Bu tam anlamıyla bir ateşkes değildi.
Esir, ölü ve yaralı değişimi için bir ara ateşkes.
Ermenistan buna da uymadı.
Aksine sivilleri vurmak için fırsat saydı.
Yani topyekün bir ateşkes yok.
Bunu müzakerenin başladığı bir ateşkes gibi kabul etmemek lazım.
Ortada masa yok.
Müzakere yok.
O halde olacak bellidir.
Azerbaycan ilerlemeye devam etmeli.
Karabağ dışındaki bölgeleri geri almak için bir engel görünmüyor.
Dünya zaten seyrediyor ama Rusya da buna göz yumacak gibi.
Çekinmenin manası yok.
Durum açık.
Masa kurulacaksa daha güçlü oturmak için bunu yapmalıyız.
Yoksa bugüne kadar olan olur.
İki gün içinde oluşan tablo bu.
Arka planda daha farklı şeyler var mı diye bekledik.
Var ama ilerlemeye devam etmek için ciddi bir karşı duruş, Rusya tarafından gelmeyecek gibi görüyorum.
Neticede Rusya’nın esas maksadı belli:
Ermenistan’ı kucağına tam oturtmak istiyor.
Bu oldu, oluyor.
Biz devam edersek daha kuvvetle olacak.
Ayrıca, Rusya’nın Azerbaycan ve Türkiye’ye açıktan tavır almasına uygun bir zemin de yok.
Ermenistan ateşkesi hiç uygulamadığına göre bu dediklerim daha da önem kazanıyor.
Azerbaycan haklıydı, haklıdır.
Kendi topraklarımızı kurtaracağız.
Fetih peşinde değiliz.
Dün Los Angeles’ta 200 bin Ermeni yürümüş.
“Türkler yine çoluk çocuğu katlediyor.
Yine soykırım yapıyor” sloganları atılmış.
Şehrin valisi de onlara katılmış ve bu konuda bir tivit atmış.
Nasıl çarpıtıldığını, nasıl uydurulduğunu görüyorsunuz.
Bu kadar hayasız bir düşmanlık karşısındayız.
İftiranın bini bin paraydı, şimdi yine öyle.
Bunları da düşünmek ve çok yönlü hamleye girişmek lazımdır.
Azerbaycan bir kere daha kendini savunma mecburiyetiyle karşı karşıyadır.
Bunu ustalıkla uygulayacak bir siyaset ve diplomasiye ihtiyacımız var.
Ordumuz istim üzerindeyken, bu atılış heyecanını kırmanın manası yoktur.
Sanırım, yönetenlerimiz bunu değerlendiriyorlar.
Ancak, çabuk davranmak lazımdır.
Çok oyalanmadan karar vermek, çözümsüzlük oyununu bozar.
Acelemiz var.
Acelemiz var.
Acelemiz var.
