Ağabeyimin aziz rûhu şâd olsun!
