Adam mahallenin külhanbeyliğine soyunmuştur. Etrafına topladığı serserilerle ortalığı kasıp kavurup, her konuda ahkâm kesip milletin başına bela olur. Hemen her fırsatta kadın çocuk demeden sataşır, küfür eder, taciz edip saldırılarda bulunmaktan çekinmez!
Günler günleri takip eder, külhanbeyi iyice azmıştır artık. Herkes ya sabır çekmekte, tahammül sınırı zorlanmaktadır.
Günlerden bir gün külhanbeyi eşi ve çocukları kır gezisine çıkar. Epeyce yol alırlar, ortalık tenhadır. Daha önce ailesine saldırıp, taciz ettiği kişilerden birkaçı da ordadır, karşılaşırlar.
“Gel bakalım” der! “Yanındaki serserilerle yaptıklarının bedelini ödeme zamanı… Ceza olarak karını döveyim de gör…” “Sen dur burada” dedikten sonra külhanbeyinin eşini yanından alıp kayanın arkasına doğru hareketlenir.
Külhanbeyi şöyle bir hareketlenir bırakmak istemez. Diğeri azarlar hemen ‘dur orda.’ Ardından etrafına bir daire çizer. “Bak bu dairenin dışına çıktığını görürsem çok kötü yaparım seni. Burada dairenin içinde bekleyeceksin, bir adım dışarı çıkmayacaksın!”
Bir müddet sonra geri dönen öfkeli adam külhanbeyinin karısını bir güzel dövmüştür. Her tarafı yara bere içinde olan kadın perişan durumdadır.
Kocası ile dönerlerken hiddetle bağırır; “Bre herif ne işin vardı da elin karısına çocuğuna hakaret ettin, küfür ettin yapmadığını koymadın, herkesi kendine düşman ettin. Bak şimdi halime hiçbir şey yapamadın. Mahvettiler beni, karşı bile gelemedin… Adam gibi dursan da bunlar başımıza gelmese…”
Külhanbeyi diklenir! Pişkin, pişkin efelenir!
“Bre kadın ne dersin sen, haberin bile yok. Siz gittikten sonra ben içinden çıkmayacaksın diye çizdiği daireden iki defa çıkıp geri girdim, ne haber! Ben ne istersem yaparım…”
*
Diklenen, efelenen, daireden bir çıkıp bir girenlerden geçilmez oldu memleket!..
