“Amerika halt etti.”
“Yanlışın büyüğünü yaptı.”
“Bizi yıldıramaz!”
Bütün bunlar doğru.
Bizim için vahimdir.
Yaptırımın büyüğü küçüğü meselesi değildir.
Yaptırım uygulanan bir ülke olmak haysiyet kırıcıdır.
Kabul edilemez!
Yalnız, beni bir başka doğru daha çok düşündürüyor.
İlk soru, neden böyle oldu?
Sonra peşpeşe gelen sorular: Buraya gelmeden önlenemez miydi?
Kriz yaratarak ayakta kalmak istemek ne kadar doğrudur?
Büyük devletlerle böyle oynanır mı?
Oynayacak kadar eliniz güçlü mü?
…..
Cevabı aranacak sorular bunlardır.
Herşey gözümüzün önündeydi.
Adım adım göz göre göre buralara geldik.
Doğu Akdeniz gibi.
Suriye gibi.
Mısır gibi.
İsrail gibi.
Batıyla ilişkiler gibi.
Bunların hepsinde hata muhataplarımızda mıdır?
Amerika evet halt etmiştir.
Kabul edilemez.
Etmeyeceğiz.
Karşı duracağız.
Bunları yapmak bizim için mecburiyettir.
Fatura çok ağır olacaksa da bunu yapacağız.
Bunlar tamam da, bu işin sonunu nasıl alabileceğiz?
Söyleyeceklerim epeyce var.
Bunları çok söyledim.
Şimdi tekrar etmenin zamanı değil.
Sanıyorum şunu herkes kabul eder:
Amerika’nın ne yaptığını ve ne yapmak istediğini anlamak zorundayız.
Komşuların, Batı’nın pozisyonunu anlamak zorundayız.
Ve dost edinmeye mecburuz.
Mısır ve İsrail’e elçi gönderilmesi haberine pek sevindik.
Bunlar yetmez.
Avrupa ile de yumuşamak lazımdır.
Amerika ile de yumuşak güçle mücadele edeceğiz.
Bağırıp çağırmakla olmaz.
En önemli konu içerde birliktir.
Kavga dilini hala bırakmadık.
Dün kabine toplantısından sonra yapılan açıklama fecidir.
Ona-buna böyle çatmanın, üst perdeden ayar vermelerin manası yoktur.
Hiçbir faydası olmadığı bir yana zararı hadden aşkındır.
Bana sorarsanız, ilk ve esas tedbir içerde bu dili bırakmaktır.
Biliyorum, bu sözler birilerinin pek hoşuna gitmeyecek.
İşte esas problem ve derdin büyüğü de budur.
Açılmış yaramızdır.
Düşman işinden beterdir.
Buraya nasıl geldiğimizi anlamayı da önler.
Böyle giderse, yeni yeni görünen köylere mahkûm olacağımız açık.
