Verilen metin, Türk milliyetçisi siyasi partilerin ve Türkçü hareketin Türkiye siyasetindeki konumunu ve yaşadığı zorlukları ele alan bir eleştiri yazısıdır. Yazar, kendi de bir Türkçü olarak, Türk milliyetçilerinin siyaset yapma becerisinden yoksun olduğunu iddia eder. Metin, Osmanlı’nın son dönemi İttihat ve Terakki Cemiyeti’nden Cumhuriyet’in kuruluşuna ve günümüze kadar olan süreçte Türkçülüğün siyasetteki başarısızlıklarını örneklerle açıklar. Günümüzdeki Türkçü partilerin dağınık yapısı, iktidar hedefi koyamaması ve seçmenin önceliklerini kavrayamaması gibi sorunlar vurgulanırken, etnik ve güvenlik odaklı politikaların dışına çıkılamadığı eleştirisi getirilir. Sonuç olarak, Türk milliyetçilerinin siyasi alanda etkin bir konum elde edemediği ve büyük kitle partisi olamadığı belirtilir.
Efendim, ben iki defa Türk milliyetçisi siyasi partilerden milletvekili adayı olmuş, tescilli bir Türkçü’yüm.
Seçilmek nasip olmadı, yazımın başlığında siyaset yapmayı bilmemekle eleştirdiğim Türkçülerden birisi de benim. Haliyle kendimi de bu tespitten ayırmadan yazıyorum.
Öz eleştiri olarak kayda girsin: Biz Türk milliyetçileri siyaset yapmaktan pek anlamıyoruz.
***
Osmanlı’nın son dönemiydi. İmparatorluk çökerken cenazesini kaldırmak Türkçü bir oluşum olan İttihat ve Terakki Cemiyetine kaldı.
Yönetimi hasbelkader ele alan bizim Türkçüler, imparatorluğun köhne teknesini fırtınalı sulardan koruyacak diplomatik ve siyasi beceriyi gösteremedi.
Önce Balkan felaketinde, ardından Birinci Dünya Savaşındaki küresel yangında kahramanca mücadeleye, vatansever duruşa ve milli cesarete rağmen koskoca ülkeler kaybettik.
Elbette İttihatçılar katışıksız birer vatansever, yürekli birer savaşçıydı. Ancak onların bu yüksek vasıfları, İmparatorluğun çökmesine ve İttihat Terakki fırkasının tarihe karışmasına engel olamadı.
***
Türk Milliyetçiliği, Kurtuluş Savaşı’nda Mustafa Kemal Paşa’nın kimliğinde bir kez daha vücut buldu. Muhteşem bir askeri zafer kazanıldı ve ardından Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluş harcına Türkçü fikir imzasını attı.
Mustafa Kemal Atatürk, vefatına kadar geçen dönemde Türkçülük fikrini iğne oyası gibi ülkenin tüm kurumlarına işledi.
Ancak ardından gelenler, çok partili dönemle birlikte önce siyasi iktidarı, sonra devletin kurumlarındaki bürokratik iktidarı kaybettiler.
Bugünkü tablo ortada!
***
Türk Milliyetçiliğini, İslam’la sentezleme iddiasıyla ortaya çıkan Ülkücülük akımı, toplum nazarında karşılık bulsa da bunun bir siyasal ve kurumsal bir başarı öyküsü yarattığını söylemek pek mümkün değil.
Günümüzde çok sayıda siyasi partiye bölünen Türk Milliyetçiliği, her biri ayrı ayrı baraj sorunu yaşayan ve kimlik bunalımına sürüklenmiş bir dağınıklık içinde.
***
Siyasi partiler dünyanın her yerinde iktidar olma hedefini taşır.
Günümüzde hangi Türkçü parti olursa olsun, hepsi bir takım ideolojik yorumları seslendirmekten öte gidemeyen ve kamuoyuna iktidar olma umudu veremeyen yapılar halinde faaliyet gösteriyor.
Çünkü hiçbirisi, birer merkez parti veya kitle partisi olacak beceriyi gösteremiyor.
Türk seçmeninin öncelikleri ve duyarlılıklarını içselleştiremiyorlar.
Gençlerin, emeklilerin, işçilerin, köylülerin, esnafların, memurların, kadınların dertlerine çare üretecek bir çabaları yok.
Adalet, eğitim, sağlık, tarım, inşaat, turizm; akla gelen her alanda kriz var. Bunları önceleyen bir söylem yok.
Doğru düzgün bir belediyesi, elle tutulur bir sermayesi, güçlü bir kurumsal yapısı da yok.
Varsa yoksa etnik meseleler ve güvenlikçi politikalar!
***
Başkanlık sisteminin doğası gereği Türk siyaseti iki kitle partisi etrafında kutuplaşırken ne yazık ki bu kutuplardan birisi Türk Milliyetçileri değil.
Bizimkiler ya partner ya da harici pozisyonda kalıyor.
Oysa gayrı Türk duruşlarıyla devletin bizzat kendisine ve dahası Türklük mefhumuna karşı dağa çıkanlar bile Türkçülerden çok daha fazla belirleyici oluyor.
Beceremiyoruz bir türlü şu siyaset işini!
Dede Korkut’un dediği gibi Oğuz’un uykusu çok ağır oluyor, vesselam.
