Direnmeliyim. Ülkem için direnmeliyim. Uğruna can verebileceğim Türklüğüm için direnmeliyim. Torunum için direnmeliyim. Güçlü olmalıyım. Daha da yaşamalıyım. Hiç kimse için değil belki… Ama çocuklarıma verdiğim emeğin hakkını verdiğime inanıyorum. Belki bundan sonra torunuma bir katkım olur. Belki milletimin torunlarına bir iz bırakırım.
Bunu çok cesurum demek için söylemiyorum.
Hiçbir şeyden korkmadığımı ifade etmek için de değil.
Hele övünmek, bir farklılık ortaya koymak ya da kendimi yüceltmek için… asla.
Deprem anında kapalı bir mekândaydım.
Sarsıntı başladığında herkes panikle dışarı doğru koşarken, ben olduğum yerde çakılıp kaldım.
Kafamın bir köşesinde duran, yıllarca öğretilmiş bilgiler vardı:
“Kolon altına geç“, “Kapı pervazına sığın“…
Ama içimden hiçbir hareket gelmedi.
Sadece öylece bekledim…
Sarsıntıyı sessizce, dikkatle izledim.
Dışarı çıktığımda içeride yalnız kaldığımı fark ettim.
Kimi ağlıyordu, kimi ellerinde telefonlarla sevdiklerini arıyordu.
Benimse içimden hiç kimseyi aramak gelmedi.
Sonradan birkaç arkadaşımı aradım, ama o anda… kimse gelmedi aklıma.
Eve dönerken parklarda kurulmuş çadırlar gördüm.
Benim de elimde iki çadır vardı, hem de hemen ulaşabileceğim bir yerde.
Ama bir parka çıkıp yerleşmek, aklımdan bile geçmedi.
Üstelik oturduğum bina en riskli yerlerden biri; ikinci kattayım, bunu biliyorum.
Yine de içeri girdim… ve uyudum.
Sonra düşünmeye başladım…
Tüm bunlar gerçekten normal miydi?
Bir insanın ölümden korkmaması normal değil.
İlk anda içinden hiç kimseyi aramak gelmemesi normal değil.
Eller cebinde ikinci sarsıntıyı beklemek,
Sağlamlığı şüpheli bir binaya en küçük bir tereddüt duymadan girmek… normal değil.
Anladım ki; kimsesizlik ruhuma işlemiş.
Yalnızlık bedenim olmuş.
Ve ben, bu duygulardan kurtulmanın yollarını “çekip gitmekte” aramışım.
Ama olmamalı.
Direnmeliyim.
Ülkem için direnmeliyim.
Uğruna can verebileceğim Türklüğüm için direnmeliyim.
Torunum için direnmeliyim.
Güçlü olmalıyım.
Daha da yaşamalıyım.
Hiç kimse için değil belki…
Ama çocuklarıma verdiğim emeğin hakkını verdiğime inanıyorum.
Belki bundan sonra torunuma bir katkım olur.
Belki milletimin torunlarına bir iz bırakırım.
Yaşamalıyım.
Ayağa kalkmalıyım.
Daha da güçlü olmalıyım.
Çünkü biliyorum ki:
İkinci şans, hatalı bir karardır.
Çünkü ilkinde yaralayan,
İkincisinde öldürebilir.
