Son zamanlarda hem Türkiye’nin hem de hareketin içinde Bulunduğu ahval içimde tarifsiz inkisarlara sebep oluyor. "Kim nerede kime ne diyor?" belli değil. Herkes kendince yaptığı değerlendirmelerle kendine yarenler buluyor da nasılsa bir türlü dertlere dermen olacak reçete sunulamıyor. Herhalde bu hal beni de çekip kendine almış ki ben de bir zamanlar o feryada şöyle bir şerh düşmüştüm:
Ben kimim, ecdadım kim, set çekti inkârcılar
Sokaklara dökülmüş mesnetsiz davacılar
Haykırsam kollarımı makas gibi açarak
Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak
Ülkemin ahvali içimi acıtıyor; yüreğimi yakıyor.
Şaşırıyorum, hayretler içerisinde kalıyorum.
Biz diyorum, bu muyuz?
Bize emanet edilen mukaddes değerlere karşı neden bu kadar lakayıtız, hayret ediyorum.
Sonra diyorum, kime emanet bu kutlu vatan?
Kim bekçisi bu güzel toprakların?
Bayrak neden kıymetsizleşti, neden değeri bilinmez anamın ak sütü dilimin?
Ya da biz bu din için yaşamıyor muyuz yoksa?
Hani ahde vefa imandandı?
Hani güzel gün doğacak ve bebekler ağlamayacaktı?
Ve köprü altlarında satılmayacaktı kızlar, hatta yok edilmek istenen nesil Yeniden Maneviyata Dönüş davası ile diriltilecekti.
Ne oldu ülkülere?
Nerede kaldı yiğit ülkenin mert savaşçıları?
Kime emanet bırakıldı Asım’ın Nesli?
Hani nerede kaldı Bedrin Aslanları?
Neden bu kadar duyarsızız?
Niye Sakarya ayağa kalkmaz?
Topyekûn bir millet anlaşılmaz bir hayal uğruna uçuruma sürüklenirken niye susar yiğitler?
Kim çaldı bu ülkenin Devlet-i Ebed Müddet dediği Kızıl Elma’sını?
Kimler neye kurban etti hizmeti ibadet olarak gören dava erlerini?
Kartondan kulelerin içinde, mukavvadan kılıçları ile yoğurttan düşmanlara saldıran bu ne oldum delisi üç beş avare de neyin nesi?
Nerde Kerkük’ün sesi, hani Doğu Türkistan’ın nefesi?
Nerede kaldı mazlum Çeçenistan’ım, Peygamberimizin halasının yurdu Kıbrıs’tan gelen feryat da neyin nesi?
Ya Irak’ta kahpe coninin camide akıttığı kanların hesabı ne oldu ki?
Süleymaniye’de başa geçen çuval unutuldu mu ne?
Ya Azerbaycan’daki’daki Ermeni- Rus paletleri altında ezilen kardeşlerimizin acıları yerine Ermeni yandaşlığının manası ne ola ki?
Velhasıl İçim Acıyor, başımı ellerimin arasına alıyor, çile yumağına ızdırap ipliği sara sara hıçkırıyor ve çareyi Allah’a sığınmakta görüyorum.
Rabbim:
“Sen bizlerin elinden tut ve bizi namerde muhtaç eyleme. Bizi, imanımızın gereği olarak birbirimizi sevmeye ve birlik ruhu ile meselelerimizi çözmeye muktedir eyle. Rabbim: bize ve bizi yönetenlere feraset ver. Sen ne dilersen o olur. Sen İslam’ın son karakolu bu memleketi ve bu milleti koru.”
