Hukuk yozlaşır, kanun kozlaşır, adalet sözde kalır, Güven sarsılır, İnanç azlaşır, Sabır tükenir, Şeriatın kestiği parmak artık acır!!
Aklı öldürürsen ahlak da ölür.
Akıl ve ahlak öldüğünde millet bölünür.
Kadı’yı satın aldığın gün adalet ölür.
Adaleti öldürdüğün gün devlet de ölür.
Kadı işte, hele de o kadı Karakuşî Kadı gibiyse, Kime kısmet kime hisse…
Hırsız bir evi gözüne kestirir ve etrafı kolaçan eder. Şuradan mı girsem, buradan mı insem yoksa merdiven mi dayasam derken; en iyisi balkondan girmek demiş. Sabırla beklemiş ve gece bastırınca bahçeye girip oradan balkona tırmanmaya başlamış…
Bir adım, bir adım ve bir adım daha, Tam çıkmak üzere balkonun korkuluğunu yakalamış. Ama bir anda balkon korkuluğu kopmaz mı…
Hırsız, saksı gibi pat diye düşmüş ve ayağını kırmış…
Sabah olunca, hırsız doğruca Karakuşî Kadı’ya gitmiş ve halini gösterip; “Kadı Efendi, Ben soymak için bir eve girecektim, fakat balkon korkuluğu çürükmüş ve koptu. Ben de düşüp ayağımı kırdım!” demiş. Karakuşî Kadı pek bir şey anlamamış; “Tamam da Ne istiyorsun, şimdi seni hırsızlığa teşebbüsten içeri atayım mı?” diye sormuş…
Hırsız da “hayır kadı efendi, beni bir dinleyin.” demiş. Bunun üzerine Karakuşî Kadı muzipçe gülümsemiş ve ilginç şeyler olacak galiba diye düşünerek, “anlat bakalım!” demiş. Hırsız başlamış anlatmaya; “Ev sahibinden davacıyım, eğer balkonun korkuluğunu sağlam yaptırsaydı, ben de düşüp ayağımı kırmazdım… Tamam, hırsızlık suç ama cezası balkondan düşüp ayak kırmak değil!..”
Karakuşî Kadı iyice keyiflenmiş, Tabi tam ona göre bir dava, Çağırmış ev sahibini: “Be adam, niçin evinin balkonunu sağlam yaptırmıyorsun? Korkuluk sağlam olsaydı bu adam düşüp ayağını kırmazdı!..”
Ev sahibi şaşırmış: “Aman efendim, Balkonun korkuluğunu Marangoz Ahmet usta yaptı. Çürük yaptıysa benim günahım ne?” demiş. Kadı, hemen Marangoz Ahmet Ustayı çağırın demiş,
Marangoz gelmiş. Sorgu suale çekilmiş ve başlamış anlatmaya; “Efendim, Ben balkonun korkuluğunu çakarken yoldan yeşil başörtülü bir hanım geçiyordu. Başörtüsü o kadar güzel yeşile boyanmıştı ki, herhalde gözüm ona daldı. Çiviyi boşa çakmış olacağım!” demiş.
Kadı emretmiş: “Hemen o yeşil başörtülü kadını bulup getirin!” demiş.
Kadıncağız gelmiş, tir tir titriyor: “Kadı Efendi, benim günahım ne? Ben başörtüsünü, boyasın diye boyacıya verdim, o boyadı!”
Karga tulumba getirmişler boyacıyı, Kadı sorguya çekmiş: “Sen başörtülerini böyle göz alıcı renge boyuyorsun, Marangozun gözü başörtüsüne takılıyor, balkon korkuluğuna çaktığı çiviyi boşa çakıyor. Balkona tırmanmaya çalışan hırsız korkuluğa tutunuyor, ama korkuluk kırılınca düşüp ayağını kırıyor!”
Boyacı buna ne diyebilir ki, söyleyecek söz bile bulamaz!
Karakuşî Kadı hükmü verir; “Götürün bu boyacıyı asın!”
Biraz sonra cellat gelmiş: “Kadı Efendi, Bu boyacının boyu, sehpaya uzun geldiği için asamıyorum!..”
Kadı bir elini sarığına dayamış, bir eli sakalında bulmuş çözümü: “Git, kısa boylu bir boyacı bul, onu as!..”
Bazen, alınan bir kararla kara aklanır, Bazen de bir kararla, hukuk karalanır…
İşte o zaman, Karakuşî Kadı hatırlanır, İrade yasaklanır, Yasaklar başkalaşır…
Kafalar karışır, Doğrular ve yanlışlar birbirine yakınlaşır!
Karar mı doğru, Kararı veren mi eğri, Belli olmazlaşır…
Hukuk yozlaşır, kanun kozlaşır, adalet sözde kalır, Güven sarsılır, İnanç azlaşır, Sabır tükenir, Şeriatın kestiği parmak artık acır!!
İşte o zaman, Fatih Sultan Mehmet’in sözü gündeme oturur.
Aklı öldürürsen ahlak da ölür.
Akıl ve ahlak öldüğünde millet bölünür.
Kadı’yı satın aldığın gün adalet ölür.
